He ja, lekker naar de film. Ik kan me er zo op verheugen.
Regelmatig gaan mijn filmmaatje en ik naar het filmhuis. Over welke film we
gaan kijken, denken we geen seconde na. We lezen vluchtig de omschrijving van
de film en laten ons verrassen. Dat gaat altijd goed. Nou ja, een keer ging het
mis. Maar dat was niet onze schuld.
We hadden snel gegeten en hopten naar het filmtheater.
Kaartje werd door zijn vriendelijke vrijwilliger gescheurd en wij zakten diep
weg in de stoelen. De filmtrailers denderden over het grote scherm en met veel
gepiep en gekraak werd het filmdoek op de juiste maat gezet voor de hoofdfilm.
Daar begon ie. Ik nam de beelden in me op en raakte in opperste verwarring. Dit
was een film over een sekte. Ik kon me niet herinneren dat ik daar iets over
had gelezen. Ik stootte mijn filmmaatje aan. Ook zij was in die eerste vijf
minuten het spoor volledig bijster. Het zou vast goed komen. Ah. Zie je, daar
stond al een man op. Hij beende naar de uitgang. Die ging natuurlijk even naar
de collega van die vriendelijke vrijwilliger die de kaartjes had gescheurd om
te zeggen dat de verkeerde film was ingestart. Tevreden keken mijn filmmaatje
en ik elkaar aan. Komt goed. Groot was onze verbazing toen de man weer
terugkwam met koffie. Oh, ja, die had ie gelijk meegenomen toen ie het had
gezegd natuurlijk. Logisch. De rare film speelde onverminderd voort. Achter ons
begon een echtpaar wat ongemakkelijk te schuiven en te smoezen. We waren niet
gek. Zij hadden het ook in de gaten. Vervolgens werd het echtpaar stil en
volgde de film weer. Ik begreep er helemaal niets van. Alsof ik zelf in een
film was beland. Maar dan een tamelijk foute. Hoe kon het toch zijn dat
niemand, maar dan ook niemand in deze verduisterde zaal in de gaten had dat we
met z’n allen naar de verkeerde film zaten te koekeloeren?! Het irritante was
ook nog eens dat het een onbegrijpelijke film was. Ik begreep werkelijk niet
waar het over ging, waar het naar het naar toe ging en hoe lang deze onzin nog
ging duren. “Zullen we anders maar gaan?”, siste ik naar mijn filmmaatje. Maar
ja. Dat was ook zo wat. Waar moesten we dan heen? Stel dat we bij de verkeerde
film zaten, dan was degene waar we naar toe wilden allang bezig. Kon je niet
zomaar instromen. Ik zag het al voor me: ik met mijn onhandige lichaam en dikke
billen voor een rij mensen schuiven, sorry mompelend. Nee dat ging ‘m niet
worden. Bovendien waren we in de veronderstelling dat het zo wel goed zou komen
met de film.
De film werd naarmate de tijd verstreek ook niet leuker
ofzo. Ik was de verhaallijn al compleet kwijt, begreep niet meer wie wie was.
Ik zat me kapot te ergeren. Toen ‘The End’ verscheen draaiden mijn filmmaatje
en ik ons om en zochten bevestiging bij de anderen. “Was niet zo’n leuke hè?”,
knikte een oude Gooise dame me toe. Niet zo’n leuke? Niet zo’n leuke? Mens, we
zaten bij de verkeerde film! Hoofdschuddend verliet de oude Gooise tak de zaal.
Ik besloot het hier niet bij te laten en ging op zoek naar
de vriendelijke vrijwilliger die onze kaartjes had gescheurd. Ah. Daar stond
ie. We legden onze situatie uit. Hij keek naar onze kaartjes, die hij notabene
al een keer had gezien, kreeg een enorm rood hoofd en stamelde: “Ik ben zo
terug.” En foetsie was ie. Hij kwam terug met in zijn hand twee gouden
kaartjes. Onze vriendelijke scheurende vrijwilliger legde omslachtig uit dat de
film die wij wilden zien ’s middags in de Rode Zaal stond gepland, maar op het
laatste moment naar de Groene Zaal werd verplaatst. Op onze kaartjes, die ik de
dag ervoor al had opgehaald, stond dus nog de verkeerde zaal. En ja, dat had
hij moeten zien. Onhandig gaf hij ons twee gouden kaarten. “Het zijn
vrijkaarten. Voor het ongemak”, mompelde ie. We sloegen de vriendelijke
vrijwilliger hard op zijn schouder. Hij had ons filmleed prima verzacht.
“Volgende keer wel goed opletten hè?”, knipoogden we. Want die volgende keer
kwam er. Dat stond als een paal boven water.
PS: Vorige week schreef ik deze blog. Ik kon toen niet vermoeden noch verzinnen dat de film die mijn filmmaatje en ik zagen, de film The Master was. Ik wist dat ook niet meer. Totdat ik na de tragische dood van Philip Seymour Hoffman in DWDD in een gesprek belandde, en er beelden werden getoond van The Master. "Verrek. Die film hebben we toen gezien", hyperde ik voor de televisie. Voor mooi zou ik deze film eigenlijk nog een keer moeten zien. Maar dan in de wetenschap dat ik naar The Master kijk...
 |
| Daar staat ie: Philip Seymour Hoffman. Wist ik veel... |
Meer blogs lezen? Elke week schrijf ik een blog voor www.damespraatjes.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten