vrijdag 4 juli 2014

Ka d'r oudste past het Juichpak niet



Terwijl ik allerlei zeer smakelijke tapas charmant naar binnen schoof, kreeg ik een berichtje van mijn oud-collega Elani. "He, Ka. We hebben een kinderjuichpak gewonnen bij de Jumbo. Wil jij dat voor je oudste hebben?" Wat?! Een juichpak voor mijn boender? Maak me gek! Ik slaakte een kreet, de ober kwam aangesneld en was zeer teleurgesteld toen het vals alarm bleek te zijn. "Een Juichpak, beste kerel, ik krijg een juichpak voor mijn oudste boender." Mijn eetvriendinnen keken zo neutraal mogelijk. Alsof ze me niet kenden. Ik sloeg de verbouwereerde ober hard op zijn schouder en bralde om meer wijn.

Wat ontzettend aardig dat Elani aan me dacht. De hele verdere avond voelde ik me alsof ik jarig was. Toen ik de volgende dag wakker werd, lachte werkelijk mijn hele lijf. Ik snelde naar beneden om mijn oudste het goede nieuws te vertellen. Hij veerde soepel op, omhelsde me en zei: "Dan kunnen we samen juichen, mam!" Wat heerlijk. Wat een vreugde.

Gedurende de laatste wedstrijd tegen Mexico, brak het zweet me uit. Niet alleen omdat de kans nu wel heel groot was dat we door die Mexicanen in de pan werden gehakt. Wat me veel meer zorgen baarde: stel dat ze eruit vlogen, dan kon mijn oudste niet in zijn Juichpakkie zitten. Hoe ging ik dat vertellen? Hoe bracht je zulk slecht nieuws? Tot mijn grote opluchting won Oranje. Het volgende stressmomentje vloog op me af: zou Elani het pak op tijd in huis hebben?

Toen ik vandaag thuiskwam, lag er een briefje in de bus. De postbezorger had een pakketje bij mijn oude buuf afgeleverd. Ik holde naar haar toe. "Ik wil me nergens mee bemoeien, maarre, zo te zien ben je er heel blij mee. Mag ik vragen wat het is?", vroeg mijn oude buuf nieuwsgierig. "Het is een Juichpak, een Juichpak", jubelde ik terwijl ik een sprint naar huis trok. Ik maakte de envelop open, las de lieve kaart die Elani erbij had gestopt en bekeek het Juichpak. Ik slikte. Ik vreesde met grote vreze dat mijn oudste dit pakje niet paste.

Oh nee.... het Kinderjuichpakje past mijn oudste niet...

Opgewonden kwam hij thuis. Hij trok de broek aan. "Ehm, mam?" De knaloranje broek kwam niet verder dan zijn knie. "Het jasje dan", hield ik de moed erin. Het arme kind zag eruit als een oranje rollade. Daar zag mijn kleinste zijn kans schoon. "Ik pas 'm wel", tetterde ie. En ja. Het Kinderjuichpak zit hem als gegoten. De teleurstelling droop van het gezicht van mijn oudste. Terwijl mijn kleinste de glittertjes op de rug van het jasje telde, beurde ik mijn oudste op. Met een prachtig goed zittend T-shirt met een leeuw erop. "Hier kan ik nog harder in juichen, mam, want deze past!"

Een juichende oranje vlek op de bank. Dat is wat chagrijnige hondenbezitters zondag tijdens de wedstrijd Costa Rica-Nederland zien als ze bij ons naar binnen kijken terwijl ze de hond uitlaten.

Ja. Mijn kleinste past m wel. Gelukkig maar!