Door de sneeuw stiefelde ik naar het huis van Peet en Eef. En ineens kwam ik in een achtbaan terecht. Want nee, we gingen niet een rustig daggie houden, hoe kwam ik daar nou bij, we moesten leven alsof het onze laatste dag was. Dat laatste verzon ik er zelf bij. Prima. Op het programma stond een prachtige rit langs de kust naar Girdwood. Daar zouden Peet en Storm gaan skieen en dan zouden Olga en ik samen met Eef kunnen kijken en koffie leuten. Prima!
En zo zaten we niet veel later met zijn allen in de Subaru. Op naar Girdwood. Een adembenemende tocht. De zon scheen, de lucht was Alaskiaans blauw. Ik zoog alles op als een spons. Die indrukken zou ik later wel weer een plekkie geven. Peet had er goed de sokken in en wees een nest van een bald eagle aan.
 |
| Lijkt goddomme wel een schilderij van Bob Ross... |
Girdwood is, zo vertelde Eef, een soort community voor mensen die dagelijks minstens vijf blaadjes sla eten, rechtsdraaiende muesli naar binnenstampen en daarbij scharrelthee drinken. Het maakte mij allemaal niet uit, het was prachtig hier. Mooie huisjes, midden in de besneeuwde dennenbomen. Wintersporten om de hoek. Gottegottegot. Wat hebben die Alaskianen het toch slecht.
Peet en Storm op weg naar Blueberry Hill.
We kwamen aan bij het wintersportgebied. Storm hees zich in zijn ski-outfit, zwaaide als een stoere skiboy, plaatste zijn handjes op zijn knieen, neus rechtvooruit en hopsa, zo achter de Peet de Blueberry Hill af. De tranen stonden in mijn ogen. Moest je dat vriendje van me toch van me die berg af zien scheuren... "Hee Ka, zag je how ik van de hill afging", vroeg ie me. Nou en of. Olga, Eef en ik stortten ons op een smakelijke hotdog, met sauerkraut en friet. Een goede bodem is immers het halve werk.
Terwijl Peet en Storm zich uitleefden op de lange latten, besloten wij de omgeving te bekijken. We reden tussen de bergen, zagen en passant nog eens twee bald eagles (gaaaap) en draaiden Born in the USA van Bruce keihard. Alaska zoals Alaska bedoeld is, vond ik.
Na onze dolle rit haalden we de mannen weer op en koersten naar het pizzarestaurant Moose's Tooth in Anchorage. Peet had daar enorme zin in, Olga juichte dat ze 'daar de beste pizza's hadden die ze ooit had, gegeten, Eef deed haar man en moeder gewoon een plezier en mij maakte het niet uit. Ik eet geen kaas, maar ze zouden ongetwijfeld wat anders op het menu hebben zonder kaas. We moesten er op tijd zijn; het was een gewild restaurant en we kwamen toch met vijf man sterk binnen. Toen we we het restaurant binnenkwamen, viel ik zo ongeveer flauw. In de loop der jaren had ik mijn afschuw voor kaas redelijk onder controle, maar men, wat een lucht hing daar. Ik voelde mijn hotdog inclusief sauerkraut een stukje omhoog komen. Stabiliseren, Ka, stabiliseren. Zolang mijn disgenoten maar geen kaasfondue zouden bestellen, zou ik het overleven.
Peet en Olga kozen en medium pizza, Eef en ik gingen voor een salade en Storm nam reepjes pizzadeeg met kaas. Op tafel werd een stellage gezet. Al snel werd me duidelijk waarvoor die stellage was; daar moest de pizza op landen. Zelden zag ik zo'n grote pizza. Olga kreeg een rolling en had na een puntje al genoeg, zodat Peet stevig kon bikkelen.
binnen moet werken...
Bij het zien van het formaat van de pizza, was ik zeer content met mijn ozo slanke kip salade met cranberries en grapefruit. Want, zo had ik bedacht, dan had ik plenty ruimte voor een dessert. Peet was erg blij dat ik mee was, nu kon hij eindelijk zijn favoriete toetje delen: Moose Pie, een dessert voor twee personen. Zooooo! Een soort ijstaart met koffie, koek, chocola, slagroom, kortom: smerig lekker. De gedachte dat ik thuis weer Optimel op het toetjesmenu had staan, duwde ik hardhandig weg. Zover was het nog niet.
Uiteraard sneeuwde het toen we het inmiddels bomvolle restaurant verlieten. We maakten ons op voor een kort nachtje; om kwart voor drie zou de wekker gaan en kwam er een eind aan onze reis.
www.knikriverlodge.com
Voor de liefhebbers nog wat foto's:
