Enfin. Dit afscheid, gehouden in een leuke kroeg in mijn
voormalige werkplaats, was van een ander soort. Hier had ik zin in. Mijn
emo-momentje had ik drie weken terug, toen ik mijn bureau op de redactie
leeghaalde. Terwijl mijn collega’s, de mensen waar ik dag in dag uit mee had
gewerkt, waarmee ik grappen en grollen uithaalde, lijdzaam toekeken hoe ik
mijn personal things in twee big shoppers liet zakken, hoopte ik dat ik het droog zou houden. Voor mijn Gooise collega
Esther had ik een cadeautje; het boek ‘Doei’ van Kakhiel. Leek me zeer
toepasselijk. Dat boek ging gewoon weer mee naar huis, ik kon het niet
opbrengen het haar te overhandigen zonder dat ik in snikken zou uitbarsten.
Voor niemand leuk als ik zo over de gieren ben. Bovendien word ik er niet mooier
van. Een rode neus, rode ogen, overal snot. Nee, ik besloot het naar Esther op
te sturen. Met een knoop in mijn maag en tranen in mijn ogen, verliet ik de redactie.
Dat was toen.
Nu had ik zin in het afscheid. Samen met nog drie afvalligen.
Het was leuk mijn collega’s te zien en even bij te kletsen. Aan de bar zat ik
met Esther te roddelen. Ik sloeg twee rosétjes achterover en vond het jammer
dat ik het daarbij moest houden. Ik kreeg een doos vol persoonlijke cadeautjes
van mijn ex-collega’s. Mijn opperhoofd van toen sprak mooie woorden. Met droge
ogen, zelfs stralend, nam ik ze in ontvangst. Geen spoortje emotie. Ik was
trots op mezelf. Ook was ik trots op Esther. Want Esther had voor mij een zeer toepasselijk cadeautje. 'Doei' van Kakhiel. Had ze al in huis toen mijn envelop op haar deurmat plofte. Sommige dingen moeten gewoon zo zijn denk ik dan maar weer.
Een doos vol cadeautjes van de mensen waarmee ik dag in dag uit op de redactie werkte. |
Maar goed. Natuurlijk juichte ik te vroeg. Na de borrel racete ik naar
mijn sportschool, op naar de spinningles. Of het nou kwam door de twee
rosétjes of doordat ik rustig werd van de fietsflow, ik weet het niet. Maar de
hele les lang had ik snot in mijn neus. Een snottebel die ik niet voorgoed kon
ophalen. Bovendien prikten de tranen in mijn ogen. Ik haalde hard mijn neus op.
Om vervolgens datzelfde snot voor mijn ogen te trappen. Emoties kruipen immers waar ze
niet gaan kunnen. En dat is maar goed ook.
Meer blogs lezen? Ga dan naar www.damespraatjes.nl daar staat elke twee weken een verse blog van mij!