zondag 30 juni 2013

Ka groet de zon

Met alleen het drinken van groene smoothies, red ik het natuurlijk niet om een strak, jong, woest aantrekkelijk lijf te creëren. Ik ontkom er niet aan: daar moet ik bij bewegen. Al tijden trap ik het snot voor mijn ogen op een spinningfiets, donder daar na een uur meer dood dan levend vanaf en heb me laten vertellen dat ik enorm veel calorieën heb verbrand. Dat hoor ik graag. Geen meter vooruit gekomen, maar een resultaat waar je van duizelt. Ik hou er zo van.

Kenners uit de sportwereld hebben mij wijsgemaakt dat ik het met alleen spinning niet red. "Want Ka", zeggen ze dan, "je moet er ook krachttraining bij doen." Oke. Daar ik mezelf niet zie staan tussen die hersenloze spierbundels met heul veul plaatjes op hun arm, besloot ik tijden terug mee te doen aan bodypump. Bodypump. Dat klinkt net zo als een groene smoothie. Het is geweldig, maar je vertelt het liever niet in gezelschap. Alsof ik mijn lijf volpomp met anabolen. Zo klinkt het. Dat is niet zo. Bodypump een workout van een uur waarbij alle spieren aan bod komen, zo schreeuwt de folder van Les Mills, de bedenker van deze workout. Inmiddels ben ik een doorgewinterde bodypumper en laad mijn stang op met vele kilo's. "Je lijkt wel een kerel", vertrouwde mijn sportmaatje mij laatst toe. Ik moet zeggen: ik vond het een mooi compliment.

Nou, dat ziet er prima uit toch.


Maar goed. Je moet die sporthorizon blijven verbreden. Geen tunnelvisie nu. Dus toen er vandaag op mijn sportschool anderhalf uur sporten werd aangeboden waarin alle lessen aan bod kwamen, aarzelde ik heel even. Ik kon namelijk ook even meedoen, en daarna een uur lang spinnen. Maar nee. Ik besloot de lessen te proeven. She'bam. Nooit van gehoord. En ik weet niet of ik daarvan had willen horen. She'bam is namelijk een dansworkout. En dansen is niet mijn ding. Mijn eerste obstakel is dat ik links en rechts onmogelijk uit elkaar kan houden. Dus moet de groep naar rechts, ga ik naar links. En andersom. Daar valt mee te leven. Het combineren van danspassen, hupjes en armzwaaien en dan ook nog naar links en rechts gaan, red ik niet. Dat is fataal. Bovendien is het geen gezicht, een hupsende Ka. Ik was blij toen de She'bam-proeverij ten einde was, hoewel ik heb genoten van de She'bam-juf. Een lust voor het oog.

Het toetje van deze sportieve proeverij was Bodybalance. Dat klonk een stuk aangenamer. Even was ik in totale verwarring toen ik een denkbeeldige energiebal van links naar rechts moest brengen. Die denkbeeldige energiebal moest ik ook nog wegduwen. Als een volleerd mimespeler deed ik wat de Bodybalance-juf van me wilde. Niemand scheen het vreemd te vinden, alleen ik. Ook moest ik de zonnegroet doen. De zonnegroet. Geen zon te bekennen, geen balans in mijn donder, en maar zwaaien naar die zon. Maar toen, toen gebeurde het. Tien minuten ontspannen. Ik kwam erachter dat ik daar talent voor heb. Op mijn rug op mijn matje. Ogen dicht. Aan niets denken. Gewoon zijn. Zijn? Ja, dat zei de juf, het kon mij niet schelen, ik lag prinsheerlijk op dat matje. Hoefde niets te bewegen. Nergens naar te zwaaien. Even was mijn sportleven volmaakt.

Nou mijn gewone leven nog.

Nou en over een tijdje kan ik dit dus. En dan zonder handen een groene smoothie drinken...

vrijdag 28 juni 2013

Ka aan de groene smoothie


Ik weet het niet. De biologische scharrelsupermarkten trekken mijn aandacht vooral niet. Ik zou best meer biologisch willen eten, maar wil daarvoor niet zo’n winkel in. Sinds ik aan de aan de groene smoothies ‘zit’, is alles anders en ga ik grenzen over die ik voorheen als onneembare vestingen zag.

Zo had ik toch echt nooit bedacht dat er een dag zou komen waarop ik ’s ochtends in alle vroegte andijviebladeren onder de kraan afspoel en die samen met fruit en gebroken lijnzaad in een blender prop. Ja hoor. Andijviebladeren. Gebroken lijnzaad. Blenden die hap en drinken. Gewoon drinken die groene smoothie. Daarna voel ik de energie door mijn aderen razen.
 
Best groen.
 
Ik praat daar zo min mogelijk over –dat zou mijn reputatie tamelijk aantasten-, alleen voor andere groene-smoothie-addicts maak ik een uitzondering. Met hen wissel ik schaamteloos recepten uit. Ruilde ik vroeger vooral taart- en dessertrecepten uit, nu zuig ik gretig alle groentetips op als een spons.

Bij mijn vrienden uit mijn leven voor de groene smoothie kan ik echt niet met deze verhalen en recepten aankomen. “In godsnaam Ka, ik wil thee. En ik wil taart. Veel taart”, smeekte mijn vriendin. “Doe s normaal Ka. Prak voor mijn part spinazie in je bier, maar hou op. Ga dronken worden. Nu!”, sommeerde mijn goede vriend.

Ben ik nu een vrolijke hiephiephoera-biologische-scharrel-eter met geitenwollen sokken geworden? Ik geloof het niet. Toen ik me laatste waagde in zo’n scharrelwinkel om noten (ja, he he, zonder zout) te kopen, keek ik mijn ogen uit. Ik geloof zelfs dat ik minutenlang naar de caissière staarde. Zij zag er zo….zo anders uit, zeg maar. Wel gezond, maar zo allejezus saai. Kleurloos. Verantwoord. Ietwat zuur.

Van driekwart van de producten die in haar winkel in de schappen stonden, had ik van mijn leven niet gehoord. Vanaf dat moment nam ik me voor: die groene smoothies hou ik erin, de noten ook en verder is het klaar. Ik wil me niet verdiepen in scharrelpindakaas en allerlei zaadjes. Naast het feit dat ik niet weet wat het is en me afvraag hoe ver ik moet gaan, is het allemaal ook nog eens reteduur. Misschien is dat ook wel de reden waarom de caissière er ietwat zuur, doch verantwoord eruit ziet. Laat mij dan maar zo nu en dan een flink stuk taart en veel chocola naar binnen stampen; daar word ik in elk geval zeer verantwoord blij van.
 
Scharrelworteltjes.