woensdag 20 februari 2013

We moeten nog naar de bijen!

Het noorderlicht kan ik nog niet afvinken op mijn lijstje, dat was er vannacht niet. Wat ik voor de helft kan afstrepen van mijn lijstje is de bald eagle. Maar laat ik bij het begin beginnen. Want vandaag is mijn grote vriend Storm 5 jaar geworden! Dus dat was een feestelijk begin van de dag. Boedelbak weer vol cadeautjes ingeladen en op naar Storm, the birthday boy. Na het uitpakken van talloze cadeautjes maakten we ons op voor een rit naar Anchorage om daar een echt Alaskiaans breakfast naar binnen te stampen.

Yeah! Storm is vandaag ECHT vijf jaar geworden!


Met Peet achter het stuur waren die suicide birdies hun leven helemaal niet zeker. Peet tuurde naar de toppen van de besneeuwde bomen op zoek naar een bald eagle. “Ze zitten er echt hoor, Ka, vorige week heb ik een hele pluk zien zitten”, bralde ‘ie. Ja ja. En nu dachten de baldies: daar is Ka, wegwezen met die hap. Enfin.

Het breakfast werd een lunch bij Gwennies, Old Alaska Restaurant, geen punt want Gwennies serveert de hele dag breakfast, wel zo handig dus. We liepen een soort grot binnen en ik kon de beer van mijn lijstje afstrepen want die stond daar, weliswaar opgezet, maar in dit geval is een beer een beer.

Deze beer kunnen we aan en bovendien staat íe
in een wensvijvertje; muntje in het water
en wensen maar.

Zelfs het personeel in Gwennies was old, doch vriendelijk. Toen we vertelden dat Storm jarig was, klapte de serveerster in haar handen en vertrouwde ons toe dat haar moeder ook jarig was. Ik vermoed dat die moeder 107 is geworden, maar toch, het schept een band.

Mijn breakfast/lucnh bestond uit 2 repen bacon, een spiegeleitje (ook wel: Sunny side up genoemd), en pancakes. Super. Ik heb van 13.00 tot 18.30 uur geen honger meer gehad. Die pannenkoeken waren van een soort beton gemaakt.. Maar mijn moeder zegt altijd: ‘Je moet goed eten met die kou”, en koud was het.

Toen we Gwennies wilde verlaten stond een oude man, met lang haar in een staart en een geruite bloes op uit zijn stoel en liep op Storm af om hem een dollar te geven. "For your birthday, kid", knauwde hij. Over diezelfde man hadden we vijf minuten daarvoor nog zitten roddelen en hem belachelijk gemaakt. "Hey is that your mam?", "No, thats Willy Nelson!". En zo zie je maar, niets is wat het lijkt.

Dierentuin

Op naar de Alaska Zoo. Daar wilde Storm graag naar toe op zijn verjaardag. Ik heb niets met dierentuinen, heb sowieso weinig met dieren, maar met Storm wilde ik graag gaan. Het was -10 graden en ik was blij dat ik mijn thermo-shirtje aan had, want het was best fris zeg maar. De dierentuin in Anchorage is er een naar mijn hart. Niet te groot, overzichtelijk en veul leukere dieren dan in Nederland. Storm huppelde opgewekt langs de dierenverblijven. De beestjes zijn trouwens allemaal opgevangen, dus niet aangekocht voor de dierentuin, nee, er wordt een eagle door een of andere malloot in zijn vleugel geschoten (he, shit), en dan wordt die eagle opgevangen. Sympathiek dus. En daar gebeurde het. Daar in de dierentuin viel mijn droom aan diggelen. Want natuurlijk zat daar een bald eagle, sterker: twee.

Weliswaar in gevangenschap, maar toch: de bald eagle!
Tot zover alles prima. Maar toen. We liepen om en kwamen aan de andere kant van het bald eagle verblijf. En daar zat ie. De andere bald eagle. En waar zat die softie? Dat watje zat onder een warmtelamp. Zo'n rode warmtelamp. Ik kon wel huilen. Dacht dat het stoere sterke knapen waren, die het wereldleed op hun vleugels namen, die vochten als een leeuw in de gletchers van Alaska. Maar nee.  Deze idioot zat onder een warmtelamp.


Daar zit ie dan de sukkel, onder een warmtelamp.

Eef zag mijn teleurstelling, gaf me een arm en zei: "Kom maar sweetie, we gaan naar de bijen, daar moeten we ook nog heen." Ik keek haar aan en pieste bijna in mijn broek, wat ik koste wat het kost wilde voorkomen want dat zou gelijk bevriezen. De bijen. Om te gieren. En inderdaad daar in het bijenhok zaten de bee's. 
Gelukkig wilde Storm niet overal uren bij de dieren staan kijken, want het was echt takkekoud. Nadat we ze allemaal gezien hadden, op de bruine beren na want die lagen natuurlijk weer te slapen, jumpten we weer in de auto.

Hilltop

Op naar Hilltop Ski Area. Want Storm en Peet zouden gaan skien. "Kijk Ka", zei Storm uiterst serieus, "je zet je handen op je knieen, je neus naar voren en dan kun je skieen." Easy as that. Maar ik liet de ski-beker even aan mij voorbijgaan; zag me zelf al met een gebroken been thuiskomen. Mijn slee-avontuur had me al een fikse blauwe plek op mijn rug opgeleverd. Meer dan voldoende.


Storm en Peet op Hilltop Ski Area.

We keken hoe Storm en Peet van de berg afzeilden. Met een gemak om jaloers op te worden. Eef, Olga en ik jumpten in de auto en scheurden naar de Target een immense winkel vol leuk dingen. We hadden maar een uur, maar zoals inmiddels bekend: ik kan zeer tactisch winkelen. Daarna haalden we de wntersportmannen weer op. En toen zag de skibaan er zo uit:


Hilltop by night.

De feestdag was nog steeds niet op; als hekkensluiter stond er een etentje in een restaurant gepland. Dat was nog een hele toestand want velen hadden hetzelfde idee opgevat, waardoor er wachtlijsten waren. Uiteindelijk konden we terecht in Outback Steakhouse. Zo'n restaurant waar je als je een biertje besteld een flesje zonder glas krijgt, want hee mate, er zit tenslotte al glas omheen. Ik hou er zo van. Heerlijk gegeten en toen we naar huis reden, sneeuwde het weer. Last Christmas popte weer op, zeker omdat er overal nog kerstversiering hangt.

Het bleef nog lang onrustig in mijn hoofd en ik viel in een diepe slaap. Een boel te verwerken tenslotte.
En nu schiet het op; nog twee dagen te gaan en dan gaan Olga en ik weer op huus aan. Oei! Nog maar even niet aan denken...


En voor de liefhebber nog wat foto's:


Hier word je toch blij van?


Op naar de ijsberen.

Hilltop, daar waar je zo lekker kunt skieen.

Prachtig poolvosje.


www.knikriverlodge.com