vrijdag 28 juni 2013

Ka aan de groene smoothie


Ik weet het niet. De biologische scharrelsupermarkten trekken mijn aandacht vooral niet. Ik zou best meer biologisch willen eten, maar wil daarvoor niet zo’n winkel in. Sinds ik aan de aan de groene smoothies ‘zit’, is alles anders en ga ik grenzen over die ik voorheen als onneembare vestingen zag.

Zo had ik toch echt nooit bedacht dat er een dag zou komen waarop ik ’s ochtends in alle vroegte andijviebladeren onder de kraan afspoel en die samen met fruit en gebroken lijnzaad in een blender prop. Ja hoor. Andijviebladeren. Gebroken lijnzaad. Blenden die hap en drinken. Gewoon drinken die groene smoothie. Daarna voel ik de energie door mijn aderen razen.
 
Best groen.
 
Ik praat daar zo min mogelijk over –dat zou mijn reputatie tamelijk aantasten-, alleen voor andere groene-smoothie-addicts maak ik een uitzondering. Met hen wissel ik schaamteloos recepten uit. Ruilde ik vroeger vooral taart- en dessertrecepten uit, nu zuig ik gretig alle groentetips op als een spons.

Bij mijn vrienden uit mijn leven voor de groene smoothie kan ik echt niet met deze verhalen en recepten aankomen. “In godsnaam Ka, ik wil thee. En ik wil taart. Veel taart”, smeekte mijn vriendin. “Doe s normaal Ka. Prak voor mijn part spinazie in je bier, maar hou op. Ga dronken worden. Nu!”, sommeerde mijn goede vriend.

Ben ik nu een vrolijke hiephiephoera-biologische-scharrel-eter met geitenwollen sokken geworden? Ik geloof het niet. Toen ik me laatste waagde in zo’n scharrelwinkel om noten (ja, he he, zonder zout) te kopen, keek ik mijn ogen uit. Ik geloof zelfs dat ik minutenlang naar de caissière staarde. Zij zag er zo….zo anders uit, zeg maar. Wel gezond, maar zo allejezus saai. Kleurloos. Verantwoord. Ietwat zuur.

Van driekwart van de producten die in haar winkel in de schappen stonden, had ik van mijn leven niet gehoord. Vanaf dat moment nam ik me voor: die groene smoothies hou ik erin, de noten ook en verder is het klaar. Ik wil me niet verdiepen in scharrelpindakaas en allerlei zaadjes. Naast het feit dat ik niet weet wat het is en me afvraag hoe ver ik moet gaan, is het allemaal ook nog eens reteduur. Misschien is dat ook wel de reden waarom de caissière er ietwat zuur, doch verantwoord eruit ziet. Laat mij dan maar zo nu en dan een flink stuk taart en veel chocola naar binnen stampen; daar word ik in elk geval zeer verantwoord blij van.
 
Scharrelworteltjes.