vrijdag 31 oktober 2014

Ka wordt geen honderd

Nooit ging ze deur uit zonder een mooi hoedje, die oma van me. 

Dit oude mensje is niet mijn buuf, nee, op de foto zie je mijn oma. Frida Westphal, geboren in Duitsland. Gestaalde kader dus, die oma van me. Meer dan tien jaar geleden is ze overleden, ze werd 93. Ja. 93! En in goede gezondheid. Toen ze na een val in een zorgcentrum, dat toen nog gewoon verzorgingstehuis werd genoemd, terechtkwam, baalde ze als een stekker. Wat moest zij in godsnaam tussen al die oude mensen? Haar aan haar verstand peuteren dat haar leeftijd toch ook al met een 9 begon was zinloos

Zelf was ze ervan overtuigd dat ze 95 werd. Dat had namelijk een zigeunerin haar voorspeld. En mijn oma geloofde dat, net zoals ze de verhalen in de Prive, Weekend en Story geloofde. Ik was ervan overtuigd dat ze 100 werd. Leek me geweldig als de burgemeester langskwam op haar feestje en meeliep in de bejaardenpolonaise. Helaas. Vlak voor haar 94ste verjaardag blies ze haar laatste adem uit.

In de krant las ik deze week dat er steeds meer mensen 100 worden. Het komt er op neer dat het helemaal niet meer zo bijzonder is. Nou eh, ik weet het niet, maar ik kijk er niet echt naar uit om een eeuw op deze aardkloot te dartelen. Waarom niet?

Lees zelf maar:http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-wordt-geen-100

Ka neemt een Dondersshot

Dondersshot. Feest!
Mijn held Roy Donders heeft weer wat nieuws: Dondersshot. Een likeurtje. Of nou ja, likeurtje, het is een cream likeur op basis van aardbei en room met een vleugje wodka, zo zegt fabrikant Flugel. "Dondersshot is de shot bij uitstek voor een verjaardagsfeestje, een gezellige avond in de kroeg of thuis op de bank met een stel vrienden", vindt Flugel. Ik vind het vooral leuk dat de koning van de huispakken dit heeft bedacht. En dat het dan ook daadwerkelijk op de markt komt. Cool.

Ik ben niet zo van de likeurtjes. Sowieso ben ik geen drankorgel. Maar toen mijn hoofdredacteur mij vroeg Dondersshot te testen, was ik zeker niet de beroerdste. Goddelijk drankje. Het deed mij denken aan vanille jenever. Niet dat het daar op lijkt, maar dat was zo'n drankje dat mijn beste vriend en ik altijd als afsluiter van een avondje hoeren en snoeren namen. En steevast werden we daar misselijk van. En hielden we er een megakater aan over.

Ik kan me voorstellen dat Dondersshot net zo'n afzakkertje kan worden. Het is superlekker. Lekker zoet, lekker romig. Maar ook 14,5% alcohol. Voor feesten en partijen prima te doen.

Goed. Ik heb het getest. Lees maar: http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-neemt-een-dondersshot-met-winactie


En oh jah: je kunt zo'n fles winnen! Kijk maar even op www.damespraatjes.nl Meedoen dus!!!

zondag 26 oktober 2014

Ka slacht een pompoen

Hulde voor de pompoenscarver!

Herfst! Heerlijk. Ik ben geboren in de herfst en heb het gevoel dat ik meer met de herfst heb dan met de andere seizoenen. Nergens op gebaseerd, gewoon een gevoel. Hoewel ik intens geniet van de eindeloze zomeravonden en vooral dat je dan s avonds nog van alles kunt doen, vind ik de opmaat naar de winter ook leuk. Om zes uur is het donker. Huishoudelijke klussen kun je dan slecht zien, pure overmacht, jammer dan. In de zomer pak ik diezelfde huishoudelijke klussen nog wel na zessen op.

De kleuren van de herfst vind ik mooi. Het eten ook. Slome stoofschotels. Wild met cranberrycompote. Je eet het niet in de zomer he? Nog zo'n mooie: pompoen. Heerlijk. Pompoensoep. Dit jaar nam ik me voor om zelf pompoensoep te maken. Tijdens de rit naar de boerderij van Hans uit Haarzuilens, zagen we bij een andere boer een kist vol pompoenen. De prijzen waren van het krijtbord geregend door de snoeiharde regen, dus ik gooide een handje kleingeld in het potje naast de pompoenen.

Een week stonden de oranje vruchten op mijn aanrecht. We moesten even aan elkaar wennen, zeg maar. Toen kwam de dag dat ik ze moest slachten voor de soep. Wat een klus! Wat zijn die vruchten hard zeg! Het is me gelukt. Maar vraag niet hoe.

Lees dat zelf maar: http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-slacht-een-pompoen

zondag 19 oktober 2014

Ka heeft geen tattoo

Wat? Hebben die twee al tatoeages?!
Ik heb het wel eens vaker gezegd: een van mijn betere vriendinnen en ik hebben een rauw randje zoals we dat zelf noemen. We zien er keurig uit, maar ondertussen vinden we Anthony Kiedis van de Red Hot Chili Peppers wel een heel leuke man. Ondanks dat ie met Henk Schiffmacher, ook al zo'n geweldige kerel, door Borneo zwierf en er zwaar doorheen zat zonder verdovende middelen. En ondanks zijn coole tatoeages. Of misschien wel: dankzij die coole tatoeages.

Vroeger had ik een scharrel met tatoeages op zijn arm. Van die jaren-vijftig-vrouwen. Gewoon klats, op zijn onderarm. Geweldig vond ik dat. Ik benadruk dat dat de tijd was dat tatoeages helemaal niet in waren. Tegenwoordig is het vreemd als je er geen hebt. In het zwembad kijk ik mijn ogen uit. Wat ik niet allemaal voorbij zie komen.... duizelingwekkend. Sommige hebben ware kunstwerken op hun lijf. Maar het merendeel loopt met troep.

Of ik nooit heb overwogen er eentje te nemen? Jazeker wel. Maar waarom niet gedaan dan? Nou omdat.... Lees maar: http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-heeft-geen-tatoeage

zondag 12 oktober 2014

Ka graaft een kuil


In plaats van rustig een boek te lezen,
sta ik te scheppen als een zot in de speeltuin. 

Ik heb nog maar net mijn ogen open als mijn boenders de hamvraag van de dag stellen: “Wat gaan we doen vandaag?” Geen idee. Eerst ga ik lekker twee uur sporten, een bammetje eten en daarna zien we wel. Daar nemen zowel mijn oudste als mijn jongste geen genoegen mee. “We kunnen naar de grote speeltuin gaan?”, opper ik. Mijn oudste schudt zijn hoofd. “En dan ga jij zeker die container langs de weg weer leeg trekken?” Ik grijns. En denk aan vorige week. Toen we naar de grote speeltuin gingen en ik hard op mijn rem trapte toen ik voor het huis op een chique laan een container zag staan. Vol verse en prachtige afgedankte spullen. Een tennisracket, een glazen vaas met zilveren voet, een vogelvoederbak en veel meer. Ik stapelde alles op in de achterbak. Geen idee of mannen van 5 en 7 zich al schamen voor hun moeder, maar ik kan me voorstellen dat dit zo’n moment zou kunnen zijn.

Niet naar de grote speeltuin. Dan naar de speeltuin om de hoek? Mijn mannen veren op en juichen. Voor mij wel zo rustig. Na het sporten gaan we. “De laatste keer dat ie op zondag open is, mevrouwtje”, knipoogt de immer vriendelijke vrijwilliger. Ik besluit extra te genieten. Zoek een bankje in de zon, pak mijn boek uit mijn tas. Mijn boenders hoor ik joelen.

Mijn jongste heeft al snel vriendjes gespot, een tweeling uit zijn klas. Wat een perfecte middag. Iedereen blij. Toch? Nee natuurlijk niet.

Mijn oudste trekt met een verhit hoofd aan mijn arm. Een van de tweeling, ‘geen idee welke mam, want ik houd ze nooit uit elkaar’, heeft de rode linker Crocs van mijn kleinste begraven. En nu kunnen ze m niet meer vinden. Dat lijkt mij sterk. Het zijn dan wel geen padvinders, maar een Crocs uit het zand vissen moet toch ook zonder dubbele knoop-diploma te doen zijn. Ik haal mijn schouders op, lees verder. Niet veel later staat mijn kleinste naast me te hyperen. Ik stuur m terug en zeg hem dat ie moet graven. Er zit tenslotte een kwart Duitse genen in die twee boenders.

Mijn kleinste schept alsof zijn leven ervan af hangt.
De tweeling heeft de speeltuin verlaten, ik breng mijn theekopje terug en roep mijn boenders. De kleinste graaft met een geel strandschepje, mijn oudste geeft aanwijzingen. Ik zie de ontreddering. Ik denk: dat los ik wel even op. Maar ik kan die schoen ook niet vinden. Ik loop naar die immer vriendelijke vrijwilliger en vraag hem een schep. Als een zot sta ik te graven. Inmiddels heb ik een formaat van een massagraf gegraven, maar geen Crocs te bekennen. Ik word nijdig. Hoe kan dat nou? Driftig schep ik door. Bijna wil ik het opgeven, maar als ik het trillipje van mijn kleinste zie, besluit ik nog op één plek te scheppen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik het rode hielbandje zie. Mijn oudste juicht, mijn kleinste pinkt een traantje weg en de immer vrijwilliger is achter me gaan staan. “Zorgt u er wel voor dat het gat ook weer netjes dicht wordt geschept.”

Ja! Daar is de Crocs!



Terwijl mijn boenders lamlendig over de zitting van de schommel hangen, de laatste bezoekers de speeltuin hebben verlaten, het inmiddels al donker wordt, sta ik zwaar geïrriteerd een gat dicht te scheppen. “Zo zie je maar mam, op zo’n laatste dag gebeurt altijd wat speciaals”, houdt mijn oudste de moed erin. Als ik op mijn fiets stap, weet ik dat het morgen een zware dag wordt wat spierpijn betreft. Op het programma staat dan het zwembad. Kan nooit veel erger worden dan het opduiken van een Crocs. Hoe moeilijk kan het zijn?

zaterdag 11 oktober 2014

Ka doet als een boer

Mijn kleinste wordt gevoerd aan de koeien.
Zijn ze gek op, die beesten.
Vanochtend werd ik blijer dan normaal wakker. Opeens wist ik het weer: het was vandaag Doe als een Boer-dag. Na de lunch verwachtte boer Hans uit Haarzuilens ons; ik had ons namelijk heel hip via internet aangemeld. Wat zou ik aantrekken? Wat had Yvon Jaspers aan als ze naar de boeren ging? Vooral felle kleurtjes en ruitjes. Dat had ik niet. Dus hees ik mezelf in een spijkerbroek, warm fleecevest en mijn winter Palladiums. Dat zou boer Hans prachtig vinden, gokte ik.

Met mijn drie mannen reed ik naar Haarzuilens. Boer Hans had een groot gedeelte van zijn weiland ingericht als parkeerplaats. We stapten uit de auto. “Iiieeuwww”, wees mijn kleinste naar de grond, “een platgewalste hondendrol.” Ik zuchtte. Als hij zo ook niet kon geloven dat melk uit koeien kwam, ging ik heel hard huilen. “Dat is geen hondendrol, maar een koeienvlaai.” Mijn kleinste keek mee aan. En zei dat het heus geen vlaai was. Zag ik kersen en slagroom dan? Nou? Ik rolde met mijn ogen. Slalommend door de koeienvlaaien kwamen we bij de boerderij van boer Hans.

Mijn oudste spurtte naar een tractor, hees mijn kleinste omhoog en met veel spuug en rollende lippen waanden ze zich op de akker. Ik vond het wel wat hebben. Niet veel later gaven ze koeien eten. Hurkten op een klein wit Ikea-krukje om een houten koe te melken. Opeens werd het opvallend druk in de stal. Toen ik naar buiten keek, snapte ik waarom. De regen kwam met bakken uit de lucht. Ik hield de moed erin.
 
Mijn oudste haalt verse vanille vla. Knapt een mens van op.

Stuurde mijn oudste naar het Campina-kraampje om vanillevla te halen. Het regende harder. We lepelde als vier verzopen katten de papieren bekertjes vla leeg. Keken op buienradar en zagen een bui van vier uur. We doken de melkschuur in. En daar stond ie. Boer Hans. In een frisse grasgroene bodywarmer. Vol passie vertelde hij over het melken. Over het vroege opstaan. Zeven dagen per week. Over de koeien. Over de fles pepermuntolie die de uier van de koeien stimuleerde. Ik had het koud. Ik rook geen appeltaart. Ik rook stront en pepermunt. Ik vroeg me af of boer Hans ook wel eens op vakantie kon, of liever gezegd: wilde. Een weekje per jaar kon best, vond boer Hans.


Zeven dagen per week vroeg op om te melken.
Twee keer per dag. Wat een baas, die boer Hans!
Toen ik de stal uit slenterde, was alles grauw en nat. Ik sloot aan in de lange rij voor een warme wafel. Dikke druppels landden in mijn nek. Ik rilde. Vanuit mijn ooghoek zag ik een doorweekte haan. Zijn kleurige veren slap. Hij schudde met zijn kop. Uit mijn zak viste ik een vergeten koetjesreep. Met zo’n romantisch blauw-witte wikkel. Mijn droom, mijn romantische beeld van het boerenleven, spatte uiteen terwijl ik de koetjesreep op mijn tong liet smelten. Boer Hans greep ik vast om op een sokkel te zetten. Wat een baas!

donderdag 9 oktober 2014

Ka naar de Doe als een Boer-dag op 11 oktober 1014

Wonen op een boerderij. Daar waar mijn boenders altijd vrolijk
 zijn en elkaar duwen op de boomschommel. Is dat wat?

Boerderijen. Ik vind het zoiets prachtigs. Zo Hollands ook. Soms lijkt het me wel wat. Wonen en werken op een boerderij. Koffie uit Boerenbont servies drinken in de grote woonkeuken. Met zo'n tafel waaraan makkelijk tien man kunnen zitten. Met in het midden een mooie vaas met bloemen. Zo'n keuken waar het ruikt naar appeltaart. Waar de klompen voor de deur staan. Waar het warm is. Waar je, als je naar buiten kijkt, ver over de weilanden kan turen. Door een raampje waar rood/wit geblokte gordijntjes hangen. Zo'n keuken waar een prachtig fornuis staat, een heuse Boretti. Waar ik dan achter sta te kokkerellen. Prachtige gerechten in elkaar flans.

Ja soms lijkt me dat wel wat.

Maar als ik klaar ben met mijmeren, denk ik ook: het is knoerthard werken op die boerderij. Er wonen beesten, en ik heb niet zoveel met beesten. En al helemaal niet met beesten die dood gaan. Ook kan ik niet zo denderend koken. Ja gewoon, eten klaar maken. Maar ingewikkelde recepten met makke gepofte kastanjes op een bedje van weet ik veel, vind ik gedoe. En als ik er aan denk dat die boerderij ook nog eens schoon moet, krijg ik het Spaans benauwd.

Heb ik gelijk? Ik weet het niet. Maar daar ga ik wel achter komen. Want zaterdag 11 oktober is het Kom doe als de boer-dag. Mooi. Dan schuif ik achter de Boretti en doe als een boerin. En als het bevalt, dan word ik boerin. Het immers nooit te laat voor een carrièreswitch.

Ooit hoorde ik een kind zeggen dat melk uit de fabriek kwam. Want het zat in een pak. Om te voorkomen dat mijn boenders dat ook denken, neem ik ze mee.

Lees meer op: http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-gaat-op-11-oktober-naar-de-doe-als-een-boer-dag

donderdag 2 oktober 2014

Ka gaat naar het Kinderboekenbal

We zijn er! Kinderboekenbal in het Spoorwegmuseum.
Mijn oudste en ik hebben een kater. Een Kinderboekenbal-kater. Op een glas Jip en Janneke-champagne na, hebben we niet gedronken. Het is ook geen vervelende kater, integendeel, maar we zijn moe.

Het was laat dinsdagavond. Dat komt zo. Namens www.damespraatjes.nl mochten we naar het Kinderboekenbal. Begon om 18.30 uur. Een uur lang zaten we op een stoel en keken naar het spektakel op het podium. Nienke van het Klokhuis presenteerde het, Typhoon, Kinderen voor Kinderen en Julia -de winnares van het Junior Songfestival-, traden op. Evenals Raf, Neerlands beste voorlezer. En Harm de Jonge, schrijver van het Kinderboekenweekgeschenk klom op het podium. Kortom: Feest! Tevens het thema van deze zestigste Kinderboekenweek.

Maar goed. Mijn oudste en ik waren er. Op dat Kinderboekenbal. "Maar ik kan niet dansen", pruttelde mijn oudste. Ik ook niet. Hoeft ook niet. We zagen bekende schrijvers, scoorde handtekeningen.

De mooiste handtekening is die van Harm de Jonge. Die krabbel in zijn Kinderboekenweekgeschenk Zestig Spiegels. Nee natuurlijk ging dat niet vanzelf. Zonder geluk vaart niemand wel... lees maar hoe ik aan de handtekening kwam: http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-gaat-naar-het-kinderboekenbal



Hier nog wat foto's!


Huh? Een olifant?!

Mijn oudste wordt gefilmd.

Geronimo Stilton, uitgever van krant de Wakkere Muis, zet zijn handtekening.

Handtekening van Jaques Vriens.

Directeur van het Spoorwegmuseum Paul van Vlijmen. Eind oktober verlaat hij 'zijn' museum.

Rapper Typhoon

Personages uit het boek Fabians Feest van Marit Tornqvist (links in stippeljurk)

Winnaar van de Gouden Griffel: Jan Paul Schutten

Sante! Aan de champagne!

Feest op het bal.

Mijn oudste fröbelt een lampion.

Klaar! Gaaf!

Muffins decoreren.

Handtekening van Janneke Schotveld.

Ook Marion van de Coolwijk zette haar handtekening.

Ja! Eindelijk! Harm de Jonge signeert het Kinderboekenweekgeschenk.