Hoorde ik dat goed? Zei je nou serieus dat je naar Alaska gaat?

Nog negen dagen....

Nee sorry. Dan kan ik niet. Dan zit ik in Alaska. Elke keer als ik dat zeg, zie ik de verrassing op het gezicht van degene die een afspraak met me wil maken. Wenkbrauwen die richting haargrens gaan, monden die openvallen. Ja. Ik ga naar Alaska. Voor de tweede keer van mijn leven. Maar nu is alles anders. Want ik reis alleen. Me. Myself. And I.

Zes jaar geleden maakte ik me ook op voor een lange en spannende reis naar een van mijn liefste vriendinnen. Eef besloot zo’n dertien jaar terug het roer om te gooien, pakte haar bontmuts en koffers en vertrok met Peet naar Alaska. “Schat, waarom niet een bed & breakfast in Portugal?” trok ik haar wanhopig aan haar arm. Leek me een stuk aantrekkelijker. Warmer en minder ver. Ze was onverbiddelijk. En ging. Taferelen van beren die mijn bestie uit elkaar trokken en boven een grote pan opwarmden trokken aan mijn geestesoog voorbij. “Ka, ik zorg voor haar. Echt,” verzekerde Peet mij. Jaja. Alsof hij bestand zou zijn tegen die immense klauwen.

Borrelnootjes
Peet kwam zijn belofte na. Zorgde voor mijn vriendin. Ze bouwden een leven op in het hoge noorden. Kregen een zoon, Storm en geen haar op hun hoofd die overwoog terug te komen naar het knusse Nederland. Zelfs de Hema en Appie Heijn konden daarin geen verandering brengen. De Hollandse gezelligheid, borrelnootjes, kruidnoten flirtten met mijn vrienden alsof het een lieve lust was, maar nee. Ze bleven. Onze levens werden gescheiden door een oceaan. En gelukkig moet er zo nu en dan een visum worden aangevraagd en komen ze terug naar hun geboorteland. Heerlijk vind ik dat. Kan ik eindeloos thee drinken en schaamteloos taart naar binnenschuiven met mijn bestie. Het afscheid nemen blijft altijd nog even een toestand, hoewel we er steeds beter in worden. Aldoende leert men.

Groot hart
Voor wat hoort wat. En ik vond het de hoogste tijd om weer eens naar Alaska te gaan. Lijkt simpel. Is het niet. Want als ik mijn gezin verlaat, ontstaat er een gat dat moet worden opgevuld. Gelukkig is De Man een kerel van weinig woorden en in het bezit van een groot hart. “Alaska?” Hij keek me aan over zijn leesbril en haalde zijn schouders op. Geen punt. Gewoon lekker gaan. Tien dagen, oke? Hij knikte. Deze drempel was een makkie geweest. De volgende horde waarover ik heen moest was minder eenvoudig.

“Wat? Neeee. Mama. Niet naar Alaska. Hoe moet het dan met ons? Ik wil ook mee. Ik wil met Storm spelen en beren aaien.” Tommie had geen idee en vond het mijne stom. Bob keek nauwelijks op van zijn tablet. En bromde, met die beginnende baard in zijn keel, iets van ‘kapot cool’.  Ik knikte. Cool was het er zeker. Door het groene licht dat ik thuis kreeg, begon het te kriebelen in mijn buik. Ik zou gaan. In mijn eentje.

Appel en een ei
Ik speurde online naar vliegtickets maar raakte al snel het spoor bijster. Al mijn vrienden en kennissen gingen altijd voor een prikkie op pad. “Lekker man, naar Barca, voor nog geen honderd euro.” Als ik ging zoeken naar Barca voor een appel en een ei, was alles vol. Of hartstikke duur. Ik staakte mijn zoektocht en nam een reisbureau in de arm. Opgelucht was ik toen Carmen zei dat het ingewikkeld was. “Komt door je vlucht en verblijf in Seattle. Maar we gaan eruit komen. Wordt wel wat duurder.”

We kwamen eruit. Ik moest even slikken toen ik het bedrag onder de streep zag. “Met een tussenlanding is het voordeliger. Vlieg je naar Heathrow en pak je daar het vliegtuig naar Seattle.” Een overstap. Ik visualiseerde een willekeurig, gemiddeld groot vliegveld. Zag mensen zenuwachtig naar borden kijken, hoorde de douanier vragen of ik zelf mijn koffer in had gepakt en hoewel ik dat had gedaan, brak het zweet me uit. Ik zag huilende mensen die afscheid van geliefden namen, ik zag paniekerige reizigers die hun gate niet konden vinden.

I did it
“Denk je dat ik dat kan? Denk jij dat ik in het vliegtuig naar Seattle terecht kom?” Carmen beet op de achterkant van haar pen en keek me vorsend aan. “Ja,” schudde ze haar blonde krullen, “dat kun jij.” Nou ja. Als zij het zegt… Mijn dapperheid scheelde driehonderd euro op het totaalbedrag. Ik nam een optie op mijn reis zodat ik Eef het kon laten checken. De volgende dag pinde ik, met mijn handen voor mijn ogen, het bedrag. Stralend keek ik Carmen aan. I did it. I fokking dit it.

Over negen dagen ga ik. En omdat een aantal mensen in mijn omgeving hun hart vasthoudt, heb ik beloofd te bloggen. Van de aanloop, tot het opstijgen tot het landen. Ik deel het. Want het is te leuk om voor mezelf te houden.