Karin schrijft: Ka ziet werk van een Kind van 70

Ik heb me een tijd geleden iets voorgenomen: vaker naar het museum. Ik heb een museumjaarkaart, ik heb wat meer tijd, dus niets houdt me tegen. Dinsdag fietste ik naar Singer in Laren. Daar is de tentoonstelling van Wouter Stips te zien. Kind van 70 heet het.

Ik ben fan van het werk van Wouter Stips. Omdat het zo vrolijk is. Leuk vind ik de titels die hij zijn werk meegeeft. 'It wasn't easy, oh no'. Of deze: 'Het verbaasde ons ook'. Ik geniet daarvan.

In Singer Laren zijn de meest recente schilderijen en glaskunstwerken van Stips te zien. 'De werken van Wouter Stips zijn kleurrijk en ogen optimistisch, onbevangen en zachtmoedig poetisch. Roept de eerste aanblik van Wouters universum spontane vrolijkheid op, bij nadere beschouwing is vol betekenis en stemt het tot nadenken en reflectie', vertelt de folder die ik als ik binnenkom in Singer van een stapeltje pak. Tot mijn grote schande ben ik nog nooit in Singer Laren geweest, terwijl ik toch al 42 jaar in het Gooi woon. Never mind, ik ben er.

Voordat ik het werk van Wouter Stips ga zien, wandel ik eerst door de tentoonstelling van Raoul Dufy. Deze Franse kunstenaar overleed in 1953 en liet prachtig werk na. Niet alleen kunstwerken vervaardigen, ook was hij meester in het ontwerpen van stoffen. Er is dan ook een aantal jurken te zien.

Op die zonnige dinsdag, fietste ik over de hei naar Laren. Eerst stopte ik voor een paar Schotse Hooglanders. Ik had immers mijn fotocamera mee en het was echt geen enkele moeite de bonken te fotograferen. Ze hielden me nauwlettend in de gaten en ik zorgde voor afstand. Als zo'n kolos beweegt, is het toch best griezelig.
Inderdaad, ik ben ook niet zo van het koe-knuffelen. Laten we het er maar op houden dat ik allergisch ben.

De enige juiste museumhouding.

Ik kwam aan in Singer en kocht een kaartje. Wat een prachtig museum. Eerst bekeek ik het werk van Dufy. Daarna het publiek. Of het komt omdat het een museum in Laren is, of omdat musea nou eenmaal kleurrijke vogels aantrekken, ik weet het niet. Maar ik genoot. En fotografeerde me suf. Zo had ik al snel een mannetje op leeftijd in de peiling. Aandachtig bekeek hij het werk van Dufy, las op zijn gemak -met zijn handen op zijn rug- de bordjes. Zijn houding ademde museum uit. Zo moest je je bewegen in een museum, vond ik.

Margarieten!

Na de tentoonstelling van Raoul Dufy, liep ik iets harder naar de expositie van Wouter Stips. De hele dag had ik het nummer van de Nits, Bauhaus Chair, in mijn hoofd. Twee suppoosten bekeken een van de werken en hadden het erover. 'Waarom schrijft ie margarieten?' Deze vraag liet de twee mannen niet los.

De glassculpturen die Stips maakt, zou ik zo in huis willen nemen. Vooral het werk 'In de wolken'. En ja, al zijn werk is te koop, maar mijn budget is niet toereikend. Inmiddels zijn de suppoosten aan elders het werk gegaan en is er een andere de Wouter Stips-hal binnen geschuifeld. In een hoekje checkt hij zijn telefoon. Het is een mooi plaatje en ik kan het dan ook niet laten er een foto van te maken. Leuk voor later. 'So let's create a different world'. Goed idee, laten we dat maar doen.

Als ik de schilderijen en sculpturen allemaal drie keer heb gezien, slenter ik naar buiten. In de tuin van Singer staat een aantal beelden. Zeer de moeite waard.
Zo. De tentoonstelling Kind van 70 kan ik van mijn lijstje afstrepen en Raoul Dufy pikte ik toch maar even mooi mee.