Zoals ik gisteren aankondigde beleefden we vandaag een dagje in en om de lodge. Mijn dag begon met uitgebreid kletsen met Eef. In de keuken, terwijl ze cupcakes en een andere smakelijk baksel de oven inschoof, namen wij weer eens ouderwets het leven en door en fileerden het ene na het andere wereldprobleem in luttele seconden. Alsof ik wekelijks in haar keukentje vertoef.
Storm kon niet wachten en wilde ons de besneeuwde landerijen laten zien. Eigenlijk had ie een heuse hike –compleet met picknick- in gedachten, maar dat kon ik m uit zijn hoofd praten. Een rondje over de velden, Storm, dat is mooi zat. Vrolijk huppelde ie vooruit en liet Olga en mij alles zien. Zo ook het kantoor waar de gasten zich in het seizoen melden. Ik besloot even plaats te nemen achter de desk, gewoon om even te voelen hoe dat is. En stel dat ik ooit nog eens op zoek zou zijn naar een zomerjob….
 |
| Are you being served?! |
Enfin.
Tijdens onze mini hike liepen een man een vrouw op de Knik River Lodge-landerijen. Ze liepen stevig door. ‘Na een moose nu een echtpaar?’ dacht ik enigszins in de war, want veel leven was hier immers niet. Eef grijnste en wees mij er fijntjes op dat dat twee dames waren. “Maar die achterste dan?”, vroeg ik verbaasd terwijl mijn wenkbrauwen richting mijn haargrens schoten. Eef schudde vastbesloten haar hoofd. We maakten kennis met Karen en Marsharie, voor intimi Marsh, werkzaam bij de housekeeping van de lodge. Twee uit de kluitgewassen dames uit the Butte, een soort nabuurschap in Palmer. “Twee gouden wijven”, vertrouwde Eef mij toe. Dat ze zo nu en dan hun tanden vergeten in te doen en een stapeltje pannenkoeken boven hun broekband hebben hangen, wordt op de koop toegenomen. Een van de specialiteiten van Marsh is het rondbrengen van het ontbijt naar gasten. Doet ze enorm elegant. Het gaat als volgt: Marsh stampt het trappetje van de cabin op, ramt op de deur en gromt als een hardrocker die veel zuipt en zware shag rookt: brrrreeeeaaakkfaaasst! Reken maar dat menig gast rechtop in zijn bed heeft gezeten, genade vragend en zwaaiend met een witte zakdoek, het broodmandje aanpakte. Marsh is ongevaarlijk en oneindig loyaal. Voor de lodge zijn ze echt geweldig. En goed personeel vinden in zo’n dunbevolkt gebied is zoeken naar een speld in een hooiberg. Dan maar wat wijven met haar op hun tanden en bovenlip.
Na de rondleiding was het tijd om de yurt, de grote tent waar tijdens het seizoen gasten kunnen eten, te versieren. Want door alle toestanden zouden we haast vergeten dat de reden van mijn komst naar Alaska het vieren van twee verjaardagen is. Hoewel Eef morgen zal moeten aanvaarden dat ze 40 is, viert Storm die dag vast zijn vijfde verjaardag. Het thema had Eef allang bedacht: Gouden Boekjes. Ik kreeg ook een taak: kraanvogels in de themakleuren vouwen. Geen hond die het achter mij zoekt, maar ik kan dus kraanvogels vouwen. Dat kan ik al 30 jaar en het is ook het enige dat ik kan vouwen, maar het is genoeg en ik scoor er altijd mee. Dronken, ziek, zwak, misselijk, net wakker: vraag het me en ik vouw voor je. In de yurt was het takkekoud. De eerste vogels vouwde ik soepeltjes in elkaar, bij de tweede werden mijn vingers wat stram en de derde vielen er twee vingers van mijn hand. Ik besloot de yurt te verlaten en pakte in het huis van Peet en Eef de wasmand. Was ik toch aan het vouwen.
 |
| Olga en Storm helpen Eef met het veriseren van de yurt. |
De bald eagle heeft gewonnen met verstoppertje maar kent kennelijk mijn ausdauer nog niet. Maar eerst morgen verjaardagen vieren. Das ook een van mijn specialiteiten.
