De uitnodiging verschijnt in mijn mailbox. Ik lees m. Ik
lees m nog een keer. Zie ik dat nou goed? Nodigt ze haar gasten uit voor een uurtje
spinning?! Het staat er echt. Hoef ik bij mijn vrienden niet mee aan te komen.
Die hebben bewegen lang geleden afgeschaft. Die hebben geen idee hoe een fiets
eruit ziet. “Maar darling, na het spinnen, gaan we lekker borrelen, hoor”,
schatert Jany. Alsof dat twijfelaars over de streep trekt.
Op haar verjaardagsspinning zit ik naast Jany. Ze ziet er
weer puik uit compleet met glitterhemdje. Ze checkt haar gasten op de fiets. “Dit
zijn mijn sportieve vrienden. De rokers zie ik straks in Donna, bij de drank en
hapjes.” Onze favoriete spinningjuf heeft aan de hand van de lievelingsmuziekjes
van Jany een fietsles in elkaar gedraaid. Na twee nummers heeft Jany een torenhoge
hartslag. Geïrriteerd tikt ze op haar
hartslagmeter. “Ding is niet goed hoor”, zegt ze terwijl ze weer vrolijk naar haar
bewegende gasten zwaait. Dat ze haar hoge hartslag dankt aan adhd-gedrag, komt
niet in haar op. Als een dolle fietst ze op haar favoriete liedjes. “Let’s
goooooo”, zwaait ze met twee handen in de lucht. Haar gasten fietsen vrolijk
met haar mee. Sommigen gezegend met een prima conditie, bij anderen groeit het
respect voor hun 55-jarige vriendin per minuut.
“Is dit niet enig?”, vraagt ze aan een van haar vriendinnen
die meer dood dan levend op haar fiets hangt. De dodelijk vermoeide vriendin
schudt haar hoofd. “Kom darling, even uitfietsen, dan kun je zo aan de borrel,
anders overleef je die niet”, voorziet Jany haar vriendin van advies. Ik
grijns. En vraag me af hoeveel van deze mensen na deze uitputtingsslag op de
fiets zich nog vrienden van Jany noemen. De borrel moet ik helaas aan me
voorbij laten gaan. “Thanks Kaatje, ik zie je woensdag weer. Toedeloe tweet
tweet”, werpt ze mij een handkus toe. Voor mij is fietsen met Jany altijd een
groot feest. Al was het maar omdat ze me steevast meedeelt hoeveel calorieën we
hebben verbrand….
 |
| 55 oftwel: twee handen vol! Jany heeft er zin an! |
