 |
| Sharon Manassen aan het werk. |
Toen mijn oudste zwemles had, schoof ik wekelijks aan bij een moeder van drie vrolijke jongetjes. De moeder was me al eerder opgevallen: prachtig zwart krullend haar, donkere ogen. Net als haar drie zonen. We raakten bevriend, Sharon en ik, en onze kinderen zwommen zich een baan naar hun diploma's. Toen mijn oudste diploma C in zijn zak had, zagen Sharon en ik elkaar niet meer in het zwembad. Mijn kleinste ging op andere tijden zwemmen en haar kleinste was nog te klein. Toch verloren we elkaar niet uit het oog. Toen het met mij wat minder ging, kreeg ik van haar een klein zilver peertje. "Omdat je een toffe peer bent", knipoogde ze.
Een paar weken terug belde Sharon. Ze had goed nieuws. Heel goed nieuws. Ze opende haar eigen galerie aan huis. In de grote kelder onder haar huis vervaardigde ze haar kunstwerken in zilver. En nu zou daar ook een ruimte bij komen waar ze het kon laten zien. Ik mocht haar interviewen voor
www.damespraatjes.nl Over de balans tussen gezin en zilver. Ik zag haar aan het werk. Ik hoorde haar vol passie vertellen over haar werk. Genoot van de zilveren objecten, de geur van haar atelier. En schreef dat verhaal.
 |
| Sharon en haar drie mannen. |
Op de avond van de opening was ik aanwezig en maakte foto's van de gasten. Ik zag hun gretigheid. Ik zag ze genieten. Maar de mooiste was Sharon: Koningin Zilver in haar zilveren kasteeltje. En ik was trots. Trots dat ik jaren terug aanschoof aan haar tafeltje in het zwembad.
Mijn interview met Sharon is te lezen op
http://www.damespraatjes.nl/2014/balanceren-tussen-zilver-en-gezin
Natuurlijk maakte ik veel foto's. Te mooi om niet te delen.
 |
| Zilveren lepel in de vorm van eenmannetje. |
 |
| Prachtige kettingen. |
 |
| Waar die kettingen uit bestaan? Nou, bonen. Bonen?! Ja! |
 |
| Prachtig schaaltje op een, precies, walnoot. |
 |
| Mijn oudste en de oudste van Sharon. De mijne kijkt zijn ogen uit in het atelier. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten