Ka is een papiertijger

Echt een supergave familyplanner!

Ja, allemaal leuk en aardig die moderne techniek, maar voor mij gaat er niets boven een agenda. Niks met mijn te dikke vingers een afspraak op dat veel te kleine toetsenbordje van mijn smartphone intikken, nee, met sierlijke letters in mijn agenda schrijven. Waar ik ook stickers in kan plakken. En bonnetjes tussen kan bewaren. Niet dat het er toe doet, maar toch.

De Man denkt daar heel anders over. Als hij al een afspraak ergens wil noteren, dan zeker niet op een papieren kalender. Ik zweer erbij. Ik zit daar toch maar een beetje te niksen op die wcpot, kan ik beter even de planning doorlopen.

De Kidsproof Familyplanner is een goeie. Overzichtelijk en je hebt ruimte om de afspraken van zes personen in te vullen. En achterin, oh heerlijk!, een vel vol stickertjes. Leuke stickertjes.

Ik dacht: welja, daar ga ik over bloggen. En wat denk je wat? Jij kunt ook zo'n kalender winnen. Moet je even meedoen aan de actie. Kijk maar snel op www.damespraatjes.nl/2014/ka-een-papiertijger

Zeg nou zelf, dit zijn toch geweldige stickers?!

Ka vindt een mobiel

Ik fietste hard. Maar remde nog harder toen ik een Galaxy Note 3 midden op het fietspad zag liggen. Mijn achterband slipte weg. Ik liep terug en pakte de mobiele telefoon op. Ik deed m haastig in mijn zak, alsof ik m gepikt had. Ik vervolgde mijn weg. Het ding brandde in mijn jaszak. Ik zette mijn fiets op slot en haalde de mobiel die niet van mij was uit mijn zak. Hij vroeg om een code. Op de achtergrond zag ik een foto van een poolhond. Ik drukte op wat knopjes. Er gebeurde niets. Ik moest wachten tot iemand mij zou bellen. Ik stelde me voor dat er gebeld werd op dat vreemde toestel. Dan moest ik opnemen. Wat zou ik dan zeggen? Hallo met Ka? Nee, natuurlijk niet. Dan hing degene aan de andere kant weer op. Hallo met de vinder van deze mobiele telefoon? Sjonge. Dat klonk wel heel idioot. Eigenlijk hoopte ik dat niemand zou bellen. Ik had tijd nodig.

En de poolhond, de poolhond zweeg in alle talen.

De poolhond keek me hongerig aan. Stom beest. Ik deed mijn boodschappen. Van wie zou deze mobiele telefoon zijn? En zou de eigenaar nou helemaal in paniek zijn? Zou het zweet onder zijn oksels klotsen, zou hij het niet meer hebben? Het leek me een telefoon van een man. Zo’n ding past niet in een hip damestasje. Ik pakte de telefoon weer uit mijn zak. Trok het pennetje eruit. Tikte interessant op het scherm. Er gebeurde niets. Misschien was de eigenaar wel zo enorm blij als hij zijn telefoon terug kreeg dat ie mij een dikke beloning gaf. Dat zou wat zijn. Ik grijnsde. En kocht vast wat truitjes van de winst.

Ik liep naar de drogist om mijn laatste boodschappen te doen. Daarna zou ik naar huis gaan en op internet eens gaan speuren hoe met mijn vondst om te gaan. Naar de politie wilde ik m niet brengen. Ik wilde eerst zelf eens kijken of ik de eigenaar kon terugvinden. Tevreden keek ik naar het batterijicoontje. De Galaxy Note 3 had voldoende voedsel. Mooi. Ik pakte tandpasta, een zak drop en haarverf sloot in een lange rij voor de kassa aan. Toen ik aan de beurt was, stond er een man naast me. Of hij even voor mocht om wat te vragen. Ik knikte. Tuurlijk. Ik verstijfde. Hoorde ik dat nou goed? Vroeg hij nou aan de caissière of er een mobiele telefoon was gevonden? Uit het niets vroeg ik: “Wat voor een telefoon?” alsof dat een vraag was die er toedeed. Ik weet niet eens welk type iPhone ik zelf heb. “Een Galaxy Note 3”, antwoordde de man. Ik haalde het ding uit mijn zak en hield m omhoog. “Deze?”. Stralend keek hij me aan. Ik gaf hem de telefoon, hij toetste een code in, de poolhond verdween en daarvoor in de plaats verschenen zijn apps. Mijn mond viel open. Ik vertelde waar ik de telefoon had gevonden en dat dat toch al zo’n drie kwartier geleden was. De caissière stond met open mond te luisteren. Ik stond aan de grond genageld. Ik geloof niet in toeval. Maar wat nou als ik niet naar de drogist was gegaan? Maar dat was ik wel. De man stotterde wat. En gaf me een warme hand, groette vriendelijk en verliet de drogist. De caissière en ik keken elkaar aan. Hoe Was Dit Mogelijk? Van schrik vergat de caissière mijn haarverf af te rekenen. Ik hield mijn mond. Een beloning had ik niet gekregen, nou dan was dit mijn beloning, zo dacht ik. Ik verliet de drogist en keek of ik de man nog zag. Nee. Hij was weg.

Het bleef nog lang onrustig in mijn hoofd.

Meer blogs lezen? Kijk dan eens op www.damespraatjes.nl. Daar is wekelijks een verse blog van mij te lezen.

Ka moet een Juichpak

Wat een geweldig pak. Old skool trainingspak. Wie wil dat nou niet?

Roy Donders. De stylist uit het zuiden. De man van de harde krullen en worstenbroodjes. Zoals ik altijd een zwak had voor Andre Hazes, zo heb ik ook een zwak voor Roy. Nadat ik hem ontmoette en interviewde wist ik het zeker: deze jongen klopt. Is te goed voor deze wereld. Ik volg m met veel plezier.

Toen ik las dat hij een Juichpak had ontwerpen die verkrijgbaar is bij de Jumbo, veerde ik op. Die MOEST ik hebben. Maar Ka, het ding is knaloranje? Ja dus? Ik wil het ik wil het ik wil het. 

De zegels heb ik bij elkaar, het pak is besteld, 12 juni kan ik m ophalen.

Natuurlijk heb ik er een blog over geschreven. Over opblaasbare leverworsten en verre reizen naar Casablanca. Ik maak wat mee.

Lees maar op: http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-moet-een-juichpak

Ka en haar magische borstbeen

Prachtig borstbeen toch?

Ik had woensdag een interview met een diëtiste en een kinderfysiotherapeut. Zij zijn gestart met het project Kinderen in Beweging. Een programma van drie maanden voor kinderen met overgewicht. Ik vond het een interessant gesprek. Want hier werd niet het belerende vingertje opgeheven, nee, hier werden kinderen geholpen.

Na het gesprek, toen ik naar huis fietste, dacht ik aan vroeger. Ik was ook een meisje dat aan de stevige kant was. Mijn moeder moest alle zeilen bijzetten bij de schoolarts die mij ogenblikkelijk op brood en water wilde zetten. Mijn oudste is hetzelfde lot beschoren.

Soms denk ik dat we met z'n allen een beetje doorslaan. En mogen kinderen niet meer dik zijn. Tuurlijk weet ik dat overgewicht niet goed is en dat je daar wat aan moet doen. Ik vrees alleen dat het jammerlijk mislukt met al die voedselgoeroe's die om het hardst schreeuwen en nog maar een kroppie sla naar binnen stampen.

Laten we ze helpen. Op een leuke manier. Zoals de dietiste en kinderfysiotherapeut dat met Kinderen in Beweging doen.

Ruim dertig jaar geleden keek de sportarts naar mijn borstbeen en zei: "Het komt goed." En het kwam goed. Nooit zal ik maatje zero halen, maar ben sportief en voel me gezond. Is dat wat?

Lees mijn blog op http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-en-haar-magische-borstbeen

Ka viert moederdag

Love mom!

Moederdag. Sinds zes jaar heb ik te maken met deze dag. Nog steeds ben ik er niet uit wat ik er nou eigenlijk van vind. Om deze dag in goede banen (lees: zoals ik het wil) te leiden, tref ik mijn maatregelen. Zo verzamel ik een paar weken voordat het Moederdag is, eventuele cadeautjes. Die plak ik op. Makkelijk voor De Man en voor mijn boenders. Krijg ik tenminste wat ik wil.

Een beetje knip- en plakwerk en voila: moeder krijgt wat ze wil ;-)

Het mooiste selfmade cadeautje kreeg ik drie jaar terug van mijn oudste; een mee-neem-kusje. Koester ik nog steeds.

Nog een paar nachtjes slapen... ik kijk er naar uit. Lees mijn blog maar op http://www.damespraatjes.nl/2014/ka-viert-moederdag

Ka is Rainman

In ons allemaal schuilt een autist. Groot of klein, we hebben allemaal onze eigenaardigheden. Zo zag ik maandag het programma Levenslang met dwang op RTL 5. Mijn, door mij zelf bestempelde autisme, reduceerde tot nul. Tot een flintertje.

Deze mensen moesten dealen met het echte grote zware werk. Een deelnemer staat dagelijks vier uur voor de spiegel. Zelfs zijn wimpers moeten goed zitten. Of dat meisje met smetvrees. Dat het glas bij haar flesje cola laat voor wat het is omdat dat HEEL vies is. Dan maar uit het flesje drinken. Met open mond heb ik er naar gekeken. Wat erg. En hoe kom je daar in godsnaam van af?

Dan valt het best mee dat ik als ik bloemen in een vaas schik, de bloemen tel. En dat ik als ik ga sporten, altijd op hetzelfde plek sport en me omkleed. En de was ophangen! Dat is ook zo'n autistisch dingetje...

Lees mijn blog maar www.damespraatjes.nl/2014/ka-rainman