Het begint ermee dat ook ik gewoon entree moet betalen,
terwijl ik toch echt niet van plan ben ook te spelen. Ik ben namelijk van plan lekker te
zitten en te lezen. Ik mag wel zoveel koffie drinken als ik wil en dat kost
niets. Na twee bakkies van die bocht uit zo’n achenebbisj-koffieautomaat ben je
straalmisselijk. Je houdt het dan echt wel voor gezien en schakelt van pure
ellende over op water. Ik probeer te lezen, ik heb de krant meegenomen. Maar
dat is schier onmogelijk. Mijn boenders roepen me continu. Ik hoor hun stem. Om
ze te vinden verdraai ik continu mijn nek. Als ik ze eindelijk in het vizier
heb, moet ik zwaaien als een dolle wat dan wel weer goed is voor de kipfiletjes
onder mijn arm. Het roepen is overigens universeel, niet alleen doen mijn
boenders dat, dat doen al die kinderen. En die kinderstemmetjes lijken best op
elkaar, dus continu kijk ik als een gek om me heen om tot de conclusie te komen
dat het de mijne niet zijn die roepen. Dus opgelucht lees ik weer verder en
denk: ‘hoor ik het nou goed? Is dat er een van mij?’ en ja hoor, daar gaan we
weer: nek verrekken, zoeken, vinden en zwaaien.
Koffie, kranten en een notitieboekje voor als ik heldere ingevingen krijg. |
En dan de herrie. Mijn god. Ik zorg altijd dat ik zo
ongeveer als eerste binnen ben, dan wordt het langzaam druk om me heen en bouwt
het gegil langzaam op. Ik trek het niet om in een sporthal te arriveren waar de
gillende kinderen al een tijdje lekker op dreef zijn. Maar zelfs als ik die
geluidsbarrière nauwkeurig opbouw, dan nog is het gegil van die koters niet te
harden. ‘Niet zeuren’, zegt de directie van de indoorspeelhel, ‘wij hebben in
onze accommodatie veel aandacht gegeven aan geluidsisolatie. Zo proberen wij
het “kabaal” van de spelende kinderen op een
prettige manier te absorberen. Via een ingewikkeld proces wordt dit zelfs
omgezet in energie. Op deze manier is het prettig om bij ons te verblijven als
ouder zonder “gek” te worden van het lawaai. De vooral hoge tonen worden
gefilterd voor 70% door het speciale plafond.’ Omgezet in energie?! Hoezo?! Dat
moet inderdaad wel een heel ingewikkeld proces zijn. Een paar uurtjes indoorspeelhel kost mij bakken met energie.
En natuurlijk stelt mijn kleinste mij niet teleur;
regelmatig staat ie krijsend op het hoogste plateau omdat ‘ie er niet meer af durft.
Moet ik met mijn dikke billen nog klimmen ook om die kleinste eraf te plukken.
Want om nou als een doorgedraaide Louis van Gaal aan de kant aanwijzingen te
geven, dat weiger ik pertinent. Kost nog meer energie.
Ziet er goed uit! |