tag:blogger.com,1999:blog-85271627225658460342024-02-21T02:52:58.129+01:00Karin schrijftHet is niet waaaar!!!! Echt?! En over dat en andere zaken blog ik. Want ik ben schrijfster. En bloggen is wat schrijfsters doen. Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.comBlogger141125tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-8231011483880132702019-03-26T22:24:00.001+01:002019-03-26T22:30:34.557+01:00Dronken Alsakanen, oke, maar een bezopen varken?!<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf3Y3ZhcGIx3nzTzc_aCRBo7e2fjJbQAHAAoQw9dOgw279NWMokU9h8UFDgKnc1X8ReRkMEmRWjblSDDOkL3eITV25QjOtf6DnGDMXR_hBTOcLHwWSn520m11S7nueN7VD_DaQXDd52EU/s1600/thumbnail_5a31a20d-3782-458f-803d-74dd3ecb78a3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="641" data-original-width="768" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf3Y3ZhcGIx3nzTzc_aCRBo7e2fjJbQAHAAoQw9dOgw279NWMokU9h8UFDgKnc1X8ReRkMEmRWjblSDDOkL3eITV25QjOtf6DnGDMXR_hBTOcLHwWSn520m11S7nueN7VD_DaQXDd52EU/s320/thumbnail_5a31a20d-3782-458f-803d-74dd3ecb78a3.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Laveloos ligt Babe op de mat.</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "arial";">“Is dat varken van u dat daar op straat loopt?”</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Ik zit aan tafel en eet druiven. Eef loopt de kamer binnen
met vraagtekens boven haar hoofd, Storm rent naar de deur en vertelt de man die
ervoor staat dat het beest van Ayden, zijn vriendje, is. <span lang="EN-US" style="margin: 0px;">“Alright, kiddo, tell the guy his pig is
messing around.” </span>Storm zoekt een touw en kijkt waar het varken is. Twee
buurmeisjes hebben zich inmiddels over haar ontfermd. </span><br />
<span style="font-family: "arial";"><br /></span>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM3mDjjjh334msJywI859seubNeNBIEWDo_OBNwJ57EOcMOSjyuU8IqMo4xClQC2h4MCHrfn1ejJgadKuUlfHn4tE7U_b_onq3gdy76JXJx39HWqZD3yVZXkpNTDM4emefK1oyC3eGqn0/s1600/thumbnail_IMG_2765.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1280" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM3mDjjjh334msJywI859seubNeNBIEWDo_OBNwJ57EOcMOSjyuU8IqMo4xClQC2h4MCHrfn1ejJgadKuUlfHn4tE7U_b_onq3gdy76JXJx39HWqZD3yVZXkpNTDM4emefK1oyC3eGqn0/s320/thumbnail_IMG_2765.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tergend langzaam stiefelt Babe mee...</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "arial";">We lokken Babe met chips naar de tuin van Eef zodat ze daar
in een hok kan worden gestopt tot Ayden en zijn ouders thuis zijn. Babe vindt het
genoeg, verzet zich en weigert nog een stap te zetten. Sleuren, schelden en
sjouwen heeft geen zin. Pas als er een nieuw chipje voor haar neus hangt, is ze
bereid door te stiefelen. Met mijn wenkbrauwen in mijn haargrens sla ik het
Alaskaanse tafereel gade en kom tot de conclusie dat ik het opmerkelijk vind.
Ik loop er op af en vraag voor de vorm of ik iets kan doen. Eef schudt haar
hoofd en wijst naar het hok waarin ze Babe wil hebben. De laatste meters gaan
tergend langzaam. Storm houdt het deurtje open en Eef duwt tegen het achterend.
Opgelucht halen we adem: missie geslaagd. Onwennig en knorrig drentelt Babe in
het hok. Voor de verse wortel die Storm in het hok gooit, haalt ze haar neus
op. Ik kan haar geen ongelijk geven.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Eef belt de buren en zegt hen dat hun huisdier safe is. Als
we naar de auto lopen om op pad te gaan, zien we hoe Babe het hek optilt over
haar spekrug schuift en zichzelf bevrijdt. “Ze is ontsnapt maar moeten weg,”
appt mijn vriendin naar de buurman. </span><br />
<span style="font-family: "arial";"><br /></span>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilHqvM454YZVa9Xl9ECbmVtA82EE9fu0EB_OuNrTVnpvopAkw8GXes9c7nP0pbYkRikYql0JXSdGlVh_uLWY6VugrtRXnggLRAPxCARJl2OyDvo3Rp0bzzkcsAjI6YIK0xP1kBfPxZxSQ/s1600/thumbnail_IMG_2761.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1280" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilHqvM454YZVa9Xl9ECbmVtA82EE9fu0EB_OuNrTVnpvopAkw8GXes9c7nP0pbYkRikYql0JXSdGlVh_uLWY6VugrtRXnggLRAPxCARJl2OyDvo3Rp0bzzkcsAjI6YIK0xP1kBfPxZxSQ/s320/thumbnail_IMG_2761.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Babe, het schijtchagrijnige varken.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Niet veel later laat hij weten dat ze Babe hebben gevonden.
Ze is veilig in hun huiskamer waarin ze onderdeel van het gezin uitmaakt. “Alles
is okay, ze slaapt haar roes uit. Ze heeft een blikje bier dat nog niet leeg
was omgegooid en opgedronken. Bastard!” appt de buurman. De foto die hij stuurt
spreekt boekdelen: Babe is gecrasht en ligt laveloos voor een kastje op de
vloer. </span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Straks is Babe een varken met een kater. Ik denk niet dat
het veel gekker gaat worden hier in Alaska.</span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="font-family: "arial";"></span>Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-16030248745036363022019-03-26T22:07:00.001+01:002019-03-26T22:17:48.371+01:00Vrouw met een missie struint Alaska af op zoek naar putty<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh47rjkXpuB5QXzs3l3YGqyJwBULCFQfWTLRzMPbX2LKPfAjQk8B1sm9BCBKHZUGk7BirUKIoLCKZG4IlW-kkbs0a3pCFpn8KjZOm_Xhq8Ty4weCbOPBKRFenL8fFwzSqttT5Hx-uHwWUA/s1600/thumbnail_IMG_2860.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="961" data-original-width="1280" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh47rjkXpuB5QXzs3l3YGqyJwBULCFQfWTLRzMPbX2LKPfAjQk8B1sm9BCBKHZUGk7BirUKIoLCKZG4IlW-kkbs0a3pCFpn8KjZOm_Xhq8Ty4weCbOPBKRFenL8fFwzSqttT5Hx-uHwWUA/s320/thumbnail_IMG_2860.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mijn eerste blog schrijven vanuit mijn motelkamer. Magisch!</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-family: "arial";">“Okay, miss Ka, hier is het.” </span><span style="font-family: "arial";"><br /></span><br />
<span style="font-family: "arial";">Ik krijg de deur niet open. Nogmaals frot ik de sleutel in
het slot. “Het is het huisje ernaast,” helpt Eef me uit de brand. De paar dagen
dat ik in Alaska ben, slaap ik in het Pioneer Motel. Net zoals in de film:
rijtje huisjes, Dodge Ram voor bijna elke deur en volledige anonimiteit. Wie er
aan de overkant achter de gesloten gordijnen verblijft weet ik niet en daarover
kan ik uren fantaseren.</span><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqllII8zoRrJcn71zbuHoC0peWScBUwvHwDygpZhRfo2wFuXwvunGaLO_JKb_wo-Ftk6KCRLgY3ilXxQ1_Q4v1ikD__6lbSCcEBHrMTThXgx9yeKU_KDUGxYexlWdaJLbxGkB6F0NnStU/s1600/thumbnail_IMG_2906.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="879" data-original-width="1280" height="219" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqllII8zoRrJcn71zbuHoC0peWScBUwvHwDygpZhRfo2wFuXwvunGaLO_JKb_wo-Ftk6KCRLgY3ilXxQ1_Q4v1ikD__6lbSCcEBHrMTThXgx9yeKU_KDUGxYexlWdaJLbxGkB6F0NnStU/s320/thumbnail_IMG_2906.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tweede huis van links woon ik!</td></tr>
</tbody></table>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">“Okay, miss Ka, hier is het.” Eef zoent me gedag, Peet
zwaait en dan ben ik alleen. Onder de douche overdenk ik mijn dag. De stress
van die ochtend toen bleek dat het reisbureau in Nederland een fout had gemaakt
en ik niet in het vliegtuig van Seatte naar Anchorage zat. “Miss VanLeeuwen?
No, I can’t find her,” zuchtte de dame van Alaska Airlines aan de andere kant
van de lijn. Eef zette door en uiteindelijk werd ik gevonden in het systeem,
maar nog steeds niet in het vliegtuig. We regelden het, zoals we altijd alles
oplosten. </span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">In het vliegtuig zit ik ingeklemd tussen twee vrouwen. De
een leest psalmen, de ander eet een zak rauwe walnoten, vijf koekjes en zes
chocolaatjes. Doet ze in minder dan tien minuten. Ik klem mijn ellebogen tegen
mijn lijf om me nog smaller te maken en contact met mijn buurvrouwen te
vermijden. Als de Jehovagetuige een kaasplankje met druiven bestelt, sluit ik
mijn ogen. Ik gruwel van kaas, mijn leven lang al. Tergend langzaam stopt ze
een stukje brie in haar mond. Mijn andere buurvrouw buigt voorover en tovert
een proteïne reep tevoorschijn. Drie uur is het vliegen, ik overleef het wel.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Als Storm de aankomsthal inrent en hij me wat onwennig
omhelst, word ik even overvallen door een golf van weemoed en denk aan die twee
thuis. “Mam, heb je de putty al gevonden? <span lang="EN-US" style="margin: 0px;">En coole T-shirts?” appt Tommie. Ik was het even vergeten, maar hell
yeah: I’m a woman with a mission.</span></span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Ik droog me af, doe mijn lenzen uit, stap in bed en val in
een diepe slaap. Mijn eerste in Alaska. De volgende dag word ik vroeg wakker en
ik blijf in bed met koffie tot de zon op is. Dan open ik mijn voordeur en loop naar
buiten. Kijk om me heen. Op de hoek zit een fietswinkel. Fietsen. Nederland en
mijn vroege fietstochtjes zijn opeens zo ver weg. </span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Maar ook weer heel dichtbij als ik de tronies van die van mij zie via facetime en ze me vertellen dat het kapot goed toeven is in de mencave in
’t Gooi.....</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz1rdyZ8Wc1Mk2srZRa65YiSFLkQwVlrLC2Z7iDFneTtd8m_5JmWhh6qj0J6S1_kzKRqP-D0fbe8hzfk-6iz7zVwTS1vwLpnMAKjaS4VhGfOXamK6RSqCITAlE4em3-xmRjCLcI-znN84/s1600/thumbnail_IMG_2907.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1280" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz1rdyZ8Wc1Mk2srZRa65YiSFLkQwVlrLC2Z7iDFneTtd8m_5JmWhh6qj0J6S1_kzKRqP-D0fbe8hzfk-6iz7zVwTS1vwLpnMAKjaS4VhGfOXamK6RSqCITAlE4em3-xmRjCLcI-znN84/s320/thumbnail_IMG_2907.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><br /></span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="font-family: "arial";"></span>Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-8180373290374216962019-03-22T16:07:00.001+01:002019-03-22T16:13:45.379+01:00Bingo spelende muizen in Seattle<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibNDoY74UhfSTDTFcQ65JehOvJvc_Pj3Xztz2jAdT80CGw7EYvjQuTTBiQ22f3mqYewATW0ZectKjYk6wdzb701Slz7H6-1pOdVBzmEyPoRKOtjJ583T7D7q-UprR4H-AA1hN0Jd6qpTA/s1600/thumbnail_50e30652-0796-40d9-afb0-643f90b8f11f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="744" data-original-width="991" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibNDoY74UhfSTDTFcQ65JehOvJvc_Pj3Xztz2jAdT80CGw7EYvjQuTTBiQ22f3mqYewATW0ZectKjYk6wdzb701Slz7H6-1pOdVBzmEyPoRKOtjJ583T7D7q-UprR4H-AA1hN0Jd6qpTA/s320/thumbnail_50e30652-0796-40d9-afb0-643f90b8f11f.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div>
Ja hoor, Pike Market here we are!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<br />
<br /></div>
</td></tr>
</tbody></table>
‘Mama? Mama???? Mamaaaa!’<br />
<br />
Als ik mijn koffer openmaak, stokt mijn adem. Mijn kleding ruikt naar thuis. Naar mijn mannen. Thuis. Het lijkt zo ver weg en bijna niet te bestaan. Daaraan veranderen de vertederende appjes van mijn oudste en kleinste nauwelijks iets. Acht uur tijdsverschil is veel. Ik glimlach als ik de berichtje van Tommie lees. ‘Mama? Mama??? Mamaaaa!’ text hij wanhopig terwijl ik slaap. Opeens ben ik niet meer 24/7 beschikbaar en dat is voor hem nieuw terwijl ik voor nu er best aan kan wennen.<br />
<br />
In plaats zorgen voor mijn liefsten breng ik mijn tijd door met Eef. Ontdekken we de stad, voeren mooie gesprekken, ontroeren elkaar en realiseren dat ons samenzijn in Seattle een groot cadeau is. ‘Kijk ons zitten schattie?’ straal ik terwijl ik een potje worstel met mijn jetlag. Om 3.34 uur opende ik mijn ogen en was klaarwakker. Vier koffie zorgden voor wat dynamiek in mijn lijf en ik schreef, las, at t laatste stuk van mijn Tony Chocoloney op, deed fitnessoefeningen en keek op de klok. 5.01 uur. In bed, met twee kussens in mijn rug mijmerde ik. Prees mezelf gelukkig.<br />
<br />
‘Nou kijk, je draait dat ding om en dan moet je wachten,’ demonstreert Eef de pan die onderdeel uitmaakt van het ontbijtbuffet. Na twee minuten heb ik n dampende wafel op mijn bord. Ik versier m met slagroom, caramelsaus en aardbeienjam. Voor de vorm leg ik er vers fruit en een gekookt ei naast, zodat ik toch maar weer mooi twee items van de schijf van vijf kan vinken.. Gelukkigzalig schuif ik de zoete koek naar binnen.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu2ntuJn01z1xXJ_vHQccYRMLvY4o28Zbu59VIdujboyidBfW_9WkyUSmlVC0SL3xp-Yddf3QqfXDCyozG-2Z3cRTXhBqazv6awnYU6DeTBHCCmC22liyOwPRwKZ1P5wxL7a5kNLE79KY/s1600/9C6BB68C-B888-42AF-9A13-AD8AF72E3EF2.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu2ntuJn01z1xXJ_vHQccYRMLvY4o28Zbu59VIdujboyidBfW_9WkyUSmlVC0SL3xp-Yddf3QqfXDCyozG-2Z3cRTXhBqazv6awnYU6DeTBHCCmC22liyOwPRwKZ1P5wxL7a5kNLE79KY/s320/9C6BB68C-B888-42AF-9A13-AD8AF72E3EF2.jpeg" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">A woman with a missie...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Westlake. ‘Hier gaan we eruit,’ waarschuwt Eef. Als we Pikestreet in lopen knijp ik mezelf in mijn arm. Gister sleepte ik mijn koffer nog naar Schiphol en nu banjer ik, alsof ik nooit anders heb gedaan, in Seattle. Ik kijk mijn ogen uit. Zwervers die mijn gevoelige snaar raken, gebouwen die mijn hoogtevrees aanwakkeren en Amerikanen die zo groot in lengte en breedte zijn dat ik me voorneem morgenochtend alleen maar een appel als ontbijt te pakken.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimsZghdHUQCHMY6eKJDpjKUChL3fMmrzn8zjlktn4bELf_q1l4BtuYXb2bRQ3jkVmNtPcb8OLjiLcsoZH4bnK0-ElUzI7mmmtCD_uptjQp48ymxokAzPIfnsPh2yMg-Atqxl6KY0-V1JE/s1600/BBFF41EF-CB74-43FB-9FBB-E01B431DBBC9.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimsZghdHUQCHMY6eKJDpjKUChL3fMmrzn8zjlktn4bELf_q1l4BtuYXb2bRQ3jkVmNtPcb8OLjiLcsoZH4bnK0-ElUzI7mmmtCD_uptjQp48ymxokAzPIfnsPh2yMg-Atqxl6KY0-V1JE/s200/BBFF41EF-CB74-43FB-9FBB-E01B431DBBC9.jpeg" width="150" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Lunchen bij Etta’s in de vrieskou...</td></tr>
</tbody></table>
Op t zonovergoten terras van Etta’s lunchen we. Ik grinnik. ‘Ha Ka, wordt t in Nederland mooi weer ga jij de vrieskou opzoeken,’ hoonde n vriend die ik na die opmerking tot vage kennis reduceerde. Ik denk aan hem terwijl ik mijn zonnebril in mijn tas zoek. Ik kijk naar de strakblauwe lucht en knik naar het universum. We vreten de stad, halen in een supermarkt eten voor het diner en laten Seattle downtown achter ons.<br />
<br />
‘Mama? Mama??? Mamaaaa?’<br />
<br />
De foto van bingo spelende muizen die ik app, levert me een hartje op.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCZW8K_s8o5rxfRTrliSaF4TsIftISMz06iDfTeCa8vzsodYMVBb-Ljquv5xsJO-7XHw1aIGoIvvr12IX18BXAOEV38AMC1FWXjIgbqOjgGVisz1F8Usvc7Onemqu4uJ9FlQ00tpJ84Qk/s1600/6CAA7003-AE17-4C1B-BD31-A790F523F317.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCZW8K_s8o5rxfRTrliSaF4TsIftISMz06iDfTeCa8vzsodYMVBb-Ljquv5xsJO-7XHw1aIGoIvvr12IX18BXAOEV38AMC1FWXjIgbqOjgGVisz1F8Usvc7Onemqu4uJ9FlQ00tpJ84Qk/s200/6CAA7003-AE17-4C1B-BD31-A790F523F317.jpeg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Muizenbingo...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ8QhLGITjghJsTBbhVX4mw2SKZKPtUh3ftO-Yht6rSFsPthwncjUH-k9sydDUQnTV-gpczRrZaQ8FLhFRYi3EfCYxOlcMEqf-XZQmXnqhZ9aWbDVNHrb-bEe-lP8lYHMjH4K7hi3iGig/s1600/8E9E62BB-70F1-40E7-AB6E-80F2BB105A1E.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ8QhLGITjghJsTBbhVX4mw2SKZKPtUh3ftO-Yht6rSFsPthwncjUH-k9sydDUQnTV-gpczRrZaQ8FLhFRYi3EfCYxOlcMEqf-XZQmXnqhZ9aWbDVNHrb-bEe-lP8lYHMjH4K7hi3iGig/s200/8E9E62BB-70F1-40E7-AB6E-80F2BB105A1E.jpeg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Diner op Eef dr kamer...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-36972565468362871902019-03-21T14:28:00.002+01:002019-03-21T14:28:28.944+01:00Ik doe het verrassend goed als solo reiziger...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<u><span style="color: #000120;"></span></u><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIioFGL9BNnKK-1SIPXMM6IFLs_H-fXvZZRJAgOkVVJro-Ls2OfW6YNpvnHIPm5qSjepf6m9i2I3rw4dhUBF0ceeeIe22b05avDrda6g7cB8XNPzW1xY_-KSv_SPJ2FYD2k1Ot5uAjlTk/s1600/IMG_2536%2528Edited%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1203" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIioFGL9BNnKK-1SIPXMM6IFLs_H-fXvZZRJAgOkVVJro-Ls2OfW6YNpvnHIPm5qSjepf6m9i2I3rw4dhUBF0ceeeIe22b05avDrda6g7cB8XNPzW1xY_-KSv_SPJ2FYD2k1Ot5uAjlTk/s320/IMG_2536%2528Edited%2529.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Basha is my name, beautiful Karrrrren."</td></tr>
</tbody></table>
Als ik zijn warme gezichtje wakker kus, opent hij zijn ogen. "O mama, vandaag ga je."<br />
<br />
Zes weken terug boekte ik de reis en vandaag is het zover. Ik rits mijn tas dicht, hug mijn mannen en als ik in de trein naar Schiphol zit start mijn avontuur. Hoe kom ik ooit in Amerika, vraag ik me af terwijl het Hollandse landschap voorbij dendert. Ik bijt op mijn lip. Vanavond ontmoet ik mijn liefste Eef. In Seattle. Eerst geloven, dan zien.<br />
<br />
Als ik op Schiphol aankom, mijn tas afgeef en bij de zelfscan mijn paspoort laat controleren, krijg ik het even benauwd. Het apparaat knippert driftig en blijft zeggen dat ik vooral moet blijven staan en moet wachten op een medewerker. Ik heb weinig keuze: het hekje voor en achter me zijn hermetisch afgesloten. De rij wachtende mensen hoor ik diep zuchten. Een forse kerel van de Marechaussee bevrijdt me uit de paspoortsluis en tuit zijn lippen als hij naar de foto op mijn paspoort kijkt. "U bent wat kilo's kwijt zie ik aan uw gezicht. Snapt dat apparaat niet." Hij laat me gaan en opgelucht loop ik door en stort me op het freetax shoppen.<br />
<br />
Alsof ik het de gewoonste zaak van de wereld is, land ik op Heathrow. "Mama, waar ben je? Ik zit op school en app stiekem vanaf de wc," meldt Bob. Ik glimlach. "Kind, het gaat verrassend goed. Ik ben in Londen," laat ik mijn oudste weten. Ik krijg een duim van hem terug. Ik slenter langs de winkels, koop broodjes, nootjes en trakteer mezelf op de paaseditie van Tony Chocolonely. Op weg naar mijn gate loop ik langs de toiletten. Een kleurrijke Bob Marley zwabbert luid zingend de vloer schoon. Hij heeft in de gaten dat ik naar hem kijk en lacht zijn tanden bloot. "Beautiful women, how are you?" Ik loop naar hem toe, schud hem de hand en vraag of hij met mij op de foto wil. Samen maken we stralend een selfie. "Basha thats my name, beautiful Karrrren." De 'r' rolt lang en vrolijk uit zijn mond. "Stay safe wherever you go." Ongetwijfeld zegt hij het tegen iedere vrouw, maar voor nu voelt het speciaal en geeft me moed. Ik geef hem een high five en loop door.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: transparent; color: black; font-family: Times New Roman; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 8px; margin-left: 160.5px; margin-right: 160.5px; orphans: 2; padding-bottom: 6px; padding-left: 6px; padding-right: 6px; padding-top: 6px; text-align: center; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><tbody style="margin-bottom: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">
<tr style="margin-bottom: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGgvUxwdmhsTzBVvVBFwgDEwFGCdNJODqU3Klt6g0jSvih6XaJSWabuSeAxokxmNAecp2zDiMGi5pbPm6gZ7CCcl37XJyouZHeJ2QPa3gFA4H5uirD_O_sKe3spzg_bDmyQsOawVV7lPc/s1600/2CFA5B5F-9D6A-40E5-A234-EB08E9B16326.jpg" imageanchor="1" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: transparent; color: #0066cc; font-family: Times New Roman; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-left: auto; margin-right: auto; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGgvUxwdmhsTzBVvVBFwgDEwFGCdNJODqU3Klt6g0jSvih6XaJSWabuSeAxokxmNAecp2zDiMGi5pbPm6gZ7CCcl37XJyouZHeJ2QPa3gFA4H5uirD_O_sKe3spzg_bDmyQsOawVV7lPc/s320/2CFA5B5F-9D6A-40E5-A234-EB08E9B16326.jpg" style="cursor: move;" width="320" /></a></td></tr>
<tr style="margin-bottom: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px; padding-top: 4px; text-align: center;"><div style="font-size: 12.8px; padding-top: 0px;">
ready for takeoff.... </div>
<div style="font-size: 12.8px; padding-top: 0px;">
<br style="font-size: 12.8px; padding-top: 0px;" /></div>
<div style="font-size: 12.8px; padding-top: 0px;">
<br /></div>
</td></tr>
</tbody></table>
Elf uur zit ik in het vliegtuig naast een keurig Brits echtpaar. Ik huil bij A Star is Born, ik eet mijn reep op, kijk naar Can you forgive me, stort me op het eigenlijk niet te hachelen maar nu wel vliegtuigvoedsel, krijgt kramp, lees de Linda uit, staar uit het raam, val in slaap en voor ik het weet raken de wieltjes van het vliegtuig de grond in Seattle.<br />
<br />
Ik sluit Eef dolgelukkig in mijn armen en krijg een berichtje. "Mama? Waar ben je?"<br />
<br />
"In Seattle, Kontje, ik ben gewoon in Seattle," antwoord ik Tommie. En opeens dringt 't door.<br />
<br />
I made it.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg7XtWSAH3_Ti8GqWtCymR8DbirTqGQr4BSEC5_jk2mZkIbJ6BNEY66ahq6JwieHwZkcgWc0TUAm1gV0D34QG5rjH0BOrFeyJHKtEI085F7SrIVeyJ3B81NpgWuF78TcMy081dhXO6RvY/s1600/IMG_2553%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg7XtWSAH3_Ti8GqWtCymR8DbirTqGQr4BSEC5_jk2mZkIbJ6BNEY66ahq6JwieHwZkcgWc0TUAm1gV0D34QG5rjH0BOrFeyJHKtEI085F7SrIVeyJ3B81NpgWuF78TcMy081dhXO6RvY/s320/IMG_2553%25281%2529.jpg" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">omg! Seattle! I made it.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br />Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-1149745377165161242019-03-19T20:52:00.003+01:002019-03-19T21:17:10.791+01:00Nog maar een dag….<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuNEM_eku0HJXy5d4Ugl6yRZD3tTnsdpLoqm6FuhVGA0eN5qNt73viF0e-_RfdmjClBi76PPdKiocVxUs_AQPBfCVphx2FhNXTmB_MruwZuezXFXrnPTyNsbzstOVwyrGD3fLULFCROZM/s1600/thumbnail_IMG_1930.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="912" data-original-width="1280" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuNEM_eku0HJXy5d4Ugl6yRZD3tTnsdpLoqm6FuhVGA0eN5qNt73viF0e-_RfdmjClBi76PPdKiocVxUs_AQPBfCVphx2FhNXTmB_MruwZuezXFXrnPTyNsbzstOVwyrGD3fLULFCROZM/s320/thumbnail_IMG_1930.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">de adrenaline giert door mijn aderen...</td></tr>
</tbody></table>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
</div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">“Heb jij je fiscaal overzicht van 2017 voor me?” </span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Sinds ik wakker ben exploderen de gedachten een voor een in
mijn hoofd. Ik moet die hersenbommetjes noteren voor ik het vergeet. Eerst maar
eens even koffie. De Man gaapt en herhaalt zijn vraag. Iets met een fiscaal
overzicht. Geen idee waar hij het over heeft. Ben niet van de cijfers maar van
de letters. Ik verbaas mezelf als ik binnen een minuut het gevraagde document
uit mijn bankzakenapp tevoorschijn tover. Check.</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Vervolgens hark ik de troep in huis aan. Ik doe dat in
bikini omdat ik voornemens ben te zwemmen. Gaandeweg de ochtend vermoed ik dat
mijn beweegplan voor die dag iets te ambitieus is en in plaats van het chloorwater
induiken neem ik een douche. Om klokslag elf uur zit ik aan Carmens desk. Gisteravond
besloot ik dat online inchecken niet iets voor mij is en dat mensen die een toerismeopleiding
hebben gedaan daarin ongetwijfeld uitblinken. Klopt. Binnen no-time regelt Carmen
de vliegtuigstoelen. “Veel plezier he?” slaat ze knipogend op mijn schouder. </span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">“Alaska? Wat moet je daar nou? Wat zie je van de middelste
regel?” vraagt Hein. Ik knipper met mijn ogen en focus. Een a, f, c of is dat
een o? “Je moet je lenzen beter schoonmaken, Van Leeuwen,” zucht de lenzenman.
Ik rol met mijn ogen. “En nee, niet rollen met je ogen maar vaker knipperen. Is
ook goed voor je kijkglaasjes.” </span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Ik race naar huis. Terwijl ik mijn koffer volstamp met koek,
snoep en kleding zit Tommie treurig op de bank. “Ik wil eigenlijk niet dat je
gaat, mama.” </span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">De woorden van mijn jongste bouncen in mijn hoofd en
verstoten alle gedachten. Ik ga naast hem zitten en sla mijn arm om zijn
schoudertjes. Als ik mijn koffer wil dichtritsten legt hij zijn hand op de
mijne. “Wacht even. Deze moet ook mee.” </span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Als ik mijn neus stop in de blauwe knuffelmuis, ruik ik Tommie. De
tranen knipper ik hard weg. De lenzenman kan trots op me zijn. </span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhehNY2gcukCzKNBUgQ8yYn7dUPnkHI2fh1UmXiWs0oDQpQkWCyPz1Qy1RNkPjyn0LrxfY6OJ-1wqMozB9Xs4k3vNbuqT_zHu41649vSrYqLmnPdRBF-OB8Ig8HJ2fkzVJGy8Qdo3mPwbY/s1600/thumbnail_E4FCF2D3-CD22-41C8-87FF-81BF5FAED997.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="961" data-original-width="1280" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhehNY2gcukCzKNBUgQ8yYn7dUPnkHI2fh1UmXiWs0oDQpQkWCyPz1Qy1RNkPjyn0LrxfY6OJ-1wqMozB9Xs4k3vNbuqT_zHu41649vSrYqLmnPdRBF-OB8Ig8HJ2fkzVJGy8Qdo3mPwbY/s320/thumbnail_E4FCF2D3-CD22-41C8-87FF-81BF5FAED997.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><br /></span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="font-family: "arial";"></span>Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-40914195792212618642019-03-12T13:07:00.000+01:002019-03-12T13:07:01.062+01:00
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0kOavT093miei9eUTdah1gCAMOKupeXcsHjgKaNHiDi5t0vMUkBPb2llNCsgSuAXok75t5OAbZq8fhFpiJWU_PYqmc7BzFZwop5eo3AnY2-pP7Sm3b0BnPEotaasHQYldG48npVcq4fw/s1600/thumbnail_IMG_2180.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1186" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0kOavT093miei9eUTdah1gCAMOKupeXcsHjgKaNHiDi5t0vMUkBPb2llNCsgSuAXok75t5OAbZq8fhFpiJWU_PYqmc7BzFZwop5eo3AnY2-pP7Sm3b0BnPEotaasHQYldG48npVcq4fw/s320/thumbnail_IMG_2180.jpg" width="296" /></a><span style="font-family: Arial;">Nog acht dagen….</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: Arial;">“Kaatje, wat voor een schoenen neem je eigenlijk mee? Er ligt
hier nog wel sneeuw,” vraagt Eef me. Ik denk terug aan de afgelopen maanden en
hoe blij ik was dat ik mensen die er verstand van hebben hoorde roepen dat ons
klimaat verandert. Zachte winters. Geen ijs. Geen sneeuw. Geen ijzel. In
gedachten loop ik mijn schoenenverzameling langs. Mijn sneakers zijn niet
waterdicht. Mijn snowbootsen wel maar die knellen mijn fietskuiten na een uur of
vijf af. Natuurlijk. Mijn Palladiums, schoenen die voornamelijk worden gekocht
door avonturiers en reizigers. Ooit las ik dat een Franse vulkanoloog en
geoloog de schoenen droeg tijdens een vulkaanexpeditie. Dan kan ik ze dus met
gemak tijdens mijn Alaskaexpeditie dragen. Ik vink het probleem ‘schoenen’ af
en staar uit het raam.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: Arial;">Ik overdenk mijn reis. Eerst vlieg ik naar Seattle waar ik
twee dagen met Eef blijf. Zes jaar geleden was ik er ook, maar waren we op
doorreis en hadden nauwelijks tijd. Gaan we deze keer dunnetjes overdoen. “Oh
ja, Ka, ik geef je het adres van ons hotel in Seattle door. Kun je daar heen
gaan als ik onverhoopt niet op het vliegveld sta om je op te halen. Neem je
gewoon even zo’n shuttlebusje.” Shuttlebusje? Hoezo ben je niet op het
vliegveld? Ik ga altijd uit van het beste reisscenario. Als we een
zomervakantie boeken zie ik de stapel boeken die ik meeneem per dag slinken,
zijn mijn kinderen de hele dag de hort op, is het drie weken mooi weer, hebben
we geen last van de buren en kan ik altijd naar een schone wc. De werkelijkheid
is dat ik niet aan lezen toekom, omdat mijn jongens geen leuke vriendjes kunnen
vinden en elkaar lopen te narren, dat het vooral regent, dat buren steeds maar onzinnige
weerpraatjes willen maken en dat de schoonmaker op zijn dooie gemak het
sanitair zuivert op het moment dat ik heel nodig naar de wc moet. Positief als
ik ben weet ik gewoon dat Eef op het vliegveld staat als ik gesloopt maar
gelukkig land. De versie dat ik doodmoe en met afhangende schoudertjes wanhopig
naar mijn vriendin zoek duw ik weg. Zo zal het niet gaan.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: Arial;">“Ha mam, had je al gehoord dat er een Boeing 737 in Ethiopië
is neergestort,” vraagt Tommie als uit school komt en zijn rugzak naar mijn hoofd
slingert. Ik vang de tas op en Tom slaat zijn armen om me heen. “Jouw vliegtuig
stort toch niet neer?” bibbert hij in mijn oor. Ik duw m zachtjes van me af en
kijk in zijn donkerbruine ogen. Ik schud mijn hoofd. </span><span style="font-family: Arial;">En beloof hem dat mij niet zal overkomen. “En je weet,”
steek ik mijn vinger in de lucht, “belofte maakt schuld.”</span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="font-family: Arial;"></span><br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><br />Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-65105521075144415042019-03-11T13:27:00.000+01:002019-03-13T11:08:51.113+01:00Hoorde ik dat goed? Zei je nou serieus dat je naar Alaska gaat? <div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkwQGLzNE8Vc3EuKJBA3gQkahpdw6DTBAROuB9nvEziXjmFlG8URy8sMVOKzNjYVdiiIUM2UTUyvDQKB8_seFEiEVEAG7wVWOB_dgMFxPZNzO5Ps0SoGxY2Z6aBL7JLHhvbJRGIV9JwjM/s1600/thumbnail_IMG_2048.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1164" data-original-width="1280" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkwQGLzNE8Vc3EuKJBA3gQkahpdw6DTBAROuB9nvEziXjmFlG8URy8sMVOKzNjYVdiiIUM2UTUyvDQKB8_seFEiEVEAG7wVWOB_dgMFxPZNzO5Ps0SoGxY2Z6aBL7JLHhvbJRGIV9JwjM/s320/thumbnail_IMG_2048.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<br /></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6OATZZxM5R-D9wa-TsdQpwMF03smLmPqwLVFiA-fCTGACE3zJZMvLfnE3k3FMXfiZsuCvOqmemcKdqOoNGnqWxO-RNx-qBFT43Sgny4lj2WNzm9f2Ue17av-5hfdntiP4cPMDWsRUBrM/s1600/thumbnail_IMG_1930.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Nog negen dagen....</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><br /></span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Nee sorry. Dan kan ik niet. Dan zit ik in Alaska. Elke keer
als ik dat zeg, zie ik de verrassing op het gezicht van degene die een afspraak
met me wil maken. Wenkbrauwen die richting haargrens gaan, monden die openvallen.
Ja. Ik ga naar Alaska. Voor de tweede keer van mijn leven. Maar nu is alles
anders. Want ik reis alleen. Me. Myself. And I.</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Zes jaar geleden maakte ik me ook op voor een lange en
spannende reis naar een van mijn liefste vriendinnen. Eef besloot zo’n dertien jaar
terug het roer om te gooien, pakte haar bontmuts en koffers en vertrok met Peet naar Alaska. “Schat, waarom niet een bed & breakfast in Portugal?” trok
ik haar wanhopig aan haar arm. Leek me een stuk aantrekkelijker. Warmer en
minder ver. Ze was onverbiddelijk. En ging. Taferelen van beren die mijn bestie
uit elkaar trokken en boven een grote pan opwarmden trokken aan mijn geestesoog
voorbij. “Ka, ik zorg voor haar. Echt,” verzekerde Peet mij. Jaja. Alsof hij
bestand zou zijn tegen die immense klauwen.</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><b>Borrelnootjes</b><br />P</span><span style="font-family: "arial";">eet kwam zijn belofte na. Zorgde voor mijn vriendin. Ze bouwden
een leven op in het hoge noorden. Kregen een zoon, Storm en geen haar op hun
hoofd die overwoog terug te komen naar het knusse Nederland. Zelfs de Hema en
Appie Heijn konden daarin geen verandering brengen. De Hollandse gezelligheid,
borrelnootjes, kruidnoten flirtten met mijn vrienden alsof het een lieve lust
was, maar nee. Ze bleven. Onze levens werden gescheiden door een oceaan. En
gelukkig moet er zo nu en dan een visum worden aangevraagd en komen ze terug
naar hun geboorteland. Heerlijk vind ik dat. Kan ik eindeloos thee drinken en
schaamteloos taart naar binnenschuiven met mijn bestie. Het afscheid nemen blijft
altijd nog even een toestand, hoewel we er steeds beter in worden. Aldoende
leert men.</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><b>Groot hart</b><br />Voor wat hoort wat. En ik vond het de hoogste tijd om weer
eens naar Alaska te gaan. Lijkt simpel. Is het niet. Want als ik mijn gezin
verlaat, ontstaat er een gat dat moet worden opgevuld. Gelukkig is De Man een
kerel van weinig woorden en in het bezit van een groot hart. “Alaska?” Hij keek
me aan over zijn leesbril en haalde zijn schouders op. Geen punt. Gewoon lekker
gaan. Tien dagen, oke? Hij knikte. Deze drempel was een makkie geweest. De volgende
horde waarover ik heen moest was minder eenvoudig.</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">“Wat? Neeee. Mama. Niet naar Alaska. Hoe moet het dan met
ons? Ik wil ook mee. Ik wil met Storm spelen en beren aaien.” Tommie had geen
idee en vond het mijne stom. Bob keek nauwelijks op van zijn tablet. En bromde,
met die beginnende baard in zijn keel, iets van ‘kapot cool’.<span style="margin: 0px;"> </span>Ik knikte. Cool was het er zeker. Door het
groene licht dat ik thuis kreeg, begon het te kriebelen in mijn buik. Ik zou gaan.
In mijn eentje. </span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><b>Appel en een ei</b><br />Ik speurde online naar vliegtickets maar raakte al snel het spoor
bijster. Al mijn vrienden en kennissen gingen altijd voor een prikkie op pad. “Lekker
man, naar Barca, voor nog geen honderd euro.” Als ik ging zoeken naar Barca
voor een appel en een ei, was alles vol. Of hartstikke duur. Ik staakte mijn
zoektocht en nam een reisbureau in de arm. Opgelucht was ik toen Carmen zei dat
het ingewikkeld was. “Komt door je vlucht en verblijf in Seattle. Maar we gaan
eruit komen. Wordt wel wat duurder.” </span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">We kwamen eruit. Ik moest even slikken toen ik het bedrag
onder de streep zag. “Met een tussenlanding is het voordeliger. Vlieg je naar
Heathrow en pak je daar het vliegtuig naar Seattle.” Een overstap. Ik visualiseerde
een willekeurig, gemiddeld groot vliegveld. Zag mensen zenuwachtig naar borden
kijken, hoorde de douanier vragen of ik zelf mijn koffer in had gepakt en
hoewel ik dat had gedaan, brak het zweet me uit. Ik zag huilende mensen die
afscheid van geliefden namen, ik zag paniekerige reizigers die hun gate niet konden
vinden. </span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";"><b>I did it</b><br />“Denk je dat ik dat kan? Denk jij dat ik in het vliegtuig
naar Seattle terecht kom?” Carmen beet op de achterkant van haar pen en keek me
vorsend aan. “Ja,” schudde ze haar blonde krullen, “dat kun jij.” Nou ja. Als
zij het zegt… Mijn dapperheid scheelde driehonderd euro op het totaalbedrag. Ik
nam een optie op mijn reis zodat ik Eef het kon laten checken. De volgende dag
pinde ik, met mijn handen voor mijn ogen, het bedrag. Stralend keek ik Carmen
aan. I did it. I fokking dit it.</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "arial";">Over negen dagen ga ik. En omdat een aantal mensen in mijn
omgeving hun hart vasthoudt, heb ik beloofd te bloggen. Van de aanloop, tot het
opstijgen tot het landen. Ik deel het. Want het is te leuk om voor mezelf te
houden.</span></div>
<span style="font-family: "arial";"></span><br />Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-78579717399847324912016-03-16T21:14:00.003+01:002016-03-16T21:14:52.295+01:00Ka d’r voetbalboek is vol<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPbTO8G2U06fmXy_2k9Kp7SA6XLj2_NJdR39xH12GsFxHvCauw6_7lFSuO5WJTMzx84Ow3IfHmorA-d4A_Do_HfbYMoK13AgJT5MVQK4B6qZTdvv7C6bJ-KeOUS2GpiV3xcJ0373srfeo/s1600/voetbalplaatjes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPbTO8G2U06fmXy_2k9Kp7SA6XLj2_NJdR39xH12GsFxHvCauw6_7lFSuO5WJTMzx84Ow3IfHmorA-d4A_Do_HfbYMoK13AgJT5MVQK4B6qZTdvv7C6bJ-KeOUS2GpiV3xcJ0373srfeo/s320/voetbalplaatjes.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Wat had ik deze graag verzameld...</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
Mijn hart zit in mijn keel. Mijn wangen zijn vuurrood. Als
een hongerige wolf sta ik aan het tafeltje. Mijn oudste heb ik opdracht gegeven
de pakjes open te maken en mij de plaatjes aan te geven. Mijn jongste heeft
maar een taak: mij niet lastig vallen. Ik ben een vrouw met een missie. Ik moet
nog maar één plaatje in het voetbalboek. Nummer 123. Dan ben ik compleet. Dan
heb ik de afgelopen weken 1247 plaatjes in een voetbalboek geplakt. Zo’n 1200
kinderen<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>die ik heb ik ingeplakt, wonen
in Hilversum, maar heb ik nog nooit gezien. Daar gaat het ook niet om. Het gaat
erom dat dat boek vol is. </div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
Niet alleen mijn eigen boek heb ik vol, ook het boek van
Coach is aardig op weg. Met voetbalmoeder Valerie heb ik een hotline. Steeds
weer appen we lijstjes met nummers die we nodig hebben. Een andere
voetbalmoeder heeft een groepschat aangemaakt met een voor mij volstrekt
onbekende moeder. Maakt niet uit! Voetbalplaatjes verbroederen. We kletsen en
zuchten tegen elkaar alsof we elkaar al jaren kennen. Ik kom nergens meer aan
toe. Ben al die tijd aan het sorteren. Zorgen dat mijn stapels up to date
blijven.</div>
<br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
Met mijn heup duw ik een jongetje opzij. Ik moet en ik zal
123 vinden. Driftig streep ik de plaatjes van Coach van mijn lijstje. “Verveel
jij je ofzo”, snoeft hij op de app. Nee. Het is de autist in mij. Dolgelukkig
word ik van een boek dat vol is. Een stapel voetbalplaatjes dat op volgorde
ligt.</div>
<br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
Mijn oudste trekt aan mijn mouw. We moeten gaan, we moeten
naar de bootcamp. Ik ruk me los van de tafel. Stop nog snel een stapel plaatjes
die ik nog moet uitzoeken in mijn jaszak. Mijn oudste schaamt zich kapot. Ik
ken die blik. We haasten ons naar de bootcamp. Daar zit Valerie. Met haar
dubbele plaatjes in de aanslag. Als ik mijn tas open doe, krijg ik een
hartverzakking. Ik. Heb. Mijn. Boeken. Laten. Liggen. Op. De. Ruilbeurs. Met
een bonkend hart fiets ik terug. Duw drie kinderen omver, neem een snoekduik
naar het tafeltje waar ik eerder stond. Ze liggen er nog. Juichend verlaat ik
de ruilbeurs. </div>
<br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
Terwijl onze mannen burpees, push-ups en andere vermoeiende
oefeningen doen, plakken wij als een geoliede machine het boek van Coach bijna
vol. Thuisgekomen maak ik een verse lijst met de laatste nummers die ik nog
nodig heb. Ik gooi het in de app. Het zijn er niet veel meer en het komt goed.</div>
<br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
’s Avonds zit ik uitgeteld op de bank. Voor mij loert het
zwarte gat. Maar er is ook iets van opluchting. Het ziet er naar uit dat ik
mijn leven weer terug krijg. Dat ik niet meer in voetbalplaatjesnummers denk.
Dat ik geen stapeltjes meer hoef te maken. </div>
<br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
“Maar dan hebben we gelukkig nog de moestuintjes”, grijnst
mijn oudste. Ik grijns terug. Daar heb ik gelukkig helemaal niets mee. Niet met
het verzamelen, niet met het planten, spenen, verpotten en weet ik veel wat er
allemaal bij zo’n moestuintje komt kijken. </div>
<br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
Maar ja. Ik zei ook aan het begin van de
voetbalplaatjesactie dat ik alleen de club van mijn oudste zou verzamelen……</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-84791353632743252032016-01-26T09:21:00.001+01:002016-01-26T13:46:17.255+01:00Ka d’r kleinste haalt zijn C ternauwernood<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju8mtR4tOapEDdfOXHgCcrLjMAlaiuR_kLm41E_buqTbo8AaXDx-IACqMNf0EyFLAE6FYJDt99kIcICmbUMZgxhFPS140NqThzqmDT_6zNjLnQvi8RrHcBmya0ZQB1YaOhHqYdqJREaBs/s1600/IMG_2819.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju8mtR4tOapEDdfOXHgCcrLjMAlaiuR_kLm41E_buqTbo8AaXDx-IACqMNf0EyFLAE6FYJDt99kIcICmbUMZgxhFPS140NqThzqmDT_6zNjLnQvi8RrHcBmya0ZQB1YaOhHqYdqJREaBs/s320/IMG_2819.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Nee. Het ging niet van zelf dat C-diploma binnen roeien.</td></tr>
</tbody></table>
</o:p></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
En? Heeft ie zijn diploma? Jazeker. Maar dat ging niet
vanzelf. Oh? Maar als ze toch mogen afzwemmen dan hebben ze dat papiertje toch
eigenlijk al op zak? Ja, eigenlijk wel ja. Maar er kan nog van alles misgaan. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zo herinner ik mij nog een afzwemmertje voor B in de groep
van mijn oudste. Het meisje was met geen tien paarden het bad in te jagen.
Haar ouders, de badjuffen, de strengste badmeester werd zelfs van stal
getrokken; geen mens kreeg het voor elkaar het kind middels een kikkersprong
het water in te krijgen. Ze zette haar hakken in het zand en vertikte het. Het
beeld van het gezin dat, met grote vrolijke cadeaus, het zwembad met gebogen
hoofd verlieten terwijl het meisje het op een brullen had gezet, staat op mijn
netvlies gebrand. Daar ging hun feestelijke dag. Gebeurt niet vaak, weet ik ook
wel, maar het kan dus wel.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Goed. De ochtend voor het Grote Afzwemmen. Mijn kleinste
heeft een beetje buikpijn, piept hij. Mijn ervaren oudste, expert op het gebied
van afzwemmen, zegt dat dat over gaat. Dat ik ook een beetje buikpijn heb, houd
ik voor mezelf. Ook ik zit niet op de wijsneuzerij van mijn oudste te wachten.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Daar gaan we. Tas vol kleding en handdoeken. Cadeaus. Mijn
kleinste zit wit op de achterbank terwijl mijn oudste hem moed inpraat. “Kijk,
je moet gewoon je handen boven je hoofd doen, heel diep duiken en zwemmen.
Gewoon zwemmen.” Gewoon zwemmen. Mijn kleinste kijkt uit het raam.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op het randje kijkt hij ietwat benauwd. Eerst moet hij met
zijn kleren aan onder een mat zwemmen. Dat is een van zijn twee bergen. Hij
wordt gematst door de zwemjuf; ze tilt de mat een beetje op. Omdat zijn jas vol
water loopt, heeft hij namelijk een behoorlijke bochel op zijn rug. Vervolgens
komt berg twee: negen meter onder water en door het gat naar boven. Mijn
kleinste kijkt me aan, ik knipoog en knijp mijn handen fijn. Daar gaat ie. Zijn
haar is al boven water. Wat? Het meisje naast hem zwemt niet door haar eigen
gat maar door die van mijn kleinste. Hij kan er niet doorheen. En komt boven.
Mijn hart gaat als een dolle tekeer. Nee he? Ja. Hij wordt uit het water
gevist. Met een bevend lijf, zijn handen voor zijn mond gevouwen, zie ik m zijn
hoofd schudden naar de juf. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Verslagen loopt hij weer naar de kant. Hij moet nog
een keer. Ik kijk om. Mijn moeder durft niet te kijken. Ik hurk voor zijn baan
alsof ik hem dan door het rottige gat kan trekken. Hij kijkt me deze keer niet
aan als hij erin duikt. Zijn armen langs zijn oren, hij zet af en plonst erin.
Het komt uit zijn tenen. Hij ploegt door het water, op naar het gat. Zijn haar
is inmiddels boven water. Na een zenuwslopende minuut plopt hij aan de andere
kant van het gat omhoog. Het publiek applaudisseert terwijl mijn hartslag
normaliseert. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB-UJMVC5iBDbfl0ijjFWMBtLg-vngh4ukuXOMICG6Go3IsI8Ih6Wu-NvIP1pkvtdz82kW7JrkCbr0Qdpl6VTK0v1_emZfEKiQED70d9DddrUJcsQQRKL1t7ZObe3VORQn-BFgEOjpUng/s1600/IMG_2825.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB-UJMVC5iBDbfl0ijjFWMBtLg-vngh4ukuXOMICG6Go3IsI8Ih6Wu-NvIP1pkvtdz82kW7JrkCbr0Qdpl6VTK0v1_emZfEKiQED70d9DddrUJcsQQRKL1t7ZObe3VORQn-BFgEOjpUng/s320/IMG_2825.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Feest! Een rondje om het zwembad!</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
De rest van het afzwemmen is een eitje voor mijn kleinste.
Dapper harkt hij zowel op zijn rug als zijn buik door het water, drijft als een
dode zeester, watertrappelt alsof hij nooit anders heeft gedaan. De opluchting
is groot als blijkt dat iedereen, ja echt iedereen, zijn C-diploma heeft
gehaald. Ik pink wat tranen weg, knuffel mijn natte jongste fijn en sluit de
periode zwemles af. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Voorgoed. </div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-49231093599200038042016-01-01T09:55:00.000+01:002016-01-01T09:55:10.345+01:00Ka belandt in 2016<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2NxcCUVyHTTADEa6129mRj96bobDCzM6YqN-HBbiPcHDoQCcoLOULYSK8mRijxlBWwUKqW0qcqfDitIQLCJdNi20D71aA-V4lvweH9uVol3mA1MtkcMbVCjv_7clzraPsiq-VEZ9-a2s/s1600/IMG_8435.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2NxcCUVyHTTADEa6129mRj96bobDCzM6YqN-HBbiPcHDoQCcoLOULYSK8mRijxlBWwUKqW0qcqfDitIQLCJdNi20D71aA-V4lvweH9uVol3mA1MtkcMbVCjv_7clzraPsiq-VEZ9-a2s/s320/IMG_8435.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">De eerste selfie van 2016 is een feit.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als ik in alle vroegte wakker word op de eerste dag van het
nieuwe jaar, zie ik een zwik appies op mijn telefoon. “Hee Ka, gelukkig nieuw
jaar of slaap je al?” Ja. Hallo het is
1.08 uur. Wat denk je? </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik heb me door de avond heen gesleurd. Zoals verwacht ging
het tot een uur of half tien prima. Mijn oudste en jongste hadden zich ’s
middags aangesloten bij een buurtgroepje jongens die alvast wat vuurwerk
knalden. Loslaten, ik moet dat loslaten, herhaalde ik als een mantra. Beelden van
mijn grootste bonkie met een ontplofte vinger door het vuurwerk, duwde ik weg. Loslaten,
loslaten. Toen ze ongeschonden binnenkwamen, installeerde mijn oudste de app
‘Aftellen tot <st1:metricconverter productid="2016’" w:st="on">2016’</st1:metricconverter>
op zijn tablet, zodat ik om de minuut hoorde hoe lang ik nog moest. En mijn
kleinste om de seconde vroeg hoe lang het nog duurde. Ik voorzag een lange
avond.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Natuurlijk keken we naar de Top2000 A gogo en keken mijn
mannen met open mond naar kok Pierre Wind die op elke vraag/opmerking van
Matthijs van Nieuwkerk in plat Haags ‘kickuh!’ riep. Kickuh? Deze man was nog
vetter dan Jochem Meijer, besloten mijn mannen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBfm3296i2dkxeGEWwGf7wt1U13YvAmk1YiJHbfnWJ2dkueCMUNq-V_MwQrZYZgs7tAXGKZEkkrlIcdSoZRCMtPnRWWY9rmUH48Ec9pASZ2Y4o_tX9pKg0bRc7NhewqyyRZaBPPqT3MwE/s1600/IMG_8424.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBfm3296i2dkxeGEWwGf7wt1U13YvAmk1YiJHbfnWJ2dkueCMUNq-V_MwQrZYZgs7tAXGKZEkkrlIcdSoZRCMtPnRWWY9rmUH48Ec9pASZ2Y4o_tX9pKg0bRc7NhewqyyRZaBPPqT3MwE/s320/IMG_8424.JPG" width="240" /></a>Ik pakte een oliebolletje en schoof deze naar binnen, om
ogenblikkelijk het medicijnenblik binnenste buiten te keren. Op zoek naar een
Rennie. Mijn kleinste was inmiddels op
de grond gaan zitten met een kussentje, viel langzaam om, pakte Muis stevig
beet en viel in slaap. One down. Mijn oudste hield het vol, dat wakker blijven
maar werd behoorlijk hyper terwijl ik langzaamaan in mijn slaapstand zakte en
niet meer zo aanwezig was. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De Man zat in de stoel. Punt brie en toastjes binnen
handbereik, evenals de fles Apfelkorn die op de kop af een jaar lang in onze
koelkast had gelegen omdat een vriend zei op 1 januari 2015 bij ons een Apfelkorn
te komen drinken. Hij is nooit gearriveerd, die vriend, en De Man tikte nu dan
maar vrolijk de fles leeg. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Rummikub hebben we niet gespeeld; De Man moest hard werken
op zijn virtuele boerderijtje Hay Day, mijn kleinste sliep, mijn oudste genoot
van Ik hou van Holland en ik sopte de keuken. Rechtop en bewegend gedijde ik
het beste.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTojQ7VkHtkHt0VjpYyQuvnWhgq4znNpOMZ-z22rrsr7yMHjlv71e78u7beVO2vU_d1NtwM7v1EV4yK89l7079LuJm686bRO4KV2OQym8nyFHi_y0-p7VkqIUcMw2lnjcR3_MACzndPcQ/s1600/IMG_8432.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="129" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTojQ7VkHtkHt0VjpYyQuvnWhgq4znNpOMZ-z22rrsr7yMHjlv71e78u7beVO2vU_d1NtwM7v1EV4yK89l7079LuJm686bRO4KV2OQym8nyFHi_y0-p7VkqIUcMw2lnjcR3_MACzndPcQ/s200/IMG_8432.JPG" width="200" /></a></div>
Om tien voor twaalf ontwaakte mijn kleinste en rekte zich
uit. De Man verdween in de kelder en kwam met twee champagneglazen boven. We
telden af met de app van mijn oudste, namen een slok champagne en speerden naar
buiten. Ik had een opleving. Sloeg de buren hard op hun schouder en wenste hen
het beste. De opleving duurde twintig minuten. Ik zwaaide naar mijn mannen en
kroop in bed. Ik zuchtte diep toen ik op mijn rug lag. 2016. Kom maar op. Ik
ben er klaar voor.Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-46743521653806724522015-12-25T10:46:00.001+01:002015-12-25T21:27:50.388+01:00Ka gourmet voor het eerst en het laatst<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih9NeDctYxxpiY5jwo6A9O2nQYK5m6a6l8YBV3272HwBh1fVH3Z5Deebb20eJasIEIaAX55hlJoVq5TceQoy6kl2xtofQf0rqCsf2zARwFDVzlssfHSaepDwX3YsxkOVZuZLrUxqRK_lc/s1600/gour+IMG_8329.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih9NeDctYxxpiY5jwo6A9O2nQYK5m6a6l8YBV3272HwBh1fVH3Z5Deebb20eJasIEIaAX55hlJoVq5TceQoy6kl2xtofQf0rqCsf2zARwFDVzlssfHSaepDwX3YsxkOVZuZLrUxqRK_lc/s320/gour+IMG_8329.JPG" width="320"></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br></div>
<div class="MsoNormal">
<br></div>
<div class="MsoNormal">
Na jaren van hazenpeper, gevulde kalfsborst, gestoofde
peertjes en veel te dure en knoertharde spruitjes, vond ik dat er een frisse
wind over de dinertafel tijdens kerstavond moest waaien. Voorzichtig kegelde
ik de traditie om. Moest met een alternatief komen. En opeens wist ik het: wij,
wij gaan gourmetten. De Man vond het prima, want: vlees. Veel vlees. Mijn
ouders vonden het ook fantastisch. Vooral mijn vader vond het mooi dat hij niet
meer de hazenpeper in het altijd zo pittoreske maar o-zo drukke Gooise Laren hoefde
op te halen. Mijn broer en schoonzus vonden het allemaal best. Als ik het
flesje wijn maar niet schrapte, waren zij gelukkig.</div>
<div class="MsoNormal">
<br></div>
<div class="MsoNormal">
Geregeld. Maar nu? Gourmetten. Hoe doe je dat? Wat eet je
bij dat vlees? En wat mik je op die bakplaat? Ik googlede me suf en ontdekte
dat het echt simpel was. Gewoon rauwe paprika, champignons, courgettes en uien.
Sausjes. Een salade. Het leek me ook smakelijk om warme aardappelkroketjes in
de oven te schuiven. Dat mocht allemaal, dat gourmetten deed niet zo moeilijk.</div>
<div class="MsoNormal">
<br></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn moeder regelde twee bakplaten, die we prominent op
tafel zetten. Zout op de bakplaat, knop omdraaien. Een kind kon de was doen.
Mijn jongste en oudste vonden het geweldig dat geneuzel op die bakplaat. In
no-time stond de kamer blauw. Nee, was helemaal niet erg, hoorde er gewoon bij.
Voor de zekerheid hielden we toch maar het grote licht aan, tot grote ergernis van
mijn kleinste die eten bij kaarslicht the bomb vindt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br></div>
<div class="MsoNormal">
Ik vond het maar niets, dat gourmetten. Het vlees werd taai,
de paprika’s verbrandden voortdurend en ik zag het verschil tussen de
kipfiletjes en de varkenshaas niet. Ik zette de bak met aardappelkroketjes bij
mij in de buurt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheoS0QJ0R9aAX3nm_lzesNIHNgCi_fRZHYI4I2QAHjFT0KeYfeucKBRy7tsu5xcsdiBmoK6MXEZMwTi2oJgrADRp9aaQBRVRTK-ExAk8apyQJXws6lAUKVSGI_XWcwOL1RFsw5gkBovCo/s1600/gourmetten+IMG_0761.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="165" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheoS0QJ0R9aAX3nm_lzesNIHNgCi_fRZHYI4I2QAHjFT0KeYfeucKBRy7tsu5xcsdiBmoK6MXEZMwTi2oJgrADRp9aaQBRVRTK-ExAk8apyQJXws6lAUKVSGI_XWcwOL1RFsw5gkBovCo/s200/gourmetten+IMG_0761.JPG" width="200"></a></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn kleinste slijmde bij mijn schoonzus. “Zal ik voor deze
twee stukjes vlees zorgen?”, vroeg hij behulpzaam. Mijn schoonzus knikte. En
toen gebeurde het. Mijn kleinste gleed weg van zijn stoel en brak zijn val door
zijn handen op de gourmetplaat te zetten. Als de wiedeweerga trok ik m weg,
gooide hem onder mijn arm en zette de kraan aan. Mijn hartslag was hoog. Mijn
kleinste jammerde. Toen hij siste: “Waarom tilde je me op, ik kan lopen hoor”,
haalde ik opgelucht adem; de verwondingen vielen mee. De rest van de avond zat
hij met zijn handen in een bak water. Gourmetten hoefde niet meer voor hem.
Nooit meer.</div>
<div class="MsoNormal">
<br></div>
<div class="MsoNormal">
Ik sluit me daarbij aan. Ik gourmet nooit meer. Niet omdat
mijn kleinste twee blaren bij zijn duimen heeft, maar gewoon omdat ik het gedoe
vind. Dat gemeut op zo’n plaat. </div>
<div class="MsoNormal">
<br></div>
<br>
<div class="MsoNormal">
Het idee voor volgend jaar kerstavond is al geopperd: een
winterbarbecue. Ik heb er zin in. Nu al.</div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-59409368833723602992015-12-17T17:52:00.004+01:002015-12-17T21:09:50.734+01:00Ka bakt weer worstenbroodjes<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgVCLnXBZVWheO0_GI2fGyDyKR8qU7dO5RdsL5AUqzaKJmlqmYbw-AafpxUS7n8TFzncGQdYwgSFrHdZD8IEF1uzZOXj8Zct1r7gWmrqrhZ_RRRZKRccZwuE7ohGUraivY4ZNUL7kz85Q/s1600/IMG_8198.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgVCLnXBZVWheO0_GI2fGyDyKR8qU7dO5RdsL5AUqzaKJmlqmYbw-AafpxUS7n8TFzncGQdYwgSFrHdZD8IEF1uzZOXj8Zct1r7gWmrqrhZ_RRRZKRccZwuE7ohGUraivY4ZNUL7kz85Q/s320/IMG_8198.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het is weer zover. Het jaarlijkse kerstdiner op school. Dit
jaar had ik me voorgenomen het allemaal iets beter te structureren, op tijd te
beginnen enzo. Toen ik mijn oudste en jongste vroeg wat ik zou maken, riepen
zij als een man: ‘worstenbroodjes. Ha. Dat kan ik. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vier weken voor het kerstdiner maakte ik al goodiebags voor
de juffen want juffen moet je koesteren. “Je denkt toch niet dat ik dat ga
geven, he?”, hyperde mijn jongste die menselijk contact soms wat ingewikkeld vindt.
Menselijk contact met zijn juf staat boven aan op zijn lijstje van toestanden.
Vanachter zijn tafeltje heeft ie babbels voor tien, maar verder niet. Ik
schudde mijn hoofd. “Nee, dat dacht ik niet nee”, knipoogde ik naar hem. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik sloeg voor een weeshuis knakworsten en croissantdeeg in.
En vergat sesamzaadjes. Daar kwam ik achter toen ik wilde bakken. Geeft niks.
Gewoon even naar de super. Zo. Alles in huis. Als een malle rolde ik het deeg
uit, besmeerde het met ketchup, sneed alles in plakjes en rolde er een worst
in.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Omdat ik vind dat mijn mannen lekker schoon aan het diner
moeten verschijnen, zet ik mijn kleinste onder de douche en race naar beneden
om verder te gaan.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Zeg mam”, vroeg mijn oudste, “is dat wel halal?” Sorry?
Nee. Dit is gewoon een Hollandse sappige knakworst gerold in scharrel
croissantdeeg. Niks mis mee. “Ja, maar dan kunnen Mo en Ali het niet eten.”
Nee. Mo en Ali kunnen het niet eten. Maar gelukkig hebben de moeders van Mo en
Ali waarschijnlijk iets gemaakt dat wel halal is. “Het mooie is, lieve schat,
dat jij alles kunt eten. Hoe cool is dat?”, dans ik door de keuken. Daar had
mijn oudste nog niet aan gedacht. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik haal mijn kleinste onder de douche vandaan, mijn grootste
duikt eronder. Alles onder controle. Ik haast me naar de keuken voor de
volgende plaat worstenbroodjes. Paniekerig holt mijn kleinste de keuken in.
“Mam, die broodjes van jou zijn niet Allah”, roept ie. Niet Allah, herhaal ik
dom zijn vraag. “Hij bedoelt halal”, schreeuwt mijn oudste van boven die altijd
alle gesprekken die in dit huis worden gevoerd, volgt. Ik schiet in de lach. Nee. Deze broodjes zijn niet Allah maar hebben wel dezelfde letters als halal.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaHgbziOQvKPlu-Wnthpeyk16wY4MT-CYSoVLfFZXaGnzO3dJAzRI0Qew_p7Rix4ARXlCRTMBGwb_BDwPOMsUJm21Wvd1Z8EooH5GQUTzkV2Bg4you5rjY5PRuDMhCB0t-MuC0lEKPGek/s1600/IMG_8203.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaHgbziOQvKPlu-Wnthpeyk16wY4MT-CYSoVLfFZXaGnzO3dJAzRI0Qew_p7Rix4ARXlCRTMBGwb_BDwPOMsUJm21Wvd1Z8EooH5GQUTzkV2Bg4you5rjY5PRuDMhCB0t-MuC0lEKPGek/s320/IMG_8203.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Net op tijd stampen we alles in de auto. Hollen de school in
en zetten onze worstenbroodjes op tafel. De juf schuift er een kaartje voor:
‘niet halal’. “Kijk”, wijst mijn kleinste op het bordje, “het is niet Allah.” Gierend rijd ik naar huis in mijn auto die naar knakworst
stinkt. Kerstdiner 2015 op school. En we leven allemaal nog… Volgend jaar ga ik
het beter plannen. Echt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-536544298743989092015-06-06T15:01:00.000+02:002015-06-06T15:01:04.798+02:00Ka overleeft de Avondvierdaagse<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC4FPS3Sygu6GzlaVY6nEFeVJBgD_-I83SCHZBn4Jjp-UNPqE0yeJqM8R5WAeDX7XG3e7J5JHkEKSUizcuKQQcVf6JZpEC1bOqqHOakKbM0u63EB4fDZtn42pa3P4v9bsMUOasn6SW7zU/s1600/medaille+IMG_5026.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC4FPS3Sygu6GzlaVY6nEFeVJBgD_-I83SCHZBn4Jjp-UNPqE0yeJqM8R5WAeDX7XG3e7J5JHkEKSUizcuKQQcVf6JZpEC1bOqqHOakKbM0u63EB4fDZtn42pa3P4v9bsMUOasn6SW7zU/s320/medaille+IMG_5026.JPG" width="300" /></a>“Dus jij loopt niet mee?”, kijkt een moeder mij onderzoekend
aan. Nee. Ik loop niet mee nee. Ik ben niet van vier avonden wandelen en
zingen. Sterker: ik houd niet van wandelen. Ik vind wandelen zinloos. Alleen
met een hond snap ik wandelen. Verder niet. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Maar”, zeeft de zeurmoeder verder, “jij bent toch
hartstikke sportief?” Ik zucht. Rol met mijn ogen. Sportief zijn en wandelen
hebben niets, maar dan ook niets met elkaar te maken. Zin om uit te leggen dat
niet meedoen met de Avondvierdaagse maar de rest van het gezin wel, ook
topsport is, heb ik niet. Bovendien draag ik mijn steentje bij door bij de foerage
te staan en die arme wandelstakkers van een pakje limonade, een lekkere koek,
en een motiverend woord te voorzien. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De Man heeft zich opgeworpen als wandelregelaar. De juf die
dat elk jaar doet, is zwanger en denkt niet elke avond te kunnen wandelen. Ik
weet wel zeker dat ze dat niet kan. Dat zou onverantwoord zijn. Bij twijfel
niet doen, adviseer ik als anti-wandelaar.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vier dagen lang zorg ik dat mijn mannen voedsel binnen
krijgen, op tijd hun wandelschoenen aan hebben en dat er voldoende E-nummers in
hun rugzak zitten. Voor de vorm prop ik er een stuk komkommer bij die steevast
onaangetast en opgedroogd retour komt. ’s Avonds als ze uitgewandeld zijn, zet
ik ze onder de douche terwijl ik zelf sta te tollen van de slaap.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De laatste avond, is een hysterische. Want: waar lopen ze
langs? Wanneer moet ik bloemen kopen? Hoe komen ze bij dat veldje waar ze
starten? Wat moeten ze eten? Is het niet gierend druk overal?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De Man is de rust zelve. Het is tropisch warm, dus hij
besluit zijn korte broek aan te doen. Ik werp hem een schoolshirt toe. “Die
moet je aan”, wijs ik. Hij checkt de maat. XL. Hij wurmt zich in het shirt. Het
zit wat strak. Alsof hij een helm heeft ingeslikt. Wijselijk houd ik mijn mond
en zeg ‘dat het shirt nog wel rekt tijdens het lopen’. Dat het vooral niet
ademt en alleen maar strakker gaat zitten, verzwijg ik. Ooit had ik tijdens een
schoolreisje een zelfde shirt aan. Maat XS. Als een levende rollade liep ik
door de dierentuin en zag de leeuwen likkebaardend op me loeren.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik race naar de foerageplaats, doorsta bliksem en dikke
regendruppels, zie mijn bloedjes voorbij marcheren, pink een traantje weg, want
ach wat worden ze toch groot, race weer terug naar school waar ze met applaus
worden onthaald. Als ik thuiskom, ben ik total loss. Ik zet ze onder de douche,
stop ze met natte haartjes in bed en duik zelf ook in mijn bed. </div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Uitgeput. Bekaf. Topsport. Dat is het.</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVAMVe_2OGyYYXwxwNybxHpuOI1j8vQnPfe16mOC6a013n7cv1KHTI2yzzlICTUxjZyqFj4ASpVOgIinq5VeKAUu9Qmzio2TfFS-LBroMrdWIROyE4TUuo6cESwggpJ7gRu1K8uGVZx_0/s1600/burgemeester+IMG_5004+%25281%2529.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVAMVe_2OGyYYXwxwNybxHpuOI1j8vQnPfe16mOC6a013n7cv1KHTI2yzzlICTUxjZyqFj4ASpVOgIinq5VeKAUu9Qmzio2TfFS-LBroMrdWIROyE4TUuo6cESwggpJ7gRu1K8uGVZx_0/s320/burgemeester+IMG_5004+%25281%2529.JPG" width="177" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">De kleinste met de burgemeester. Das dan wel weer grappig.</td></tr>
</tbody></table>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-22131618931116138122015-05-10T08:58:00.004+02:002015-05-10T09:00:20.999+02:00Ka krijgt een kusje van de juf voor Moederdag<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNPbEU-gyreKfdyaeyKrc2Xec9teMsuiDSW89JUN56W_oh8eC6xZmN9SlJXp5j4L8o2kkWGOUHIK4QHt-8-EtQmpFyjB0cNtUrfVlNIW2DqhFV89G-8adekxUBtqNYgQ0ZjMr1XhtXWLY/s1600/moederdag+FullSizeRender+(7).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNPbEU-gyreKfdyaeyKrc2Xec9teMsuiDSW89JUN56W_oh8eC6xZmN9SlJXp5j4L8o2kkWGOUHIK4QHt-8-EtQmpFyjB0cNtUrfVlNIW2DqhFV89G-8adekxUBtqNYgQ0ZjMr1XhtXWLY/s320/moederdag+FullSizeRender+(7).jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Moederdag rulez!</td></tr>
</tbody></table>
Als ik mijn oudste naar bed breng en hem lekker in zijn nek
kriebel, kijkt hij mij aan. “Je bent nu echt superdepuper dicht in de buurt van
je moederdagcadeautje”, grijnst hij. Ik kijk. Ik zie een houten doosje staan en
weet het zeker: daar ligt het in. Dat zeg ik niet. Ik doe alsof ik zoek.
Lachend duwt mijn oudste mij weg. “Morgen mam, morgen is het zover.”<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn kleinste slaat zijn armpjes om mijn nek, knuffelt me en
zegt slaperig: “Morgen is het Moederdag. Dat wordt leuk.” Ik vraag hem wat ik
van hem krijg. Hij denkt na. Hij wil het zeggen, maar net op tijd bedenkt hij
zich. Weer mislukt, grijns ik. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zondagochtend 10 mei: Mijn Dag is aangebroken. Twee
springende jongetjes naast mijn bed met allebei een cadeautje in hun handen. Ik
pak het als eerste het cadeautje van mijn oudste uit. Het is ingepakt in een
prachtig papiertje met hartjes. “Zelf gemaakt”, klopt hij zichzelf trots op
zijn borst, “maar de laatste hartjes zijn een beetje slordig ingekleurd omdat
ik op moest schieten. Ik was al laatste klaar.” </div>
<div class="MsoNormal">
Voorzichtig peuter ik de plakbandjes eraf. “Er zit iets in
met een foto”, bouwt mijn oudste de spanning vast op. Als ik maar lang genoeg
treuzel dan gaat hij mij ongetwijfeld zeggen wat erin zit. Zover komt het niet.
Een klein prachtig schilderijtje met een foto van mijn bonkie. Prachtig.
Omslachtig legt hij uit ‘dat het nog een hele klus was’. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdT6aMtLcRBS3Kt7p7JUmTsrIZAg_CqJfDKlXmBBDyvuC8IiX0FBWFMH7rdWnALv0E3oSF1P2xK3df2p29dKjYR57z4QC58AJUTr5Qakgi6bBH43nhnvnB8AVM-wpCX1kWlIOcY59V3y4/s1600/moeder+FullSizeRender+(8).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdT6aMtLcRBS3Kt7p7JUmTsrIZAg_CqJfDKlXmBBDyvuC8IiX0FBWFMH7rdWnALv0E3oSF1P2xK3df2p29dKjYR57z4QC58AJUTr5Qakgi6bBH43nhnvnB8AVM-wpCX1kWlIOcY59V3y4/s200/moeder+FullSizeRender+(8).jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Een prachtig mozaïek schilderijtje.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
Het volgende cadeautje is van mijn mannen samen. “Ja”,
begint mijn oudste, “papa kon je oude zwemkaart niet vinden en toen moest ie
voor de zwemkaart betalen. We wilden er eerst 25 keer zwemmen op laten zetten,
maar dat was duur. Duur! Meer dan honderd euro. Dus nu staat er twaalf keer
zwemmen op.” Inwendig sterf ik van het lachen, maar houd mijn hoofd in de
plooi. De Man werpt een vernietigende blik op mijn oudste. Ik maak het pakje
open. Een zwemkaart! Kan ik trainen voor de City Swim. Ik ben er blij mee. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><br /></o:p></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPcs5HxNyJclweKaYDDzysv4Se_Mu-nFjqsRTTvV-Y3L0CmXmxBoUfTxJVzmArH70PK_0HCgTPR_7w84V7LJvGAacYYkVNNZ3yQZElOpP96y4Z9WBfsJNgNPUwb_A2MJXcMhqSTN9WFis/s1600/moederdag+FullSizeRender+(11).jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPcs5HxNyJclweKaYDDzysv4Se_Mu-nFjqsRTTvV-Y3L0CmXmxBoUfTxJVzmArH70PK_0HCgTPR_7w84V7LJvGAacYYkVNNZ3yQZElOpP96y4Z9WBfsJNgNPUwb_A2MJXcMhqSTN9WFis/s200/moederdag+FullSizeRender+(11).jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Zo lief! </td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibfUXZZ2SATxaUJoIimvt_RC_PBuoA-BNmCBEz-Ei2q0u_GsQx79D49juNrwdVcsQQL6ga62VE9cnnhWG4XdQIEGtc9R27-5-Cccahvs52Kz2etj7wM8U8fYU9TJAd0kLV4X9MziwyB94/s1600/moederdag+FullSizeRender+(10).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibfUXZZ2SATxaUJoIimvt_RC_PBuoA-BNmCBEz-Ei2q0u_GsQx79D49juNrwdVcsQQL6ga62VE9cnnhWG4XdQIEGtc9R27-5-Cccahvs52Kz2etj7wM8U8fYU9TJAd0kLV4X9MziwyB94/s200/moederdag+FullSizeRender+(10).jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kusje van de juf!</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
Het laatste cadeautje is van mijn kleinste. Een rood pakje. Aandoenlijk
gedichtje bovenop geplakt. “Ik mocht niet zelf een papiertje maken, dat heeft
de juf gedaan”, pruillipt hij. Ik zeg dat dat niet erg is. Ik maak het open.
Een mee-neem-kusje! Wat een verrassing. Ik vind het kaartje geweldig. Mijn
kleinste heeft mij met twee harten in mijn hand getekend. “En een zonnebloem”,
vult hij aan. Op de achterkant een kusje van lippenstift. Heb ik mijn kleinste
altijd bij me. “Het is niet mijn kusje”, zegt mijn kleinste opeens. Ik kijk m
aan. “Nee, ik wilde dat niet. Ik wilde geen lippenstift op mijn lippen. Vind ik
stom.” Ik vraag van wie het kusje dan is. “Van de juf!”, zegt hij trots. Oh,
maar dat is ook prima. Voor de tweede keer kom ik niet meer bij. In stilte.In mijn portemonnee zitten in lengte van dagen voortaan twee mee-neem-kusjes; eentje van mijn oudste en eentje van de juf. Zo grappig is Moederdag.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_X3UjgfygmAzXMQ7XuKFNzua3QTjg7N72kPtRaSmArtZZZF5Ajvf5kUBts3kDhNfThGVuBSzAxFDl3cAiZlkYbvn5MiZDhtbRhSTMmcHoiIQKDojY0qmdgg1MGky3FxyKOY-wirDjk3I/s1600/moederdag+FullSizeRender+(9).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_X3UjgfygmAzXMQ7XuKFNzua3QTjg7N72kPtRaSmArtZZZF5Ajvf5kUBts3kDhNfThGVuBSzAxFDl3cAiZlkYbvn5MiZDhtbRhSTMmcHoiIQKDojY0qmdgg1MGky3FxyKOY-wirDjk3I/s200/moederdag+FullSizeRender+(9).jpg" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-88978429493323930152015-05-05T21:37:00.001+02:002015-05-05T21:49:47.225+02:00Ka doet mee aan de Amsterdam City Swim<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuChYzi5vqs1WczD7JFSmkgIY21ZoM0i21kHe8jt_MPmiV5MHB_pa-9voABBNMIShr1-_xzWVL8dNGjGs9nDfWkx-vIRvE8-owP-gnjnYV9w5k1LRm3eD-OmDyKuD1zAkcvByQeJcZz00/s1600/FullSizeRender+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuChYzi5vqs1WczD7JFSmkgIY21ZoM0i21kHe8jt_MPmiV5MHB_pa-9voABBNMIShr1-_xzWVL8dNGjGs9nDfWkx-vIRvE8-owP-gnjnYV9w5k1LRm3eD-OmDyKuD1zAkcvByQeJcZz00/s1600/FullSizeRender+(1).jpg" height="192" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ik doe 6 september mee aan de Amsterdam City Swim. <br />
En zwem zoveel mogelijk geld bij elkaar voor Stichting ALS. </td></tr>
</tbody></table>
</o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Daar zit ie. Zijn vader. Ooit een held die hem hoog in de
lucht gooide en altijd weer opving. De man die hem de namen van de bomen in het
bos leerde. Die hem wees op bijzondere planten. Die samen met hem een vogelhuisje
in elkaar knutselde. </div>
<div class="MsoNormal">
Voorzichtig dept de jongen wat kwijl uit de mondhoek van
zijn vader. Zijn vader, zijn held. Gekluisterd aan een rolstoel. Die hij
spoedig zou verruilen voor een doodskist. Praten gaat moeizaam. De jongen voert
het woord. “Mijn vader heeft de dodelijke ziekte ALS”, legt hij de
televisiepresentator uit, “en binnenkort, als hij dood is, ziet u hem op grote
posters in abri’s hangen.” Het ontroert me tot op het bot. De kracht die van
vader en zoon uitgaat, de praktische handelingen van de jongen, de gelatenheid
van de vader. Onverteerbaar.<br />
<br />
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfin5oEYlsRRrneKJXEe1155q72XQM5gyQ4uP3xAOcfh86GnGMmjHcZNJr5w2lXuZWzcCXWVXi6r736n-yzL4mfqAt2Dz1b9G9zV6QZAKMDBNQx4x-_twWqoYaoz_vpqzXyVhyHji_HZ8/s1600/ALS_website_01_homepage_Blijvend-donateur.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfin5oEYlsRRrneKJXEe1155q72XQM5gyQ4uP3xAOcfh86GnGMmjHcZNJr5w2lXuZWzcCXWVXi6r736n-yzL4mfqAt2Dz1b9G9zV6QZAKMDBNQx4x-_twWqoYaoz_vpqzXyVhyHji_HZ8/s1600/ALS_website_01_homepage_Blijvend-donateur.jpg" height="176" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Foto: Stichting ALS</td></tr>
</tbody></table>
Na deze uitzending hoor ik dat een overbuurvrouw is
overleden aan ALS. Ik ken haar en haar man slechts van groeten. Had geen idee
dat ze ziek was. Haar man is ontroostbaar. Ik zie hem met de dag magerder
worden. In een wolk van verdriet laat hij zijn hond uit. De dagelijkse
bezigheden houden hem overeind. Op het laatst kon zijn vrouw slechts een vinger
gebruiken. Ze gebruikte die om te sms-en. Zo had ze nog wat contact. Want
praten ging al lang niet meer. Als de rouwstoet langs mijn huis gaat, weet ik
het zeker: nu is het genoeg. Ik ga me hard maken voor deze dodelijke
spierziekte.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op de dag dat de inschrijving van de Amsterdam City Swim
start, zit ik aan mijn computer gekluisterd. Samen met drie vrienden schrijf ik
me in. Zondag 6 september spring ik met mijn gezonde lijf en prima
functionerende spieren de Amsterdamse grachten in. Twee kilometer zal ik
zwemmen, met 2000 anderen die het niet kunnen aanzien dat er zo weinig bekend
is over ALS en graag geld inzamelen voor onderzoek.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFSHXTLK-Mrz6Zp-8ANfYgnOqbyk9_lu7bBFrgQkHEGQGPU17dB4-oTjYM6KtUAKb-n8XABDLTqn3RlSm4zy_McxQQvVZeOOmCSsLZiaokqXX7s6j_jiJx7KMNimOyG4DkB5Kjh6U1aPw/s1600/IMG_4278.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFSHXTLK-Mrz6Zp-8ANfYgnOqbyk9_lu7bBFrgQkHEGQGPU17dB4-oTjYM6KtUAKb-n8XABDLTqn3RlSm4zy_McxQQvVZeOOmCSsLZiaokqXX7s6j_jiJx7KMNimOyG4DkB5Kjh6U1aPw/s1600/IMG_4278.JPG" height="125" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
“Is dat niet koud?” en “Je lijkt wel gek om in die smerige
grachten te springen!” krijg ik soms te horen als ik vertel dat ik meedoe aan
de City Swim. Ik denk inderdaad niet dat het water tropische temperaturen heeft
op 6 september, maar wat is nou twee kilometer afzien als je het afzet tegen iemand die de diagnose ALS heeft gekregen? Ook vrees ik dat het de grachten die
dag niet azuur blauw zullen zijn. Het weerhoudt mij niet. Ik spring erin.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In spring erin voor de vader, de held van weleer en mijn
overbuurvrouw. Voor hen is het te laat. Maar voor de jongen en mijn overbuurman
die achterbleven en al die andere Nederlanders die op wat voor een manier dan
ook te maken hebben met ALS is het niet te laat. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik wil dat verschil maken. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Help je me mee? Een bijdrage klein of groot, kan worden
gedoneerd via <a href="http://www.amsterdamcityswim.nl/deelnemer/karinvanleeuwen/">http://www.amsterdamcityswim.nl/deelnemer/karinvanleeuwen/</a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-7457824241042950462015-03-17T12:12:00.002+01:002015-03-17T12:12:20.356+01:00Ka interviewt dames van Taalvoutjes<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiodnEkUhyphenhyphenJ_K4W97oRSNNzuH_3HBq-vW40_RH-9S75DBj2nLOU0V5Z8tp91pizk4oCQsM4JKVE6dulkqln6oz4Rh8rfnRYRLiECoPlX23pmXefdm1za-JOv7AnCyGBuslXl1JJWmjY8hQ/s1600/Inger+en+Vallah.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiodnEkUhyphenhyphenJ_K4W97oRSNNzuH_3HBq-vW40_RH-9S75DBj2nLOU0V5Z8tp91pizk4oCQsM4JKVE6dulkqln6oz4Rh8rfnRYRLiECoPlX23pmXefdm1za-JOv7AnCyGBuslXl1JJWmjY8hQ/s1600/Inger+en+Vallah.png" height="182" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
"Hee, Ka, lijkt het jou leuk de dames achter de populaire Facebookpagina Taalvoutjes te interviewen?", vraagt Sandra, hoofdredacteur van Damespraatjes. Ik slik. Ja, dat lijkt me hartstikke leuk. Ik voel ook de druk. Want die dames willen natuurlijk het artikel lezen voor publicatie. En wat nou als daar allerlei taalfouten in staan? Het artikel niet laten lezen is nog veel gevaarlijker. Dan krijg je achteraf het commentaar. <div>
<br /></div>
<div>
Maar, Ka, jij schrijft toch hartstikke goed? Kom op, niet zo bescheiden, denk je nu misschien.<div>
<br /></div>
<div>
Daar kan ik het volgende op antwoorden: zelfs ik maak fouten. Soms echt heel stomme fouten. Onnozele fouten die door de lezer wellicht niet worden opgemerkt, maar bij taalpuristen door merg en been gaan. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ooit haalde ik de achterkant van tijdschrift Onze Taal. Leuk! Nee! Want dat waren de grappige fouten, Taalvoutjes avant la lettre zeg maar. Ik schreef toen voor een lokale krant. Het was zomer en dus lag het nieuws niet voor het oprapen. Ik moest veel woorden gebruiken om de krant vol te schrijven. We brachten het nieuws dat er eindelijk een zebrapad op een drukke weg was aangelegd. In mijn onderschrift schreef ik zoiets van: Eindelijk kunnen voetgangers veilig oversteken terwijl automobilisten gas kunnen geven. Zoiets. Het kwam erop neer dat het zebrapad een vrijbrief was voor automobilisten om voetgangers omver te rijden. Mijn geluk was dat er op de achterkant van Onze Taal geen naam werd vernoemd, enkel de titel van de krant. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Boven het interview met Inger Holbeek en Vellah Bogle prijkt natuurlijk wel mijn naam. Ik haalde diep adem en mailde mijn interview naar Inger en Vellah. Nagelbijtend wachtte ik hun reactie af. En die kwam. Leuk verhaal! Prima. En toen dat zinnetje. Dat kleine addertje. "Er staan nog wel wat taalvoutjes in maar die halen jullie er hopelijk uit ;-)" </div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ik las mijn artikel talloze keren door. Kon echt niets meer vinden. Gelukkig was Inger zo sportief mij te verlossen. En nu staat het online. Ik kan opgelucht ademhalen. Toch?!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a href="http://damespraatjes.nl/inger-en-vellah-taalvoutjes-geinterviewd-ka/">http://damespraatjes.nl/inger-en-vellah-taalvoutjes-geinterviewd-ka/</a></div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-4036700781658340292015-03-10T21:15:00.001+01:002015-03-10T21:15:57.774+01:00Ka leest Schrijven, kreng!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0bWgOj02EJk-CbHdG01Bx9kRnEuxq-t1eTWaw7VN4K2r1MncX4SD9xe8B7fJ8k-RUK5cyO0NmifN9V8yQO5TiKTsri8nJBmaWrZc5ObGxJ4C6X3cq8leFYYmgR-ePWwuCOGbeZe7sqsc/s1600/Schrijven+kreng!%2B9200000030255223.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0bWgOj02EJk-CbHdG01Bx9kRnEuxq-t1eTWaw7VN4K2r1MncX4SD9xe8B7fJ8k-RUK5cyO0NmifN9V8yQO5TiKTsri8nJBmaWrZc5ObGxJ4C6X3cq8leFYYmgR-ePWwuCOGbeZe7sqsc/s1600/Schrijven+kreng!%2B9200000030255223.jpg" height="320" width="225" /></a></div>
<br />
<br />
Vanaf het moment dat ik kan schrijven, schrijf ik. Mijn dagboeken, later omgedoopt tot Life of Ka-boeken, gaan terug toen ik zo'n jaar of 6, 7 was. En schreef over mijn dag.<br />
<br />
Lief dagboek. Ik ben naar school geweest.<br />
Het was leuk. Mijn vriendje Roland is gevallen.<br />
Zielig he?<br />
Nou ik ga slapen, tot morgen lief dagboek.<br />
<br />
Dagboeken schrijf ik niet meer, daar heb ik geen tijd voor, ik blog. En die schuren tegen de waarheid aan dus toch een soort van documentjes onder de noemer 'leuk voor later'.<br />
<br />
En dan zeggen de mensen: 'Ka, bundel die blogs. Ik koop je boek.' Dat vind ik geweldig om te horen. Niets is leuker als je anderen een plezier doet met je pennenvruchten. Maar ja. Dat boek is er nog steeds niet. En in mijn hoofd zitten best wat verhalen. Ideetjes. Maar dan moet ik de kinderen van school ophalen, naar de sportschool, de was sorteren en de goudvis eten geven. Geen tijd om te schrijven.<br />
<br />
Mijn schrijfader siddert meer dan ooit. Ik heb namelijk het boek Schrijven kreng! van Lisette Jonkman gelezen. Vol tips en trucs om een boek te schrijven. Wat let me?<br />
<br />
Om te beginnen heb ik er een blog over geschreven. Dan zien we wel weer verder, toch.....<br />
<br />
<a href="http://damespraatjes.nl/ka-leest-schrijven-kreng/">http://damespraatjes.nl/ka-leest-schrijven-kreng/</a>Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-81749800808242905922015-02-09T11:51:00.001+01:002015-02-09T15:10:06.310+01:00Ka maakt een wandeling door de Jordaan<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNV28rd26s_2LbzA8TSWzCJnyTjECbV3UcuemMyup2oPrfaKqY17h1rPY-OfsWsS_uwxnUwyNzFE94bRrbBlRKh6GOeyDWJ0M7UYstcPASqR797SeHMIbv4qslcucbTjN3yyfXC1DRGEE/s1600/IMG_3121.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNV28rd26s_2LbzA8TSWzCJnyTjECbV3UcuemMyup2oPrfaKqY17h1rPY-OfsWsS_uwxnUwyNzFE94bRrbBlRKh6GOeyDWJ0M7UYstcPASqR797SeHMIbv4qslcucbTjN3yyfXC1DRGEE/s1600/IMG_3121.JPG" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Na de dood van Johnny Jordaan in 1989 werd geld ingezameld voor dit standbeeld.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het is algemeen bekend dat ik niet zo’n wandelaar ben. Toch
maak ik uitzonderingen voor sommige blokjes om. Zo vind ik het prima om als ik
een vol hoofd heb, een wandeling langs het strand te maken. Let wel: dat strand
moet grenzen aan een middelgrote badplaats zodat er wel koffietenten in de
buurt zijn. Ook vind ik het geen enkel probleem een wandeling te maken door een
stad. Koffietenten te over en bovendien: een hoop te zien.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De wandeling ‘De twee walletjes tour’ in Amsterdam, die ik onlangs
met mijn vader maakte, was hilarisch leuk. Bij het verzamelpunt, Beurs van
Berlage, werd het mij al pijnlijk duidelijk dat ik geen echte wandelaar ben. Om
me heen zag ik vooral grijs haar, schutkleuren en stevige stappers. Stond ik daar
met mijn geverfde haar, oranje broek en groene Palladiums. Mijn hart maakte een
sprongetje toen we werden ingedeeld in de groep van Ben en Hugo. Ben en Hugo
maakten van hun hart geen moordkuil, schreeuwden over het Beursplein dat ze een
setje waren, dat ze geen haast hadden, dat ze uitkeken naar het kroegbezoek en
dat ze er een gezellige wandeling van gingen maken. Ik wreef in mijn handen. Ik
zat de middag gebakken, zover was duidelijk.
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik gaf mijn vader een arm, en daar gingen we. Op naar de
Jordaan. Daar keken we eerst eens even rond. De groep in schutkleuren gestoken
grijze bollen, was een gezellige. Ben en Huug hadden het naar hun zin, dat zag
je zo. “Schat, hebben we ze allemaal nog?”, schreeuwde Huug over vijfentwintig
hoofden heen naar Ben. Ben stak zijn duim op. “We mogen drie procent
kwijtraken. Nou ja, dan hebben we een goeie dag”, gierde Huug. Onderweg
vertelde het koppel interessante wetenswaardigheden. Ze wezen de groep op
muurtegels, op bouwstijlen en andere leuke Amsterdamse zaken. Na dik anderhalf
uur streken we neer in café Rooie Nelis, een onvervalst ouderwetse kroeg met
Perzische tapijtjes op de tafels. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAxc9gtwbNJDflQIjjFx08usv_WjDgb-YTzyJdGHBtkmFfcgrxbY3uHA-RDeDEUVhVaRsgl-kksT2H-zY3GMWiLGJMiVAhf4IUElwRe6CFdA9xYzeC_3WhseCu_piCeBBEqERNjEs2cug/s1600/IMG_3138.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAxc9gtwbNJDflQIjjFx08usv_WjDgb-YTzyJdGHBtkmFfcgrxbY3uHA-RDeDEUVhVaRsgl-kksT2H-zY3GMWiLGJMiVAhf4IUElwRe6CFdA9xYzeC_3WhseCu_piCeBBEqERNjEs2cug/s1600/IMG_3138.JPG" height="276" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Jose, Grijze Gerrit en Huug in café Rooie Nelis.</td></tr>
</tbody></table>
Eigenaresse Sien (dik in de tachtig) was er niet, maar haar
wederhelft Grijze Gerrit wel. Grijze Gerrit had vroeger de bijnaam Zwarte
Gerrit. Maar die sloeg, nu Gerrit ook dik in de tachtig was, nergens meer op.
“Nou ja”, schaterde Grijze Gerrit, “van onderen, daarzo, u weet wel, is het nog
helemaal op kleur.” Uit de speakers knalde het liedje “Een pikketanusie gaat er
altijd innnnn!”. Grijze Gerrit zong mee. “Ja mensen, de pik van annusie gaat er
altijd in.” De bardame Jose vertelde dat Danny de Munck en Gerard Joling
regelmatig een biertje kwamen halen. En dat prinses Beatrix al vier keer was
geweest. Voor de rest werd de kroeg vooral bevolkt door buurtbewoners. Hard en
vals zong Jose het Nederlandse levenslied weer mee.<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmvSY1EEIU4ipBT2-0xSubDerAjU7lUAiNyxVvpAq4iaJrM3Ai0CPN3af4U29zOu6cEEQhyphenhyphenKRQNwlc-wIbK29SF_4PQqZVf41o5LVL40Fg56XLITL24iHhsm5cNjCxACMohBTB29od0rI/s1600/IMG_3149.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmvSY1EEIU4ipBT2-0xSubDerAjU7lUAiNyxVvpAq4iaJrM3Ai0CPN3af4U29zOu6cEEQhyphenhyphenKRQNwlc-wIbK29SF_4PQqZVf41o5LVL40Fg56XLITL24iHhsm5cNjCxACMohBTB29od0rI/s1600/IMG_3149.JPG" height="150" width="200" /></a>Opgewarmd verlieten we Rooie Nelis. Op naar de warme buurt,
de wallen. Natuurlijk stonden we stil voor het oude politiegebouw op de
Warmoesstraat. Daar waar De Cock in zijn serie Baantjer naar buiten keek.
Vervolgens liep de groep naar het huis van Ben en Huug. Midden in de
hoerenbuurt. Vrolijk zwaaiden de twee gidsen naar hun schaars geklede buurmeisjes.
Lieten zien waar ze woonden (‘wees welkom als u in de buurt bent’) en tenslotte
mochten we even de meisjescarrousel in. De meisjescarrousel, zo leerden we, was een warm gebouw, vol
ramen die op drukke dagen vol meisjes van plezier staan. Nu waren slechts twee
dames aan het werk.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het had wat treurigs; die grijze bollen gehuld in
schutkleuren in het broeierige gebouw. We namen hartstochtelijk afscheid van
Ben en Huug en beloofden als we in de buurt waren, koffie bij ze te drinken.
Mijn vader en ik keken elkaar op de terugweg naar de trein aan en wisten dat koffie bij Ben en Huug er waarschijnlijk nooit van zou komen. Het was goed zo.</div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-42838946081284428082015-02-06T14:15:00.001+01:002015-02-06T14:16:09.345+01:00Ka d'r oudste is aan het Ducktypen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIKcCW-xkLxGFtadxfmYSGeoygW6YrBpsx8cFr058lMROJ30obuZqYHXKt5Op1y5bBQPs5rC63u6EQLVGZAz0GBMSoVZAX3xAIb8ahTcfnMARDTuN6fHHy90QxCv4kiUHLcM0ITCImzlA/s1600/DuckTypen_blind-typen_verslaggever.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIKcCW-xkLxGFtadxfmYSGeoygW6YrBpsx8cFr058lMROJ30obuZqYHXKt5Op1y5bBQPs5rC63u6EQLVGZAz0GBMSoVZAX3xAIb8ahTcfnMARDTuN6fHHy90QxCv4kiUHLcM0ITCImzlA/s1600/DuckTypen_blind-typen_verslaggever.png" height="221" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Ik kan typen met tien vingers tegelijk. Dat heeft voordelen. Zo kijk ik altijd op mijn scherm en zie gelijk wat ik schrijf en ik kan gelijktijdig gewoon tegen iemand aan leuteren terwijl ik vrolijk doortyp. Ik vind het vanzelfsprekend dat ik tienvingers-blind typ.<br />
<br />
Wat was ik verbaasd toen ik als jonge blom mijn eerste schreden op de redactie van een lokale krant zette. Mijn redactiechef, steevast vloekend en steevast een rood hoofd, tikte als een malloot met twee vingers zijn verhalen. En dat was de tijd dat er niet aan 'kort en bondig schrijven' werd gedaan. Dat was de tijd van eindeloze verhalen. Nog steeds kan ik het gehak op zijn toetsenbord horen.<br />
<br />
Toen ik lucht kreeg van Ducktypen, een hartstikke leuke typecursus voor kinderen vanaf 8 jaar, heb ik mijn oudste aangemeld. En braaf typt hij de oefeningen. Heel graag zou ik willen zeggen 'braaf typt hij ELKE DAG de oefeningen, maar dat gaat niet. Omdat er ook andere zaken moeten gebeuren. Sporten, school, chillen bijvoorbeeld.<br />
Ik vind het wonderlijk om hem te zien typen. Die kleine vingertjes op mijn grote laptop. Dat blije hoofd als hij een oefening heeft gehaald, de struggle als hij het net niet haalt. Hij werkt op de redactie van Donald Duck aan een krant. En vindt dat toch wel razend interessant.<br />
<br />
Meer weten over Ducktypen? Gratis proefles doen? Ga dan naar: <a href="http://www.damespraatjes.nl/2015/ka-dr-oudste-volgt-een-cursus-ducktypen">http://www.damespraatjes.nl/2015/ka-dr-oudste-volgt-een-cursus-ducktypen</a>Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-15922564126834934972015-01-24T12:45:00.000+01:002015-01-24T13:02:36.651+01:00Ka wordt wakker in een witte wereld<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvkpYt62UXzKiviqev92hRWV3_hcU1hBx1bg6uwP-8m3JVbj3IKAiBJpdm9qz8N1ddr2d26pS1mLJQF9aOwWpKbVTOB3fY0zMJsLZV6UKdNfg1VZqhG3vUifU5xl-_49QceAodgsDplj0/s1600/IMG_2991.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvkpYt62UXzKiviqev92hRWV3_hcU1hBx1bg6uwP-8m3JVbj3IKAiBJpdm9qz8N1ddr2d26pS1mLJQF9aOwWpKbVTOB3fY0zMJsLZV6UKdNfg1VZqhG3vUifU5xl-_49QceAodgsDplj0/s1600/IMG_2991.JPG" height="213" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sneeuwman Olav wordt in elkaar geknutseld.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="MsoNormal">
Er wordt ijzel voorspeld. En sneeuw. Vind ik niet erg zolang
ik gewoon lekker binnen kan zitten. Dat ik vanaf de bank naar buiten kan kijken
hoe het ijzelt. Minder grappig vind ik het om met dit soort barre weersomstandigheden
auto te rijden. Mijn oudste heeft de volgende dag een voetbalwedstrijd. In de
loop van de avond krijg ik een appje. Afgelast. Opgelucht haal ik adem. Ik hoef
niet om 8.15 uur in de auto op weg naar een of ander knollenveld in de buurt.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
’s Nachts word ik wakker door een autoalarm. Benieuwd of het
al heeft gesneeuwd kijk ik met mijn lenzenloze ogen naar buiten. “Het voetbal
gaat wel door”, mompelt De Man. Huh? Foutje van de KNVB. Ik zucht diep en zet
alsnog mijn wekker. Om zes uur komt mijn kleinste, met slaapmuts, juichend de
slaapkamer in. “Het sneeuwt, mam”, maakt hij mij wakker. Ik kreun. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Weer kijk ik naar buiten. De wereld is wit en doodstil. Zo
moet sneeuw zijn, denk ik terwijl ik onder de douche spring. Als ik mijn oudste
vertel dat er toch voetbal is, zucht hij. “Maar het sneeuwt”, wijst hij naar
buiten. Ja. Vindt de KNVB geen enkel probleem, een beetje sneeuw. </div>
<div class="MsoNormal">
Al snel worden de andere ouders uit het voetbalappje
wakker. Om vijf over zeven wordt het definitief: de wedstrijd gaat niet door. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Mooi”, roept mijn oudste, “dan kan ik een sneeuwpop maken.”
Mijn kleinste wurmt zich in zijn snowbootsen. Daar gaan ze. Vakkundig maken ze
twee grote sneeuwballen. Die ploppen ze op elkaar. “Zo”, wrijft mijn oudste in
zijn handen, “nu een wortel mam.” Sinds ik onder het strakke afval-regime van
Ratna sta, heb ik altijd wortels in huis. Ik pak er een. Als mijn jongste de
wortel in de sneeuwbal duwt, valt het hoofd van de pop eraf. Mijn oudste zucht
en rolt met zijn ogen. Een tweede hoofd wordt gemaakt. Plop. Op het rompje van
de sneeuwman. Inmiddels heeft mijn kleinste steentjes gezocht die als knoopjes
moeten fungeren. </div>
<div class="MsoNormal">
Samen bouwen ze Olav, zoals de sneeuwpop inmiddels heet, af.
Worteltje erin en klaar. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM7wnbDNUQ09ScX57tOYelEAnqSY1d2dnbR-7r2VNv7Yc-4mkUwWCLPBbabK4VufGpEpga7bsbEd5LMwrV46rEf4CTcb0hwVaorwLYKUd5WnigZH6qMWiH2H5tU4RtdVU1ADjoWlxuNgM/s1600/IMG_3008.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM7wnbDNUQ09ScX57tOYelEAnqSY1d2dnbR-7r2VNv7Yc-4mkUwWCLPBbabK4VufGpEpga7bsbEd5LMwrV46rEf4CTcb0hwVaorwLYKUd5WnigZH6qMWiH2H5tU4RtdVU1ADjoWlxuNgM/s1600/IMG_3008.JPG" height="213" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Olav. Rust in vrede.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Met frisse rode wangen en een snotneus komen ze binnen, die
mannen van mij. Ze nestelen zich op de bank en warmen hun handen aan een kop
warme chocolademelk. Olav staat heel erg sneeuwpop te zijn, buiten in de
voortuin. Als niet veel later de zon doorbreekt en de dooi (hoera!) inzet,
overlijdt Olav. Even overwegen mijn boenders een staatsbegrafenis. Maar zien
daar van af. “Als het weer sneeuwt, maken we gewoon een nieuwe.” </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Zo simpel is het.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGR-CBef_CBeKd8LaX0xr874B3Hf7jbvnYz_J0iN-f1V0Yrwc1nObQnDg2YDFF9bXQ3Wq1OTwoR8RQU9R1stdZhwT-SFZQ7VDMN01Gxdo1oHcMW3dAP59osT5PVqvon4RAYgyl5IsT434/s1600/IMG_3007.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGR-CBef_CBeKd8LaX0xr874B3Hf7jbvnYz_J0iN-f1V0Yrwc1nObQnDg2YDFF9bXQ3Wq1OTwoR8RQU9R1stdZhwT-SFZQ7VDMN01Gxdo1oHcMW3dAP59osT5PVqvon4RAYgyl5IsT434/s1600/IMG_3007.JPG" height="213" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">De trotse maker van Olav. </td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-42644124898075173592015-01-13T19:31:00.001+01:002015-01-13T19:31:10.053+01:00Ka valt -niet- af, deel 3<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3MezbeDDCZYDXvvsJnfjTsdV3PtYq_vPSZz_wn8cOqkqZfbK0JlFksiDZYWqraCHygMNQ_ElBT4M8nimldnh17j2QPkxjvEzsu0mRODK0UgmX03zZEPQqlgnyu10TosGXDXNGE7Pl_3M/s1600/sport+IMG_2096.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3MezbeDDCZYDXvvsJnfjTsdV3PtYq_vPSZz_wn8cOqkqZfbK0JlFksiDZYWqraCHygMNQ_ElBT4M8nimldnh17j2QPkxjvEzsu0mRODK0UgmX03zZEPQqlgnyu10TosGXDXNGE7Pl_3M/s1600/sport+IMG_2096.JPG" height="320" width="214" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Uitgestrekt valt het allemaal nog wel mee. Maar als ik zit, worden de rollen zichtbaar.</td></tr>
</tbody></table>
<div>
<br /></div>
Mijn afvalrace is heel even gestagneerd. Komt door december. Is natuurlijk ook een niet-te-doen-maand wat niet-snoepen betreft. En heus, ik heb mijn best gedaan om weerstand te bieden aan calorierijk voedsel. Ik heb jammerlijk gefaald.<div>
<br /></div>
<div>
Afgelopen vrijdag was het weer zo ver: aantreden op de weegschaal van Ratna. Toen ik thuis op de gewone weegschaal ging staan, en mijn gewicht kreunend verscheen, wist ik dat het foute boel was. Ik dacht na. Oh ja. Appeltaarten! Ik heb een talent voor het bakken van appeltaarten. Dat wist ik niet, het is altijd een latent talent geweest, maar uitgerekend in december openbaarde het talent zich. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Van mijn moeder heb ik geleerd dat als je dan bakt, je het ook goed moet doen. Dus gaat er roomboter in. Niks mager schraapsel. En amandelspijs. Omdat dat zo lekker is. Nou ja en bij appeltaart hoort natuurlijk een flinke schep slagroom.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Die appeltaart is slechts een van de vele boosdoeners. Ik ben niet afgevallen deze maand. Integendeel. Wil je weten wat de schade bedraagt? </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a href="http://www.damespraatjes.nl/2015/ka-valt-af-deel-3" target="_blank">Lees dan mijn blog op: http://www.damespraatjes.nl/2015/ka-valt-af-deel-3</a></div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-66993130685954944682015-01-01T13:46:00.001+01:002015-01-01T13:47:09.316+01:00Ka leest Oei ik groei!<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix0-g8IV3ruAMYcqKUdNvYcsrrmKJh7AuWq8kzlNJs3a8Finj91gyckBmK1zMXlCaJMNQt0i1Xb_5r8LABQ8hnhM8aTTOvpDOaanTa27Iscj05iJnEByOE26vezcaRDRmm_NGyQd2ZnpI/s1600/foto_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix0-g8IV3ruAMYcqKUdNvYcsrrmKJh7AuWq8kzlNJs3a8Finj91gyckBmK1zMXlCaJMNQt0i1Xb_5r8LABQ8hnhM8aTTOvpDOaanTa27Iscj05iJnEByOE26vezcaRDRmm_NGyQd2ZnpI/s1600/foto_2.jpg" height="320" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Baby's huilen best veel. <br />
Dit is mijn oudste of kleinste, daar wil ik van af zijn, maar soms werd ik radeloos van zijn gehuil! <br />
Oei ik groei bracht vaak uitkomst...<br />
<br /></td></tr>
</tbody></table>
Mijn boenders zijn nu 5 en 7. En huilen als ze heel hard vallen. Soms ook als ze hun zin niet krijgen. Of als ze onheus worden bejegend. Logisch. Toen het van die kleine frisruikende baby's waren huilden ze vaak. Waarom? Geen idee. Vooral bij mijn oudste zat ik geregeld met mijn handen in mijn haar. Wat was er nou? Ga nou slapen. Ik ben moe. Ik ben het zat. Ik wil rust. Geen krijsende baby in een wieg. Ik liep het rijtje af. Schone luier. Gegeten. Juiste temperatuur. Check. Nou. Why crying?<br />
<br />
Van een vriendin kreeg ik, toen ik het allemaal niet meer zag zitten en nooit maar dan ook nooit meer een tweede baby wilde, het boek Oei ik groei. Een soort bijbel voor jonge ouders zeg maar. Daar werd ik een stuk wijzer van. Ik las over de verschillende sprongetjes die mijn baby maakte. En dat dat met de nodige frustratie ging. Oke. Ik kreeg begrip voor dat krijsende mini-mensje.<br />
<br />
Wat fijn! Het werd voor ons allemaal een stuk aangenamer. Benieuwd hoe dat alles verder ging?<br />
Lees dan mijn blog: <a href="http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-leest-oei-ik-groei">http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-leest-oei-ik-groei</a>Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-88378799987864264522014-12-20T20:27:00.000+01:002014-12-20T21:35:16.247+01:00Ka bakt worstenbroodjes voor school<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_2GZWo6pDwnSUgHW5l0kxqdjxD2sv5cUcThmIzRNh1DOjZEb0tqllCjdUnHbK2VUU703fyqe1kVeZmOw3wPEy1Id13GKAVEbTPg9BZiLTMRhBN0Ru7RsnE7KFiwEhsDz3T6DHI4bWYz8/s1600/Donald-duck-worstenbroodjes-klaar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_2GZWo6pDwnSUgHW5l0kxqdjxD2sv5cUcThmIzRNh1DOjZEb0tqllCjdUnHbK2VUU703fyqe1kVeZmOw3wPEy1Id13GKAVEbTPg9BZiLTMRhBN0Ru7RsnE7KFiwEhsDz3T6DHI4bWYz8/s1600/Donald-duck-worstenbroodjes-klaar.jpg" height="238" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Worstenbroodjes voor het kerstdiner. Zalig.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Och. Wat geniet ik. Wat kom ik bij. Zaterdagochtend. Half
acht. Ik loop nog in mijn joggingbroek en slaaphoofd. Mijn kleinste mannen
kijken naar Kerst met Linus. Relaxed. Geen gehaast. Geen geheu. Geen ‘heb
je mijn scheenbeschermers in mijn tas gedaan?’ of: ‘mahaaam, kom nou we moeten
toch weg? Anders komen we te laat op het voetbalveld’ en, mijn kleinste die nog
niet voetbalt, ‘ik haat voetbal. Ik wil niet mee. Nee, ook niet als ik warme
chocolademelk krijg’. Niks van dat al. Rust. Krantje lezen. Koffie drinken. Het is
kerstvakantie en het voetbalgebeuren heeft ook vakantie. Aan deze zalige
zaterdagochtend ging wel wat stress vooraf; donderdag hadden mijn boenders
kerstdiner.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Vergeet je niet op de lijst in te vullen wat je gaat maken”,
prikte een moeder vinnig in mijn arm. Ik zei dat ik even mijn Donald
Duck-kookboek moest zien te vinden en dat ik dan echt, echt haar o-zo belangrijke
lijstje zou invullen. Mijn oudste hoorde het aan en trok zijn wenkbrauw op. Ik
knipoogde naar ‘m. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Woensdagmiddag vond ik het Donald Duck-kookboek terug. Gelukkig.
Democratisch besloten mijn oudste, jongste en ik dat we Kwik, Kwak- en
Kwek-worstenbroodjes gingen maken. “Trek ik lekker mijn Juichpakske aan”,
danste ik door de keuken. Mijn mannen zuchtten diep en hoopten dat ik een
grapje maakte. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Donderdagmiddag, half drie. Hieperdepieper hollen mijn
mannen naar me toe. “Gaan we worstenbroodjes bakken, mam?” Ja ja. De ingrediënten
heb ik klaar staan. Gelijk bakken is geen optie, dat is nog te vroeg. Hoe ik
het voor elkaar krijg is me nog steeds een raadsel, maar ineens duw ik enorm tegen
de deadline van het kerstdiner. We hebben nog een half uur. Dat is wat krap op
z’n zachtst gezegd. Mijn mannen staan in hun nieuwe trui (‘waarom staat er geen
kersthert op?’, vroeg mijn kleinste nog teleurgesteld.) in de keuken. Binnen een
minuut zitten die vrolijke kersttruien zonder kersthert onder de bloem. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
We
ploppen het deeg open, rollen de worsten erin en leggen de broodjes op de
bakplaat. “Mam! Mogen moslims dit ook eten”, vraagt mijn immer aan anderen
denkende oudste. Nee. “Dit is niet halal, nee.” Mijn oudste trekt een pruillip.
“Dan mag Youssouf dit niet hebben en ik had hem gezegd dat jij de allerlekkerste
worstenbroodjes van de hele wereld bakt.” Mijn hart breekt. Mijn zenuwen ook.
We hebben nog tien minuten. Ik schuif de plaat met broodjes in de oven. Hijs
mijn mannen vast in hun jas. Zet de tas met kerstpresentjes voor de juffen
klaar. Braaf staan mijn boenders in hun jas en muts op in de keuken te wachten.
De oven piept. We hebben nog een minuut. Als bezetenen fietsen we naar school.
Ik ben gesloopt. De moeder met haar prikkende vinger rolt met haar ogen als ik de
school binnen stier. “Je hebt het niet op de lijst gezet”, wijst ze op mijn
dampende broodjes. Ik grijns en loop naar de klas.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als ik mijn mannen na ruim een uur weer ophaal, stralen ze. “Mam,
iedereen vond de broodjes heerlijk. Vooral juf Natasja. Ik moest haar er eentje
brengen.” Ik haal opgelucht adem en voel hoe moe ik ben. Terwijl ik in de
schoolgang sta, verheug ik me op die lange lome zalige zaterdagochtend. Die
ochtend waarop ik niets moet. Helemaal niets.</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-69888969600657590502014-12-10T12:06:00.000+01:002014-12-10T17:44:46.148+01:00Ka vermoordt bijna een azalea<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUVfx3rPUBXp9etU-3iu_NZPzCpiLE9uJijct1Atv35qAQWTVpp5HnoSeg5hOkwjm3NnAwnxYh8cgKi47MDmjb6vpWfvKX9IKpu7y0I8nMxrpyDoYxawq-HH8wdBbnSXDQQ0UtoGbrIb4/s1600/azalea+IMG_2282.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUVfx3rPUBXp9etU-3iu_NZPzCpiLE9uJijct1Atv35qAQWTVpp5HnoSeg5hOkwjm3NnAwnxYh8cgKi47MDmjb6vpWfvKX9IKpu7y0I8nMxrpyDoYxawq-HH8wdBbnSXDQQ0UtoGbrIb4/s1600/azalea+IMG_2282.JPG" height="199" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">De azalea's hebben het overleefd. Thank god.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
Als ik het lege, verlaten huis van mijn oude buuf inloop,
slaat de schrik me om het hart. Ik had haar zo beloofd dat ik er goed voor zou
zorgen en nu staat er een opgedroogde azalea. De bloemen bruin, de aarde droog.
Dat. Ik besluit de plant te reanimeren. Loop naar de keuken, zet de kraan
zachtjes aan en zet de dorre plant in de gootsteen. Vervolgens doe ik een
schietgebedje. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Hoe is het met je”, vraag ik mijn oude buuf. Ik hoor een
hoop gekraak aan de andere kant van de lijn. “Wacht even, ik loop even weg. Oh,
moment, Ciska gaat weg. Ja. Daaaag Ciska. Leuk dat je er was hoor. Ja, heel
leuk. Dag Ciska. Wat? Je tas? Oh ja, daar. Nou daaag.” Ik ijsbeer wat door de
kamer. “Zo, Ciska is weg”, meldt mijn oude buuf monter, “ja, ik sta in een hoek
te bellen. Gisteren zaten we aan tafel en toen werd een mevrouw gebeld en de
tafelgenoten waren zeer ontstemd. Bellen doe je niet aan tafel. Dus ik dacht:
ik loop maar even weg. Ze zijn hier niet zo van het bellen. Hoe is het met
jou?” Hoe het met mij is?! Ik wil weten hoe het met haar is. “Goed, goed.
Is de operatie goed gegaan?”, vraag ik. Uitstekend, zegt mijn oude buuf. “Zo
interessant weer. En ik had geleerd van de vorige operatie: ik heb gewoon mijn
bril opgehouden. Dan kan ik tenminste wat zien. Alleen het bijkomen was
waardeloos. Ik lag naast een vrouw op de kamer, nou die was gewoon krankzinnig.
Schreeuwde de hele tijd heel hard. Ik heb de zuster gevraagd of ze die
waanzinnige een pilletje kon geven. Zo knap ik natuurlijk niet op”, ratelt mijn
oude buuf. Nee. Daar knap je niet van op. “Maar na twee dagen ziekenhuis kon ik
lekker naar het zorghotel. Ik blijf nu niet zo lang hoor, ik moet op tijd terug
zijn voor mijn verjaardagsfeest.” Ik knik maar realiseer me dat ze dat niet ziet.
Dinsdag hoopt ze weer thuis te zijn. “Heb ik eigenlijk veel post? Is de Musica
gekomen?” Ik zeg dat ik dat niet weet. “Ik leg de post op een stapeltje, maar
kijk er niet in, dus geen idee”, antwoord ik. “En gaat het goed met mijn
azalea’s? Mooi zijn ze he?” Ik antwoord ontwijkend. Ze heeft het niet in de
gaten.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dinsdagavond laat gaat mijn telefoon. Ik schrik. Het is de
buuf. “Joehoeh, ik ben er weer hoor! Kind, wat zijn de azalea’s mooi. Hoe doe
je dat toch? Nou het is een zware tegenvaller om thuis te zijn. Ik werd zo
lekker verzorgd in dat zorghotel he? Nou ja, ik ga zo maar naar bed. Hartelijk
dank voor je chocolaatjes, die ga ik zo in bed eten. Met jullie alles goed? Zal
wel he? Nou daag, daaag, bedankt hoor, heel erg bedankt.” En weg is de oude
buuf. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Er valt een last van me af nu ik niet meer de zorg voor die
azalea’s heb. Volgend jaar moet ze gewoon maar weer kerststerren neerzetten,
die begrijp ik veel beter.</div>
Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8527162722565846034.post-30359746457283702702014-12-08T17:53:00.002+01:002014-12-08T17:53:51.275+01:00Ka leest Het Kerstfeest van Bob<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivdqVd7vkvJyo7CS7dhfYgNabC_ZmW2sl0-PwRphFCsQlAWseCrT_nrlrMTMWAVG4N0dmgGQ1Nxlyv5WCHaMuZssakr4laK5NIwMA_vpI_-toaIKKKwHhh0YlWYV5xVNlrhDT9ILdCZ1U/s1600/bob+straatkat+9200000035105834.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivdqVd7vkvJyo7CS7dhfYgNabC_ZmW2sl0-PwRphFCsQlAWseCrT_nrlrMTMWAVG4N0dmgGQ1Nxlyv5WCHaMuZssakr4laK5NIwMA_vpI_-toaIKKKwHhh0YlWYV5xVNlrhDT9ILdCZ1U/s1600/bob+straatkat+9200000035105834.jpg" height="320" width="211" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Uberschattig toch? Bob de Straatkat in Het Kerstfeest<br />van Bob met een gebreid dasje.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Ik lees veel. Kranten, tijdschriften en boeken. Soms komt het voor dat ik een boek uit heb, maar nog dagen daarna in het decor van het boek zweef. Volledig in de ban van het verhaal. Dat zijn de betere boeken. Die beklijven. Dan heb je echt waar voor je geld.<br />
<br />
Voor www.damespraatjes.nl mocht ik Het Kerstfeest van Bob recenseren. Ik ben niet zo'n enorme kattenliefhebber. En al helemaal niet van pratende of schrijvende katten. De enige kat die ik geweldig vind, is Garfield. Sinds ik Het Kerstfeest van Bob heb gelezen, kan ik Bob ook aan het rijtje 'katten die ik geweldig vind' zetten.<br />
<br />
James Bowen, de schrijver, is straatmuzikant in Londen. En dat is sowieso al een leuk gegeven, want ik vind Londen leuk. Heel erg leuk. James is een ex-verslaafde. Dat is voor James niet leuk, maar ik houd van het rauwe leven van anderen. Het knokken om te overleven. Weet ook niet zo goed waarom me dat zo aantrekt. Het verhaal waarschijnlijk.<br />
<br />
Enfin. Het Kerstfeest van Bob is heerlijk. Niet sentimenteel maar mooi. Ik houd ervan. Benieuwd naar het verhaal? Lees dan mijn recensie op: <a href="http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-leest-het-kerstfeest-van-bob">http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-leest-het-kerstfeest-van-bob</a><br />
<br />Ka blogt weerhttp://www.blogger.com/profile/09485789194021795478noreply@blogger.com0