vrijdag 22 maart 2019

Bingo spelende muizen in Seattle

Ja hoor, Pike Market here we are!




‘Mama? Mama???? Mamaaaa!’

Als ik mijn koffer openmaak, stokt mijn adem. Mijn kleding ruikt naar thuis. Naar mijn mannen. Thuis. Het lijkt zo ver weg en bijna  niet te bestaan. Daaraan veranderen de vertederende appjes van mijn oudste en kleinste nauwelijks iets. Acht uur tijdsverschil is veel.  Ik glimlach als ik de berichtje van Tommie lees. ‘Mama? Mama??? Mamaaaa!’ text hij wanhopig terwijl ik slaap. Opeens ben ik niet meer 24/7 beschikbaar en dat is voor hem nieuw terwijl ik voor nu er best aan kan wennen.

In plaats zorgen voor mijn liefsten  breng ik mijn tijd door met Eef. Ontdekken we de stad, voeren mooie gesprekken, ontroeren elkaar en realiseren dat ons samenzijn in Seattle een groot cadeau is. ‘Kijk ons zitten schattie?’ straal ik terwijl ik een potje worstel met mijn jetlag. Om 3.34 uur opende ik mijn ogen en was klaarwakker. Vier koffie zorgden voor wat dynamiek in mijn lijf en ik schreef, las, at t laatste stuk van mijn Tony Chocoloney op, deed fitnessoefeningen en keek op de klok. 5.01 uur. In bed, met twee kussens in mijn rug mijmerde ik. Prees mezelf gelukkig.

‘Nou kijk, je draait dat ding om en dan moet je wachten,’ demonstreert Eef de pan die onderdeel uitmaakt van het ontbijtbuffet. Na twee minuten heb ik n dampende wafel op mijn bord. Ik versier m met slagroom, caramelsaus en aardbeienjam. Voor de vorm leg ik er vers fruit en een gekookt ei naast, zodat ik toch maar weer mooi twee items van de schijf van vijf kan vinken.. Gelukkigzalig schuif ik de zoete koek naar binnen.

A woman with a missie...

Westlake. ‘Hier gaan we eruit,’ waarschuwt Eef. Als we Pikestreet in lopen knijp ik mezelf in mijn arm. Gister sleepte ik mijn koffer nog naar Schiphol en nu banjer ik, alsof ik nooit anders heb gedaan, in Seattle. Ik kijk mijn ogen uit. Zwervers die mijn gevoelige snaar raken, gebouwen die  mijn hoogtevrees aanwakkeren  en Amerikanen die zo groot in lengte en breedte zijn dat ik me voorneem morgenochtend alleen maar een appel als ontbijt te pakken.

Lunchen bij Etta’s in de vrieskou...
Op t zonovergoten terras van Etta’s lunchen we. Ik grinnik. ‘Ha Ka, wordt t in Nederland mooi weer ga jij de vrieskou opzoeken,’ hoonde n vriend die ik na die opmerking tot vage kennis reduceerde. Ik denk aan hem terwijl ik mijn zonnebril in mijn tas zoek. Ik kijk naar de strakblauwe lucht en knik naar het universum. We vreten de stad, halen in een supermarkt eten voor het diner en laten Seattle downtown achter ons.

‘Mama? Mama??? Mamaaaa?’

De foto van bingo spelende muizen die ik app, levert me een hartje op.

Muizenbingo...
Diner op Eef dr kamer...
















Geen opmerkingen:

Een reactie posten