 |
| En na afloop masseer ik de poezelige voetjes van mijn oudste... |
Ik heb het verdrongen. Weggestopt in de krochten van mijn
hersenen. Maar deze week komen de herinneringen weer keihard tevoorschijn. De
Avondvierdaagse. Wandelen. Vier dagen lang. Zingen. In de zeikregen. Komkommer
eten. Een bosje duizendschoon van mijn moeder. Ik deed het. Maar of ik het nou
leuk vond? Mwoah. Mijn oudste heeft de leeftijd bereikt dat hij mee mag doen.
Even hoopte ik dat ie de wandelbeker aan hem voorbij zou laten gaan, maar niets
is minder waar. Hij wilde meedoen. Prima. Maar niet met mij. Dus moet De Man
wandelen.
Aan de vooravond van de avondvierdaagse werd ik wat
paniekerig. Wat moest ik mijn oudste meegeven voor onderweg? Hij had het er
maar over dat ie een citroen met pepermunt wilde hebben. Bij de gedachte alleen
al vloog het glazuur van mijn tanden. Ik informeerde bij de juf. Een
komkommertje en een snoepje was prima. Ik haalde opgelucht adem. Niets citroen.
Ik vroeg mijn kleinste of hij wilde helpen met het verzorgen van de drank. Hij
straalde.
Twee dagen hebben we nu gehad. En ik ben moe. Bekaf. Van dat
ontwrichte leven. Door een wandelfestijn…
Maar er zijn mensen die het nog slechter hebben…
Lees mijn blog maar www.damespraatjes.nl/2014/ka-helpt-bij-de-avondvierdaagse
