 |
| Aaaarrgghhhh. Kerststress. |
“He, lekker, morgen Kerst”, wrijft De Man in zijn handen. Lekker? Lekker?! Ik heb het druk. De kerststress giert door mijn lijf. Het is half elf ’s avonds en als een zot hang ik nog snel een was op. Hoef ik dat morgen, op kerstdag niet te doen. Kerstavond, zo leert mijn geschiedenistraditie, vieren wij. Gezegend met twee Duitse oma’s, is daar geen ontkomen aan. In Duitsland is Kerstavond de belangrijkste avond. Punt uit. Vierden we vroeger deze feestelijke avond bij mijn ouders, nu heb ik het stokje overgenomen en komt de familie bij ons. Mijn boenders hebben er zin in. Willen hun cadeautjes vast uitpakken. “Ik krijg toch wel een vriendenboekje?”, zeurt mijn kleinste al dagen.
Om half zes gaat mijn wekker. Ik spring uit bed. Por de grootste
en de kleinste wakker. Slaperig sjokken ze van de trap. Ik stamp een boterham
in die kereltjes, kleed ze aan, zet ze in de auto en geef gas. Ik mag ze
afzwiepen bij opa en oma. Een verademing. Want nog al je kerstboodschappen doen
met die twee om je heen is voor niemand leuk. Normaal gesproken negeer ik ze in
de Appie als ze slidings in de gangpaden maken, de supermarkttelevisie saboteren en hard schreeuwen, maar
vandaag ben ik bang dat ik het niet aankan. Binnen een uur heb ik alle
boodschappen binnen. Ik kom thuis, ruim de boodschappen op en krijg het
benauwd. Zijn dit wel genoeg sperziebonen voor iedereen? Nee! Natuurlijk niet!
Ik trek mijn jas aan, hol naar de buurtsuper en haal nog wat sperziebonen
erbij. En een pakje Croma. Voor je kan niet weten. Ik kom via de voordeur
binnen, loop in een rechte lijn naar de keukendeur en spring op mijn fiets. De
laatste cadeautjes moet ik nog hebben. Ook vind ik dat ik een zwart blazertje
nodig heb en dat mijn wenkbrauwen een zootje zijn.
Het is druk in de winkels. Ik bump vervelende mensen opzij,
zoek naar een blazertje. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Waarom? Waarom moet
ik nu een zwart blazertje? Oké. Geen zwart blazertje, maar mijn wenkbrauwen
moeten wel. Nu! Ik bel mijn schoonheidsspecialiste. Ze neemt niet op. Ik roei
mijn cadeautjes binnen, gooi een twee-euromunt in de ketel van het Leger des Heils
om mijn geweten te sussen. “Gezegend kerstfeest”, roept de heilsoldaat me nog
na. Ik steek mijn hand op. Met een volle boodschappentas loop ik een
superchique beautysalon binnen en vraag of iemand mijn wenkbrauwen nu kan
fatsoeneren. Ik hoor zelf hoe gehaast ik praat en denk aan mijn coach. Ademen.
Ademen. Adem! De dolfijnenmuziek die ik op de achtergrond hoor werkt niet mee
om mijn hartslag te laten dalen. Maar als ik eenmaal lig, het meisje zorgvuldig
mijn wenkbrauwen plukt, word ik rustig. Ik overzie de kerstchaos opeens. Kan
mij het. Het wenkbrauwen-epilerende-meisje kwaakt tegen me aan. “Hoe verzin je
het? Albert Heijn is gewoon open op tweede kerstdag. Zielig hoor, voor dat personeel.”
Ik schiet overeind. “Serieus?! Zijn ze open?” In mijn hoofd jubelt een
kerstkoor, komt de kerstman ho-ho-ho-roepend voorbij en kijken engeltjes mijn
sereen aan.
Ik ben gered. Ik hoef slechts na te denken over twee
kerstdagen. En donderdag, donderdag kunnen mijn boenders gewoon weer een
sliding maken door de gangpaden van Appie, de supermarkttelevisie saboteren en heel hard
schreeuwen. Mij krijgen ze niet gek.
Happy Christmas!
Meer blogs lezen? Ga dan naar www.damespraatjes.nl daar staat elke twee weken een verse blog van mij!
