maandag 2 december 2013

Ka ontmoet Roy Donders

Ik ben nauwelijks op de hoogte van de laatste mode en trends. Wel weet ik dat wij in ’t Gooi, stylisten hebben. Ik noem een Mari, ik noem een Leco. Sinds kort kan ik Roy Donders aan mijn lijstje toevoegen. De stylist uit het zuiden. Ik vind Roy geweldig. Roy bedient vooral het kermis- en woonwagenkamppubliek. Hij steekt ze schaamteloos in shirts vol glitter. Hun haar voorziet hij van harde krullen, een stijl van kappen die vele kappers schuwen. Eerst spuit hij een bus haarlak leeg om vervolgens krullen te maken. Het gesis dat je hoort, komt van de föhn. Dat is het schroeien van de haarlak stelt hij menig vrouw gerust.

Sinds vorige week heeft Roy Donders aan zijn collectie de huispakken toegevoegd. Een soort vormeloze joggingpakken in opvallende kleuren, voorzien van strikken en glitters. “Zorg dat je er op je mooist uitziet en voel je als een vis in het water in je huispakske”, is zijn motto. Deze huispakken waren te zien op een Gooise beurs. Natuurlijk moest ik daarbij zijn.

’s Ochtends kwam ik aan, omdat mijn wederhelft de auto nodig had, leende ik de auto van mijn vader. Een Suzuki Wagon. Soepel parkeerde ik het hondenhok tussen de Porsches en BMW’s. Binnengekomen werd al snel duidelijk dat ik nogal buiten de groep viel wat kleding betreft. Ik zag ze kijken, die perfect uitziende Bussumse dames met afhangende mondhoeken.

God, wat was ik blij toen Roy binnenkwam. Het was gelijk gezellig. Daar dacht Roy anders over; vanaf het moment dat hij zijn bus uitstapte tot ie diezelfde bus weer inlaadde, werd hij gevolgd door camera’s. En door mij en mijn sportmaatjes Hellen en Anna. “Ka”, siste Anna, “jij hebt ‘m al gesproken, zorg dat we met hem op de foto kunnen.” Roy hing inmiddels als een zoutzak in de stoel. “Nondeju! Ik ben zo moe! Ik heb maar twee uur geslapen. Ik ben me toch een partijtje zat geworden.” Het leek me niet zo’n goed moment Roy te vragen.

Zijn zus Rian, gestoken in een zuurstokroze huispak, hield de boel draaiende. “Het is gekkenhuis”, zuchtte ook zij, “als we willen kunnen we elke dag een kledingparty houden. Nou mooi niks daarvan.” Ze duwde haar harde krullen in model. “Ze willen allemaal pinnen, maar we hebben geen pinautomaat”, verklaarde Rian de tegenvallende verkoopcijfers in het Gooi. Het maakte Roy niet meer uit. Hij veerde op voor de RTL Boulevard-cameraman.
 
Roy zit er even doorheen.
 

Hoogtepunt van de beurs, was de loterij. Daar werden producten verloot die de Gooise ondernemers die op de beurs stonden, beschikbaar hadden gesteld. Ik noem een tube tandpasta die niet plakt, een enorm grote -en dus tamelijk onhandige- kaasplank, een zakje risotto en een houder voor je E-sigaret. Wezenloos staarde Roy voor zich uit. Zijn rol in deze buitengewoon sympathieke loterij, was het vasthouden van de bak vol lootjes. Anna was haar lot verloren en verdomd: er viel een prijs op haar nummer. Een dame wurmde zich naar voren om een behangsticker in ontvangst te nemen. Op de vraag of de dame het lot had gevonden, verschoot ze van kleur. “Dat was namelijk mijn lot”, wreef Anna de dame fijntjes in.
 
Verveeld laat Roy het getrokken lot zien.
 

Na de loterij, konden we Roy strikken voor een foto. Het was gelukt. De persdame van RTL was in geen velden en wegen te bekennen, dus we konden schaamteloos op de foto met onze held. Anna duwde de nogal katerige stylist een kaartje in zijn handen. “En jouw eerste personal training is natuurlijk voor mijn rekening”, knipoogde ze. Ook voorzagen we hem van goedbedoelde adviezen. “Laat je niet uitknijpen”, waarschuwde Hellen. “Blijf vooral jezelf”, deed ik er een schepje bovenop. Roy Donders, stylist uit het zuiden, knikte vermoeid. Het liefst sloten we deze jongen in onze warme moederarmen. Maar dat zou de persdame ongetwijfeld afkeuren…
 
Nog even wat foto's...
 




 

 Meer blogs lezen? Ga dan naar www.damespraatjes.nl daar staat elke twee weken een verse blog van mij!