Ik doe het verrassend goed als solo reiziger...

Basha is my name, beautiful Karrrrren."

Als ik zijn warme gezichtje wakker kus, opent hij zijn ogen. "O mama, vandaag ga je."

Zes weken terug boekte ik de reis en vandaag is het zover. Ik rits mijn tas dicht, hug mijn mannen en als ik in de trein naar Schiphol zit start mijn avontuur. Hoe kom ik ooit in Amerika, vraag ik me af terwijl het Hollandse landschap voorbij dendert. Ik bijt op mijn lip. Vanavond ontmoet ik mijn liefste Eef. In Seattle. Eerst geloven, dan zien.

Als ik op Schiphol aankom, mijn tas afgeef en bij de zelfscan mijn paspoort laat controleren, krijg ik het even benauwd. Het apparaat knippert driftig en blijft zeggen dat ik vooral moet blijven staan en  moet wachten op een medewerker. Ik heb weinig keuze: het hekje voor en achter me zijn hermetisch afgesloten. De rij wachtende mensen hoor ik diep zuchten. Een forse kerel van de Marechaussee bevrijdt me uit de paspoortsluis en tuit zijn lippen als hij naar de foto op mijn paspoort kijkt. "U bent wat kilo's kwijt zie ik aan uw gezicht. Snapt dat apparaat niet." Hij laat me gaan en opgelucht loop ik door en stort me op het freetax shoppen.

Alsof ik het de gewoonste zaak van de wereld is, land ik op Heathrow. "Mama, waar ben je? Ik zit op school en app stiekem vanaf de wc," meldt Bob. Ik glimlach. "Kind, het gaat verrassend goed. Ik ben in Londen," laat ik mijn oudste weten. Ik krijg een duim van hem terug. Ik slenter langs de winkels, koop broodjes, nootjes en trakteer mezelf op de paaseditie van Tony Chocolonely. Op weg naar mijn gate loop ik langs de toiletten. Een kleurrijke Bob Marley zwabbert luid zingend de vloer schoon. Hij heeft in de gaten dat ik naar hem kijk en lacht zijn tanden bloot. "Beautiful women, how are you?" Ik loop naar hem toe, schud hem de hand en vraag of hij met mij op de foto wil. Samen maken we stralend een selfie. "Basha thats my name, beautiful Karrrren." De 'r' rolt lang en vrolijk uit zijn mond. "Stay safe wherever you go." Ongetwijfeld zegt hij het tegen iedere vrouw, maar voor nu voelt het speciaal en geeft me moed. Ik geef hem een high five en loop door.

ready for takeoff.... 

Elf uur zit ik in het vliegtuig naast een keurig Brits echtpaar. Ik huil bij A Star is Born, ik eet mijn reep op, kijk naar Can you forgive me, stort me op het eigenlijk niet te hachelen maar nu wel vliegtuigvoedsel, krijgt kramp, lees de Linda uit, staar uit het raam, val in slaap en voor ik het weet raken de wieltjes van het vliegtuig de grond in Seattle.

Ik sluit Eef dolgelukkig in mijn armen en krijg een berichtje.  "Mama? Waar ben je?"

"In Seattle, Kontje, ik ben gewoon in Seattle," antwoord ik Tommie. En opeens dringt 't door.

I made it.

omg! Seattle! I made it.