dinsdag 26 maart 2019

Dronken Alsakanen, oke, maar een bezopen varken?!



Laveloos ligt Babe op de mat.
“Is dat varken van u dat daar op straat loopt?”

Ik zit aan tafel en eet druiven. Eef loopt de kamer binnen met vraagtekens boven haar hoofd, Storm rent naar de deur en vertelt de man die ervoor staat dat het beest van Ayden, zijn vriendje, is. “Alright, kiddo, tell the guy his pig is messing around.” Storm zoekt een touw en kijkt waar het varken is. Twee buurmeisjes hebben zich inmiddels over haar ontfermd. 


Tergend langzaam stiefelt Babe mee...
We lokken Babe met chips naar de tuin van Eef zodat ze daar in een hok kan worden gestopt tot Ayden en zijn ouders thuis zijn. Babe vindt het genoeg, verzet zich en weigert nog een stap te zetten. Sleuren, schelden en sjouwen heeft geen zin. Pas als er een nieuw chipje voor haar neus hangt, is ze bereid door te stiefelen. Met mijn wenkbrauwen in mijn haargrens sla ik het Alaskaanse tafereel gade en kom tot de conclusie dat ik het opmerkelijk vind. Ik loop er op af en vraag voor de vorm of ik iets kan doen. Eef schudt haar hoofd en wijst naar het hok waarin ze Babe wil hebben. De laatste meters gaan tergend langzaam. Storm houdt het deurtje open en Eef duwt tegen het achterend. Opgelucht halen we adem: missie geslaagd. Onwennig en knorrig drentelt Babe in het hok. Voor de verse wortel die Storm in het hok gooit, haalt ze haar neus op. Ik kan haar geen ongelijk geven.

Eef belt de buren en zegt hen dat hun huisdier safe is. Als we naar de auto lopen om op pad te gaan, zien we hoe Babe het hek optilt over haar spekrug schuift en zichzelf bevrijdt. “Ze is ontsnapt maar moeten weg,” appt mijn vriendin naar de buurman. 


Babe, het schijtchagrijnige varken.

Niet veel later laat hij weten dat ze Babe hebben gevonden. Ze is veilig in hun huiskamer waarin ze onderdeel van het gezin uitmaakt. “Alles is okay, ze slaapt haar roes uit. Ze heeft een blikje bier dat nog niet leeg was omgegooid en opgedronken. Bastard!” appt de buurman. De foto die hij stuurt spreekt boekdelen: Babe is gecrasht en ligt laveloos voor een kastje op de vloer.

Straks is Babe een varken met een kater. Ik denk niet dat het veel gekker gaat worden hier in Alaska.

Vrouw met een missie struint Alaska af op zoek naar putty

Mijn eerste blog schrijven vanuit mijn motelkamer. Magisch!

“Okay, miss Ka, hier is het.” 

Ik krijg de deur niet open. Nogmaals frot ik de sleutel in het slot. “Het is het huisje ernaast,” helpt Eef me uit de brand. De paar dagen dat ik in Alaska ben, slaap ik in het Pioneer Motel. Net zoals in de film: rijtje huisjes, Dodge Ram voor bijna elke deur en volledige anonimiteit. Wie er aan de overkant achter de gesloten gordijnen verblijft weet ik niet en daarover kan ik uren fantaseren.
Tweede huis van links woon ik!
“Okay, miss Ka, hier is het.” Eef zoent me gedag, Peet zwaait en dan ben ik alleen. Onder de douche overdenk ik mijn dag. De stress van die ochtend toen bleek dat het reisbureau in Nederland een fout had gemaakt en ik niet in het vliegtuig van Seatte naar Anchorage zat. “Miss VanLeeuwen? No, I can’t find her,” zuchtte de dame van Alaska Airlines aan de andere kant van de lijn. Eef zette door en uiteindelijk werd ik gevonden in het systeem, maar nog steeds niet in het vliegtuig. We regelden het, zoals we altijd alles oplosten.

In het vliegtuig zit ik ingeklemd tussen twee vrouwen. De een leest psalmen, de ander eet een zak rauwe walnoten, vijf koekjes en zes chocolaatjes. Doet ze in minder dan tien minuten. Ik klem mijn ellebogen tegen mijn lijf om me nog smaller te maken en contact met mijn buurvrouwen te vermijden. Als de Jehovagetuige een kaasplankje met druiven bestelt, sluit ik mijn ogen. Ik gruwel van kaas, mijn leven lang al. Tergend langzaam stopt ze een stukje brie in haar mond. Mijn andere buurvrouw buigt voorover en tovert een proteïne reep tevoorschijn. Drie uur is het vliegen, ik overleef het wel.

Als Storm de aankomsthal inrent en hij me wat onwennig omhelst, word ik even overvallen door een golf van weemoed en denk aan die twee thuis. “Mam, heb je de putty al gevonden? En coole T-shirts?” appt Tommie. Ik was het even vergeten, maar hell yeah: I’m a woman with a mission.

Ik droog me af, doe mijn lenzen uit, stap in bed en val in een diepe slaap. Mijn eerste in Alaska. De volgende dag word ik vroeg wakker en ik blijf in bed met koffie tot de zon op is. Dan open ik mijn voordeur en loop naar buiten. Kijk om me heen. Op de hoek zit een fietswinkel. Fietsen. Nederland en mijn vroege fietstochtjes zijn opeens zo ver weg.

Maar ook weer heel dichtbij als ik de tronies van die van mij zie via facetime en ze me vertellen dat het kapot goed toeven is in de mencave in ’t Gooi.....