woensdag 11 september 2013

Ka wordt voetbalmoeder

De kans dat mijn boenders op ballet gaan, is gering. Tuurlijk, zijn er zat jongetjes die het ambiĆ«ren om een pirouette op hun spitzen te maken, maar eerlijk gezegd zie ik mijn mannen dat niet doen. Gevoelsmatig zeg maar.
 
Hoewel ik zelf waterpolo in mijn hoofd had, want daar krijgen ze zo’n gave schouderpartij van en het moederoog wil tenslotte ook wat, dacht mijn oudste daar heel anders over. “Ik wil op voetbal.” Ik verstijfde. Oh mijn god. Voetbal. Ik zag mezelf al staan op winderige, regenachtige zaterdagochtenden langs de lijn van de voetballende peanuts. Met van die ouders die vast retefanatiek hun kroost in beweging schreeuwden. Maar ook zag ik Sylvie van der Vaart voor me. Rijkdom. Dansende blonde lokken, eindeloos figuur. Ik zag mijn zoon, een voetballer van formaat, voor tonnen verkocht worden aan andere voetbalclubs en zijn moeder nimmer vergat. “Want”, zo vertelde hij in interviews, “dankzij mijn moeder ben ik zo ver gekomen.” En pats, daar kreeg ik een vakantiehuis op Ibiza voor mijn verjaardag.

Ik belandde weer op aarde. Goed. Voetbal. Waar moest ik beginnen? Ik informeerde hier en daar. “Mwoah, jah, god, je kunt overal heen. ’t Gooi, Wasmeer…” Facebook bracht uitkomst: een van mijn vrienden deed een oproep. Wasmeer kon ‘gigantjes’ gebruiken. Gozertjes van 5/6 jaar. Nou dat trof: ik had een gigant van 6 jaar thuis lopen die wilde voetballen.

En zo stond ik op een onmogelijke tijd op woensdag –van 18.00 tot 19.00 uur- langs het veld. Samen met mijn kleinste die over een jaar ook een gigant is, of ie nou wil of niet, en met een trotse opa en oma. De jochies ontroerde me, mijn oudste het meest. Trefzeker trapte hij die bal. God. Ik glom. Wilde al die ouders langs het veld er fijntjes op wijzen dat die daar, die zo goed bezig was, de mijne was. Ik besloot het niet te doen. Ik zou namelijk week in week uit met deze ouders op dat onmogelijke tijdstip staan. Mijn bodypumples moest ik opofferen. Maar ja, je bent een voetbalmoeder of niet…

Van het spelletje snap ik overigens niet veel. Vroeger wel, toen ik in de kroeg zat, met twee bier in mijn hand, turend naar een groot scherm waarop Oranje speelde. Toen was ik deskundig. Maar nu? Het zweet brak me uit. Maar wederom kwam een helpende hand via Facebook…

Dit is mijn bijbel de komende jaren!
 

Inmiddels ben ik de bezitter van het boekje “Moeders langs de lijn”, geschreven door Sandra Blikslager. Met een voetbal ABC, antwoorden op vragen als: waarom Marokkanen hun onderbroek aanhouden tijdens het douchen. Kortom dit is mijn bijbel. Die ik over twintig jaar, in de vuurkorf in de tuin van mijn huis op Ibiza, ongetwijfeld ritueel kan verbranden omdat ik dan wederom een deskundige ben.

Maar eerst zal ik me door ellendige jaren met trainingen, voetballertjes naar de tegenpartij rijden en smerige wassen wassen, moeten slaan. Want ja, je bent een voetbalmoeder of niet…