Ka op het Boerenkooltoernooi

Je denkt toch niet dat ik midden op de dag een bord boerenkool naar binnenschuif?!

De winterstop van het voetballen van mijn oudste is drie weken op weg, en ik moet toegeven: een verademing. Hoewel ik het belangrijk vind dat er wekelijks een potje wordt gevoetbald en een avond wordt getraind, is het Grote Niets ook zeer aangenaam. Geen geheu op de zaterdagochtend. Want de Giganten moeten altijd diep in de nacht verzamelen. Zo stonden de Giganten een paar weken terug om 7.30 uur in het clubhuis. Het team moest naar Baarn. Half acht! Dat is goddomme vroeger dan naar school gaan. ‘Oke. Kom op. Actie in de taxi’, klap ik in mijn handen om te proberen mijn boenders in beweging te krijgen. De kleinste moet namelijk mee, want er is op zaterdagochtend niemand thuis. ‘Eet je broohood op, toe nou! Waar zijn je schoenen? Heb je je tanden al gepoetst?’ Echt heel gezellig. Voordeel van dat idioot vroege opstaan om te voetballen is wel dat je nog een heel lange zaterdag voor de boeg hebt.

In die winterstop wordt even een uitzondering gemaakt voor het Boerenkooltoernooi. Mijn kleinste kon ik onderbrengen en god wat was ik daar achteraf blij om. Om negen uur kwamen mijn oudste en ik in een bomvol clubhuis. Een krioelende berg van kinderen in sportkleding met daarom heen ouders met wallen. Ik haalde diep adem, nam een snoekduik naar de bar en bestelde koffie. First things first. Langzaam wende ik aan de toestand in het clubhuis. Er zat echt enorm veel leven in al die kinderen. Niet in hun ouders. Die keken treurig naar hun smartphone terwijl ze zaten te wachten op een klef kadetje kaas omdat ze geen tijd hadden thuis te ontbijten. Zo’n dag. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Als ze maar niet dachten dat ik boerenkool ging eten zo midden op de dag.

De groepjes waren inmiddels gevormd en mijn oudste speelde voor Ajax. Van 10.00 tot 14.00 uur stond ik buiten langs de lijn. Uit de clubspeakers schalde knoertharde muziek die me op mijn zenuwen werkte. Ik had honger maar weigerde een bolletje kroket naar binnen te stampen. En zo verorberde ik een stuk of twaalf Sultana’s die standaard in de voetbaltas zitten voor het geval een van mijn spelertjes een hongerklop krijgt.

De Giganten vonden het ook wat veel van het goede al die wedstrijden en de motivatie zakte naar een dieptepunt. Ze waren overal druk mee, behalve met voetbal. “Hoeveel wedstrijden moet ik nu nog?”, vroeg mijn oudste zorgelijk. Ik haalde mijn schouders op. Tot overmaat van ramp stond het team ook nog in de finale en moest tegen het altijd lastige PSV spelen. Ik besloot mijn mannen te motiveren. Sloeg ze hard op hun schouders, highfivede als nooit te voren, en verdomd, het werkte. Er kwam leven in de voetballertjes. Het was niet genoeg, Ajax verloor. Ook dat nog. Ik had inmiddels geen gevoel meer in mijn tenen en was kapot.

De nederlaag tegen PSV wordt stilletjes verwerkt.

Gretig schoof ik aan het eind van het toernooi een smakelijk bord boerenkool met worst naar binnen. Want soms moet je principes hier en daar wat bijstellen.

Mijn oudste liet zich zuchtend in de auto glijden. Zijn hoofd gebogen. “Tweede, we zijn tweede geworden. Alles is voor niks geweest”, baste hij. Ik grinnikte, liet een boerenkoolboer en verheugde me op de komende drie zaterdagen die de winterstop nog duurde.

Meer blogs lezen? Ga dan naar www.damespraatjes.nl daar staat elke twee weken een verse blog van mij!