Thermo-ondergoed en muts

Ik weet het al een jaar. Een jaar lang weet ik dat ik naar Alaska ga. Want daar woont Eef. En Eef wordt 40. Dat is niet leuk, maar wel als ik samen met de moeder van Eef naar Alaska reis om haar bij te staan. Mijn komst had een verrassing moeten zijn. Want dat ik ooit naar Alaska zou gaan, leek onmogelijk. Ik heb niets met sneeuw en kou. Ik ben als de dood dat een beer mij opeet. Ik overleef het niet zonder winkels in een straal van 5 kilometer. Zo vaak heb ik Eef gezegd: "Mens, pak je boeltje op en begin een bed & breakfast in Portugal. Zie je mij ook een stuk vaker." Maar Eef is standvastig. En niet van haar stuk te brengen. En dat siert haar.

Samen met Peet hebben we nog even geprobeerd het te verzwijgen voor Eef. Dat haar moeder zou komen, wist ze inmiddels, die troef legden we vast op tafel. Maar dat ik, Ka de Kou-hater zou komen, dat verzwegen we. Maar de druk werd hoog, Eef d'r voelsprieten maakten overuren. Wanhopig vroeg Peet mij hoe belangrijk het was mijn komst geheim te houden. We zwichtten onder de druk van die priemende voelsprieten. En gelukkig maar; de voorpret doet Eef goed. Meer dan goed.

Enfin. Alaska. Das een beste onderneming. "Goh, wat gaaf zeg, ik hoorde dat je naar Antartica gaat", klopte de spinningjuf mij vrolijk op mijn schouder. Nee Alaska. En een dag en nacht in Seattle. Ik zeg het alsof ik het over de buurvrouw heb die op wereldreis gaat. Maar, nee, oh mijn god. Ik ben het. Over vier dagen is het zover.

Wat neem je mee? Het eerste dat ik kocht was thermo-ondergoed. En een muts. Daar moet ik het een heel eind mee gaan redden. Snowboots vinkte ik ook van mijn lijstje. Een uitstekende aankoop gezien het barre winterse weer wat we hier in Nederland hadden. Als ik weer eens vloekend aan kwam (bagger sneeuw, ik haat het), dan wees men mij er fijntjes op 'dat het in Alaska nog veeeel kouder is, wen er maar vast aan'. Steevast was mijn antwoord: "Maar daar hebben ze niet zo'n snijdende oostenwind."

Goed. Thermo-ondergoed, een muts en snowbootsen. En dan? Badpak en zonnenbril. En cadeautjes. Bergen cadeautjes. "He Kaatje, je gaat naar Eef hoorde ik, kun je een aardigheidje voor haar meenemen." Tuurlijk. "Ach, neem even een cadeautje mee, dan hoef ik het niet op te sturen." Geen punt. "Als je gaat he, naar Eef en Peet, neem dan even paaschocolaatjes mee. Vindt ze leuk." Met als gevolg dat mijn geleende koffer op wieltjes vol cadeautjes zit. En boeken. Boeken die ik overal kan lezen en dan bij Eef kan achterlaten, zo had ik bedacht. Wellicht moet er ook nog wat kleding mee.

Kleding. Ja. Wat?! Hoeveel? De stressvlekken vliegen mijn nek in. Ik blaas in een zakje en herhaal als een mantra: er is een wasmachine, er is een wasmachine, er is een wasmachine. Het helpt. Wat moet ik nog meer meenemen? Ik ben het overzicht kwijt, het spoor bijster en besluit een blog te beginnen. Omdat het wellicht leuk is mij te volgen, want mijn vertrek naar Alaska is bijzonder. En zo vogel ik uit hoe ik een blog aanmaak. Kost me ruim een uur. En dat uur heb ik best hard nodig om andere zaken te regelen. Ik had een krantenpagina kunnen maken (maandag deadline, zoveel te doen), ik had wat kleding kunnen uitzoeken. Nou ja. Laten we het er maar ophouden dat ik een deadline-knaller ben. Als het niet meer anders kan, als de tijd mij op de hielen zit, presteer ik het best.

We zullen zien.