dinsdag 17 maart 2015

Ka interviewt dames van Taalvoutjes


"Hee, Ka, lijkt het jou leuk de dames achter de populaire Facebookpagina Taalvoutjes te interviewen?", vraagt Sandra, hoofdredacteur van Damespraatjes. Ik slik. Ja, dat lijkt me hartstikke leuk. Ik voel ook de druk. Want die dames willen natuurlijk het artikel lezen voor publicatie. En wat nou als daar allerlei taalfouten in staan? Het artikel niet laten lezen is nog veel gevaarlijker. Dan krijg je achteraf het commentaar. 

Maar, Ka, jij schrijft toch hartstikke goed? Kom op, niet zo bescheiden, denk je nu misschien.

Daar kan ik het volgende op antwoorden: zelfs ik maak fouten. Soms echt heel stomme fouten. Onnozele fouten die door de lezer wellicht niet worden opgemerkt, maar bij taalpuristen door merg en been gaan.  

Ooit haalde ik de achterkant van tijdschrift Onze Taal. Leuk! Nee! Want dat waren de grappige fouten, Taalvoutjes avant la lettre zeg maar. Ik schreef toen voor een lokale krant. Het was zomer en dus lag het nieuws niet voor het oprapen. Ik moest veel woorden gebruiken om de krant vol te schrijven. We brachten het nieuws dat er eindelijk een zebrapad op een drukke weg was aangelegd. In mijn onderschrift schreef ik zoiets van: Eindelijk kunnen voetgangers veilig oversteken terwijl automobilisten gas kunnen geven. Zoiets. Het kwam erop neer dat het zebrapad een vrijbrief was voor automobilisten om voetgangers omver te rijden. Mijn geluk was dat er op de achterkant van Onze Taal geen naam werd vernoemd, enkel de titel van de krant. 

Boven het interview met Inger Holbeek en Vellah Bogle prijkt natuurlijk wel mijn naam. Ik haalde diep adem en mailde mijn interview naar Inger en Vellah. Nagelbijtend wachtte ik hun reactie af. En die kwam. Leuk verhaal! Prima. En toen dat zinnetje. Dat kleine addertje. "Er staan nog wel wat taalvoutjes in maar die halen jullie er hopelijk uit ;-)" 

Ik las mijn artikel talloze keren door. Kon echt niets meer vinden. Gelukkig was Inger zo sportief mij te verlossen. En nu staat het online. Ik kan opgelucht ademhalen. Toch?!