Kenners uit de sportwereld hebben mij wijsgemaakt dat ik het met alleen spinning niet red. "Want Ka", zeggen ze dan, "je moet er ook krachttraining bij doen." Oke. Daar ik mezelf niet zie staan tussen die hersenloze spierbundels met heul veul plaatjes op hun arm, besloot ik tijden terug mee te doen aan bodypump. Bodypump. Dat klinkt net zo als een groene smoothie. Het is geweldig, maar je vertelt het liever niet in gezelschap. Alsof ik mijn lijf volpomp met anabolen. Zo klinkt het. Dat is niet zo. Bodypump een workout van een uur waarbij alle spieren aan bod komen, zo schreeuwt de folder van Les Mills, de bedenker van deze workout. Inmiddels ben ik een doorgewinterde bodypumper en laad mijn stang op met vele kilo's. "Je lijkt wel een kerel", vertrouwde mijn sportmaatje mij laatst toe. Ik moet zeggen: ik vond het een mooi compliment.
 |
| Nou, dat ziet er prima uit toch. |
Maar goed. Je moet die sporthorizon blijven verbreden. Geen tunnelvisie nu. Dus toen er vandaag op mijn sportschool anderhalf uur sporten werd aangeboden waarin alle lessen aan bod kwamen, aarzelde ik heel even. Ik kon namelijk ook even meedoen, en daarna een uur lang spinnen. Maar nee. Ik besloot de lessen te proeven. She'bam. Nooit van gehoord. En ik weet niet of ik daarvan had willen horen. She'bam is namelijk een dansworkout. En dansen is niet mijn ding. Mijn eerste obstakel is dat ik links en rechts onmogelijk uit elkaar kan houden. Dus moet de groep naar rechts, ga ik naar links. En andersom. Daar valt mee te leven. Het combineren van danspassen, hupjes en armzwaaien en dan ook nog naar links en rechts gaan, red ik niet. Dat is fataal. Bovendien is het geen gezicht, een hupsende Ka. Ik was blij toen de She'bam-proeverij ten einde was, hoewel ik heb genoten van de She'bam-juf. Een lust voor het oog.
Het toetje van deze sportieve proeverij was Bodybalance. Dat klonk een stuk aangenamer. Even was ik in totale verwarring toen ik een denkbeeldige energiebal van links naar rechts moest brengen. Die denkbeeldige energiebal moest ik ook nog wegduwen. Als een volleerd mimespeler deed ik wat de Bodybalance-juf van me wilde. Niemand scheen het vreemd te vinden, alleen ik. Ook moest ik de zonnegroet doen. De zonnegroet. Geen zon te bekennen, geen balans in mijn donder, en maar zwaaien naar die zon. Maar toen, toen gebeurde het. Tien minuten ontspannen. Ik kwam erachter dat ik daar talent voor heb. Op mijn rug op mijn matje. Ogen dicht. Aan niets denken. Gewoon zijn. Zijn? Ja, dat zei de juf, het kon mij niet schelen, ik lag prinsheerlijk op dat matje. Hoefde niets te bewegen. Nergens naar te zwaaien. Even was mijn sportleven volmaakt.
Nou mijn gewone leven nog.
 |
| Nou en over een tijdje kan ik dit dus. En dan zonder handen een groene smoothie drinken... |
