Die veel te dure hardloopschoenen heb ik nooit weggegooid.
Vanochtend heb ik ze zelfs weer afgestoft. Bij mijn volle bewustzijn heb ik ‘ja’
gezegd op de uitnodiging om mee te doen aan een bootcamp. Toen ik vanochtend
mijn ogen opendeed, dacht ik verward: wat is er ook al weer? Het schoot me
onmiddellijk te binnen: ik was boventallig en ik ging bootcampen. Hell! Ik
haalde mijn sportmaatje op. Samen fietsten we naar het plek des onheils. De
frisse bootcampers druppelden binnen. Sommige op de fiets, andere met de auto.
We waren compleet, zo constateerde de bootcampjuf tevreden. “Kijk
uit, hondendrollen”, en zoef, daar gingen we. In een draf de hei op. De
zendtoren was in mist gehuld. Mijn hart bonkte als een bezetene. Uiteraard liep
ik achteraan, maar thank god, ik liep. Gelukkig stopten we. We gingen even wat
oefeningen doen. Op een omgezaagde boomstam squatten. Sorrieh? Ik besloot
achter de boomstam te squatten. Ik was tenslotte voor het eerst en was nog maar
net bezig met bodybalance, dus aan die balans werd gewerkt. Toen kregen we het
commando ‘opdrukken met je handen op de boomstam’. Dat was te doen. Opdrukken
met je voeten op de boomstam en je handen in de kleine steentjes was dan weer
minder grappig. Voorzichtig vroeg ik mijn buurvrouw of het niet zeer deed bij haar.
Ze knikte. Ik zuchtte opgelucht. Ik was geen mietje.
Goed, op een draf verder.
Mijn hartslag werd torenhoog. Mijn hoofd nam de kleur aan van een tomaat. Zelfs mijn
lenzen besloegen. Op een veldje gingen we oefeningen doen. We stonden tegenover
elkaar. Moesten sprinten, op onze rug liggen, uitstrekken, opstaan, in de lucht
springen en weer sprinten. Bij de uitleg kreeg ik het al Spaans benauwd. De
uitvoering was erger dan ik had kunnen bedenken.
Het makkelijkste was het op mijn rug liggen en uitstrekken.
Dat kon ik echt goed. “Opstaahaaaan en gaaahaaaan”, hoorde ik. Oh ja. Ik veerde
op, sprong omhoog en zette aan. Met mijn wilskracht was niks mis, maar aan de
rest wat ik nodig had om deze bootcamp te overleven schortte van alles. Ineens realiseerde ik
me wat die kandidaten van het televisieprogramma Obese moesten doorstaan. Met
een overgewicht van heb ik jou daar, met veel te zware ballen zeulen, op hun
rug liggen en omhoog zien te komen. Zo voelde ik me ook. We holden weer vrolijk
terug. Op naar de vijf minuten rek- en strekoefeningen. Mijn harstslag daalde,
ik kreeg weer babbels en vond het stiekem toch wel heel leuk, dat buitensporten
op zondagochtend. “Weet je wat ook heel leuk is”, vertrouwde een bootcamper mij toe, “bootcampen
in de sneeuw.” Ik keek haar niet-begrijpend aan. Zij had geen idee hoe
ontzettend onhandig ik ben in winters weer. Het was zinloos dat deze bikkel uit
te leggen, ik waagde me er niet aan. Ik glimlachte en knikte. Dit waren echt
helden.
Na de bootcamp stapte ik op mijn spinningfiets. Langzaam
voelde ik de vermoeide spieren tot leven komen. Ik was trots. Ondanks het missen
van een hardloop-gen had ik het toch maar mooi geflikt.
Uitgeput, met mijn handjes truttig in elkaar op de foto. Maar hell yeah! bootcamp overleefd!
