 |
| de adrenaline giert door mijn aderen... |
“Heb jij je fiscaal overzicht van 2017 voor me?”
Sinds ik wakker ben exploderen de gedachten een voor een in
mijn hoofd. Ik moet die hersenbommetjes noteren voor ik het vergeet. Eerst maar
eens even koffie. De Man gaapt en herhaalt zijn vraag. Iets met een fiscaal
overzicht. Geen idee waar hij het over heeft. Ben niet van de cijfers maar van
de letters. Ik verbaas mezelf als ik binnen een minuut het gevraagde document
uit mijn bankzakenapp tevoorschijn tover. Check.
Vervolgens hark ik de troep in huis aan. Ik doe dat in
bikini omdat ik voornemens ben te zwemmen. Gaandeweg de ochtend vermoed ik dat
mijn beweegplan voor die dag iets te ambitieus is en in plaats van het chloorwater
induiken neem ik een douche. Om klokslag elf uur zit ik aan Carmens desk. Gisteravond
besloot ik dat online inchecken niet iets voor mij is en dat mensen die een toerismeopleiding
hebben gedaan daarin ongetwijfeld uitblinken. Klopt. Binnen no-time regelt Carmen
de vliegtuigstoelen. “Veel plezier he?” slaat ze knipogend op mijn schouder.
“Alaska? Wat moet je daar nou? Wat zie je van de middelste
regel?” vraagt Hein. Ik knipper met mijn ogen en focus. Een a, f, c of is dat
een o? “Je moet je lenzen beter schoonmaken, Van Leeuwen,” zucht de lenzenman.
Ik rol met mijn ogen. “En nee, niet rollen met je ogen maar vaker knipperen. Is
ook goed voor je kijkglaasjes.”
Ik race naar huis. Terwijl ik mijn koffer volstamp met koek,
snoep en kleding zit Tommie treurig op de bank. “Ik wil eigenlijk niet dat je
gaat, mama.”
De woorden van mijn jongste bouncen in mijn hoofd en
verstoten alle gedachten. Ik ga naast hem zitten en sla mijn arm om zijn
schoudertjes. Als ik mijn koffer wil dichtritsten legt hij zijn hand op de
mijne. “Wacht even. Deze moet ook mee.”
Als ik mijn neus stop in de blauwe knuffelmuis, ruik ik Tommie. De
tranen knipper ik hard weg. De lenzenman kan trots op me zijn.
