donderdag 2 januari 2014

Ka redt 1 januari ternauwernood

Om 7.15 uur op 1 januari haal ik bijna fluitend de ballen uit de kerstboom. Als ik de piek van oma eruit heb getrokken, pak ik de snoeischaar en knip driftig de takken uit de boom, totdat er een dun stammetje over is gebleven. Mijn boenders staan op het punt van heel hard huilen. Ik negeer hun natte oogjes, sleep het stammetje naar buiten, pak een zaag en zorg ervoor dat dat armetierige stukje hout in de groene kliko past. Hopsa klaar. Zo lang ik erover deed de boom te versieren, zo supersnel gaat het opruimen. Heerlijk. Nieuw jaar.

Was nog een hele toestand, dat nieuwe jaar. Zo had ik grote, grote moeite om twaalf uur te halen. Om 22.00 uur op 31 december kreeg ik een behoorlijke wegtrekker en moest ik alle zeilen bijzetten om wakker te blijven. Een uur lang ging het een stuk beter, maar zo rond 23.15 uur, de tijd dat ik op normale dagen volledig in mijn zalige remslaap ben beland, kreeg ik het zwaar. Ik nam nog maar een oliebolletje die de Gooische Catering zo smakelijk voor mij had gebakken, en stampte er een slap geworden toastje achteraan. 

Om acht voor twaalf veerde ik op, haalde mijn boenders uit bed en zette ze op de bank. Het leken wel twee veenlijken. Toen ik riep: “Willen jullie Cars-champoepel?”, schoten ze in een slaapdronken lach en hielden niet meer op. De Man wilde de traditionele klok op televisie opzetten –we hadden de hele avond naar Ik hou van Holland gekeken omdat mijn vriend Roy Donkers daaraan meedeed, maar we weigerden om naar een gesponsorde klok van de Jumbo op RTL4 te kijken- en plop, tv uit. Om niet meer aan te gaan. Zwart. Verdorie. Toe nou. De Man drukte zenuwachtig op de afstandsbediening, de veenlijken lagen nog steeds dubbel op de bank en ik kon alleen maar aan mijn warme bed denken. Ik stond de tollen op mijn benen.



Precies op tijd plopten de kurken uit de flessen. Mijn boenders vonden die Cars-champoepel niet te hachelen en zeurden om Roosvicee. Ik nam een flinke slok champagne wenste mezelf het allerbeste toe en mijn mannen ook, en hobbelde naar buiten. Snel de buren van alles wensen, zodat ik om 12.15 uur onder het warme dekbed kon kruipen. Mijn boenders waren wakker. Echt wakker. Ik kreeg ze niet mee naar bed. Ik vond het gesneden. Terwijl ze samen met De Man naar het vuurwerk in Londen keken –‘gaaf, mam, je had echt niet naar bed moeten gaan, je had moeten kijken- flikkerde ik in een diepe onrustige slaap.

Mooi hoor, vuurwerk in Londen...

Nieuwjaarsdag. Een prachtige dag om op te ruimen. Schoon schip te maken. Met mezelf, maar ook in huis. Heerlijk. Alles weer normaal. ’s Middags hobbelden we naar mijn tante waar de voltallige familie katerig op de bank zat en daarna naar mijn ouders. Toen mijn moeder de Viennetta van Ola met het elektrische zaagmes in plakken sneed, wist ik het zeker: veel gekker zou het in het nieuwe jaar niet worden. Dat hadden we maar vast te pakken.


Het beste. Voor iedereen!

Meer blogs lezen? Ga dan naar www.damespraatjes.nl daar staat elke twee weken een verse blog van mij!