Hoewel ik zelf waterpolo in mijn hoofd had, want daar krijgen
ze zo’n gave schouderpartij van en het moederoog wil tenslotte ook wat, dacht mijn oudste
daar heel anders over. “Ik wil op voetbal.” Ik verstijfde. Oh mijn god.
Voetbal. Ik zag mezelf al staan op winderige, regenachtige zaterdagochtenden
langs de lijn van de voetballende peanuts. Met van die ouders die vast
retefanatiek hun kroost in beweging schreeuwden. Maar ook zag ik Sylvie van der
Vaart voor me. Rijkdom. Dansende blonde lokken, eindeloos figuur. Ik zag mijn
zoon, een voetballer van formaat, voor tonnen verkocht worden aan andere
voetbalclubs en zijn moeder nimmer vergat. “Want”, zo vertelde hij in
interviews, “dankzij mijn moeder ben ik zo ver gekomen.” En pats, daar kreeg ik
een vakantiehuis op Ibiza voor mijn verjaardag.
Ik belandde weer op aarde. Goed. Voetbal. Waar moest ik
beginnen? Ik informeerde hier en daar. “Mwoah, jah, god, je kunt overal heen. ’t
Gooi, Wasmeer…” Facebook bracht uitkomst: een van mijn vrienden deed een
oproep. Wasmeer kon ‘gigantjes’ gebruiken. Gozertjes van 5/6 jaar. Nou dat
trof: ik had een gigant van 6 jaar thuis lopen die wilde voetballen.
En zo stond ik op een onmogelijke tijd op woensdag –van 18.00
tot 19.00 uur- langs het veld. Samen met mijn kleinste die over een jaar ook
een gigant is, of ie nou wil of niet, en met een trotse opa en oma. De jochies
ontroerde me, mijn oudste het meest. Trefzeker trapte hij die bal. God. Ik
glom. Wilde al die ouders langs het veld er fijntjes op wijzen dat die daar,
die zo goed bezig was, de mijne was. Ik besloot het niet te doen. Ik zou
namelijk week in week uit met deze ouders op dat onmogelijke tijdstip staan.
Mijn bodypumples moest ik opofferen. Maar ja, je bent een voetbalmoeder of niet…
Van het spelletje snap ik overigens niet veel. Vroeger wel,
toen ik in de kroeg zat, met twee bier in mijn hand, turend naar een groot
scherm waarop Oranje speelde. Toen was ik deskundig. Maar nu? Het zweet brak me
uit. Maar wederom kwam een helpende hand via Facebook…
Dit is mijn bijbel de komende jaren! |
Inmiddels ben ik de bezitter van het boekje “Moeders langs
de lijn”, geschreven door Sandra Blikslager. Met een voetbal ABC, antwoorden op
vragen als: waarom Marokkanen hun onderbroek aanhouden tijdens het douchen. Kortom dit is mijn bijbel. Die ik over twintig jaar, in de vuurkorf in de tuin van mijn huis
op Ibiza, ongetwijfeld ritueel kan verbranden omdat ik dan wederom een deskundige ben.
Maar eerst zal ik me door ellendige jaren met trainingen,
voetballertjes naar de tegenpartij rijden en smerige wassen wassen, moeten
slaan. Want ja, je bent een voetbalmoeder of niet…
Moeders langs de lijn.. haha dat boek is fantastisch! Leuke share.
BeantwoordenVerwijderen